Ομηρικοί Έρωτες

Όταν ένας άνδρας συναντά μια γυναίκα!

Όταν ο Οδυσσέας είναι στην Τροία βλέπει τον έρωτα στην αγοραία του μορφή
να αγοράζεται και να πωλείται στα πεζοδρόμια των φτωχών και στα σαλόνια των πλουσίων ανάμεσα σε φθηνές πόρνες και ακριβές πολυτελείας
και το κύκλωμα των μαστροπών  μιας κλεμμένης ομορφιάς να αλωνίζει αδίστακτα
να τον κλέβει και να τον πουλά.
Γκρεμίζοντας τα τείχη αυτά δραπετεύει για άγνωστα λιμάνια μιας επιστροφής
Γιος του Πόρου και μιας Πενίας πάντα εξερευνητής.
Ο έρωτας στο νησί των Κικόνων, Άρης παρορμητικός μπορεί να είναι ο έρωτας και το πυροτέχνημα μιας βραδιάς βιαστικός και πολύ νεανικός άπειρος αρκετά.
Στο νησί των Λωτοφάγων νωχελικός τρυφηλός καλοπερασάκιας με πολλούς καναπέδες ντιζάιν σερβίτσια μπουφέδες γεύσεων και φαγητών.
Στον Αίολο αερολόγος φοιτητικός διανοητικός σε ένα φλερτ που μπορεί να μη καταλήξει πουθενά γιατί οι ασκοί ανοίγονται συνεχώς σε διαφωνίες εκτός και εκτός
και η Ιθάκη βλέπεται από μακριά για λίγο και εξαφανίζεται αμέσως μετά.
Στον Κύκλωπα γίνεται οικογενειακός οιδιπόδειος εγκλωβιστικός ασφυκτικός τυραννικός.
Στο νησί του Ήλιου η καρδιά χτυπά για πρώτη φορά δυνατά
για να προδοθεί αμέσως μετά σε ένα σύστημα που δεν θέλει και δεν επιτρέπει σε δύο ανθρώπους ερωτευμένους να ζουν μαζί ενωτικά.
Στους Λαιστρυγόνες ο έρωτας αυτοκτονεί από την συνεχή κριτική στείρα
και αρνητική.
Στην Σκύλλα κα Χάρυβδη βουλιάζει στον βυθό από ένα δίλημμα τρομερό
και μια αναποφασιστικότητα δύο πλευρών.
Στην Κίρκη διαπιστώνει πως μπορεί οι άνθρωποι να μεταμορφώνονται σε γουρούνια
μέσω αυτού και η σεξουαλική πράξη να καταλήγει αερόμπικ αστεία και αθλία γυμναστική
χωρίς την σύνδεση την πνευματική.

Στις Σειρήνες προσπαθεί για την πνευματική μορφή αλλά οι περισσότερες διδασκαλίες είναι
σε έλλειψη ή υπερβολή και στα βράχια τσακίζουν το ανθρώπινο κορμί.
Στην Καλυψώ θα αποδειχθεί ένα έρωτας για την εξουσία με δύναμη ολοκληρωτική
και γνώση αρκετή.
Ενώ στην Ναυσικά μία αγάπη για την νεαρή σοσιαλιστική δημοκρατία με πολλές νεαρές
να τον κυνηγούν με λατρεία και να αρχίσει να τις κυνηγά και αυτός σερνόμενος μετά με λαγνεία.
Στο παλάτι της Ιθάκης όταν φθάσει είναι ο έρωτας για μια πολιτεία δίκαιων ελευθέρων ολοκληρωμένων ώριμων κατασταλαγμένων ανθρώπων

και αυτά συζητά με την βασίλισσα του νησιού στις συναντήσεις τους κρυφά
 και φανερά παρ όλο που την φοβάται αρκετά και κοιτάζει λίγο αμήχανα τα πόδια του
"ποτιδέγμενος"  ΟΜΗΡΙΚΑ..

Όταν ο Οδυσσέας ανεβαίνει στο υπερώο

και στα δώματα τα ψηλά

"βλέπει" απο το κέντρο της σιωπηλής γνώσης

το απέναντι κέντρο της ΛΟΓΙΚΗΣ της Πηνελόπης

και την ορθολογιστική εξήγηση πλευρά.

Όταν ένας άνδρας μια γυναίκα συναντά

και είναι πρότυπα γνώσης και λογικής

ο ΈΡΩΤΑΣ κατεβαίνει με των αγγέλων τα φτερά.

Πες, Μούσα, στον παραμυθά.......

Μυθικοί Έρωτες

…Πες, Μούσα, στον παραμυθά

που αποκαλύπτει τον άνθρωπο

που βρέθηκε στον κόσμο

παιδί, βρέφος, γέρος

μια ιστορία που έρχεται από τα βάθη,

με τρεμάμενη φωνή

να διηγείται καθαρά

με δύναμη που δεν χρειάζεται μύηση,

την σημασία των λέξεων και των προτάσεων.

Όταν το παιδί, ήταν παιδί

Περπατούσε με τα χέρια ανοιχτά

Ήθελε το ρυάκι νάναι ποτάμι

το ποτάμι χείμαρρος

και η λίμνη θάλασσα.

Όταν το παιδί, ήταν παιδί

Δεν ήξερε ότι ήταν παιδί

Κι ‘ότι όλα είναι ζωή

Κι’η ζωή είναι μία.

Όταν το παιδί ,ήταν παιδί

δεν είχε γνώμη για τίποτα

δεν είχε συνήθειες

και τσουλούφι στα μαλλιά.

Καθόταν οκλαδόν κι’έτρεχε

δεν έκανε γκριμάτσες στον φωτογράφο.

Όταν το παιδί ήταν παιδί, ρωτούσε,

πότε άρχισε ο χρόνος

που τελειώνει το διάστημα

Δεν είναι η ζωή κάτω

από τον ήλιο ένα Όνειρο

Δεν είναι αντανάκλαση,

του κόσμου πριν τον κόσμο

Πως εγώ, που τώρα υπάρχω

Δεν υπήρξα ,πριν υπάρξω

Πως κάποτε το “εγώ” που είμαι εγώ

τώρα,δεν θα είναι “εγώ.”

…Θέλω να νιώσω ένα βάρος

Να μην αιωρούμαι για πάντα

Να λήξει το Άπειρο

Και να με δέσει στην γη

Να μπορώ να πω τώρα ,τώρα

Να περπατήσω ξυπόλητος

Να καθίσω σ’ένα τραπέζι και να με χαιρετίσουν.

…Πες, Μούσα, στον παραμυθά

που αποκαλύπτει τον άνθρωπο

που βρέθηκε στον κόσμο

παιδί, βρέφος, γέρος

μια ιστορία που έρχεται από τα βάθη,

με τρεμάμενη φωνή

να διηγείται καθαρά

με δύναμη που δεν χρειάζεται μύηση,

την σημασία των λέξεων και των προτάσεων.

…Πρέπει να γίνει σοβαρό.

Ήμουν μόνη αλλά δεν ζούσα μόνη.

Η μοναξιά έχει μια ολοκλήρωση.

Κοίταξε με μη με κοιτάς.

Δωσ’μου το χέρι σου ,μη μου το δίνεις.

Απόψε έχει φεγγάρι

Κι’είναι ένα γαλήνιο βράδυ.

Καθ’ολου αιματοχυσία στην πόλη.

Τώρα είναι σοβαρό.

Επιτέλους γίνεται σοβαρό.

Οι καιροί δεν είναι σοβαροί.

Ας τελειώνουμε με τις συμπτώσεις.

Το νέο φεγγάρι της απόφασης.

τώρα είναι καιρός, αποφάσισε.

Όλος ο κόσμος περιμένει την απόφαση

μέσα από μας τους δυο.

Είμαστε παραπάνω από δυο.

Καθόμαστε στην μέση του κόσμου

Κι’όλος ο κόσμος είναι μέσα στο ίδιο Όνειρο.

Αποφασίζουμε το παιγνίδι όλων .

είμαι έτοιμη.

Κρατάς το παιγνίδι στα χέρια σου.

Η τώρα ή… ποτέ

Με χρειάζεσαι, θα με χρειαστείς.

Δεν υπάρχει πιο μεγάλη ιστορία από του άντρα και της γυναίκας

στο κόσμο,από την ιστορία ενός άντρα και μιας γυναίκας.

Θάναι μια ιστορία γιγάντων,αόρατη ,αντιμεταθέσιμη.

Η ιστορία των αποφάσεων.

Κοίταξε στα μάτια μου

την εικόνα της αναγκαιότητας και του μέλλοντος.

Χθες ονειρεύτηκα ένα ξένο.

Τώρα ξέρω, ότι ήσουν εσύ.

Κάτι συνέβη …κάποτε συνέβη

Ποιος είμαι ; ποιος ήμουν;

Εγώ είμαι μέσα σ’αυτή

ή αυτή είναι γύρω μου

Συνέβη μια φορά !

Μόνο μια, και γι΄αυτό …είναι για πάντα .

Ο θαυμασμός μου για τον άντρα και την γυναίκα

μ’έκανε άνθρωπο

Κι έμαθα κάτι ,

που …κανένας άγγελος ,δεν ξέρει…

Όταν ένας Άγγελος συναντάει… τον Έρωτα!

Έρως και Δημοκρατία

Η πειθώ και ο Έρως αριστερά και η Αφροδίτη και ο Αντέρως αντίκρυ. Τοιχογραφία Πομπηίας, Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο της Νάπολης.

Ο Ελληνικός λόγος είναι η εγκυρότερη έως τώρα παρουσία απόφανση του Είναι.Η ανθρώπινη ιστορία η οποία αρχίζει ουσιαστικά στην αρχαία Ελλάδα, όπου αναπτύσσεται η κριτική σκέψη αποκαλύπτεται ως η μεγαλύτερη αμφισβήτηση που γνώρισε ποτέ και μπορεί αναγνωρίσει το Είναι.
Αυτό είναι το πρώτιστο μάθημα της Ελληνικής γλώσσας και υπάρχει αυτοτελώς στο λέγω του Ομηρικού διαλέγομαι.

Με τον Ελληνικό λόγο κατόρθωσε αυτό το Είναι να προσητυλιστεί στην Δημοκρατία.Είναι το επιστημολογικό επακόλουθο της ανατροπής που έφερε την ελληνική γλώσσα στο κέντρο της οντολογικής θεωρίας του.

Στην ελληνική μυθολογία η Πειθώ ήταν η θεά που προσωποποιούσε την πειθώ, τη μεγάλη και πολύπλευρη δύναμη του ανθρώπινου λόγου. Η Πειθώ ωστόσο εμφανίζεται αρχικώς ως θεότητα όχι του λόγου, αλλά της ερωτικής δράσεως, δηλαδή του έρωτα και του γάμου. Αναφέρεται, κάπως συγκεχυμένα, ως κόρη της Αφροδίτης και του Ερμή. Η Πειθώ λατρευόταν άλλοτε ως αυτόνομη θεότητα και άλλοτε ως βοηθός άλλων θεοτήτων, όπως της Αφροδίτης, του Πόθου, του Ιμέρου, των Ωρών και των Χαρίτων. Σπανιότερα το κύριο όνομα «Πειθώ» απαντάται ως επίθετο και θρησκευτική επίκληση της θεάς Αφροδίτης και της θεάς Αρτέμιδος. Στην περίπτωση του αρχαιοελληνικού γάμου, η σχέση της Πειθούς ήταν βαθύτερη, επειδή ο γαμβρός έπρεπε να διαπραγματευθεί με τον πατέρα της υποψήφιας νύφης (και να τον πείσει) ως προς τα οικονομικά του προκειμένου να την παντρευτεί. Οι πιο επιθυμητές γυναίκες προσέλκυαν πολλούς υποψήφιους μνηστήρες και ο πειστικός λόγος καθόριζε συχνά τον βαθμό επιτυχίας τους (πρβλ. και την ομοιότητα των λέξεων «πειθώ» και «πόθος»)

Η αντίστοιχη της Πειθούς στη ρωμαϊκή μυθολογία ήταν η Σουαδέλα. Εξάλλου, με το όνομα Πειθώ απαντάται και μία από τις Ωκεανίδες (ηΘεογονία αναφέρει ακόμα και τη θεά ως κόρη του Ωκεανού και της Τηθύος).

Έρως και Λόγος