Αθηνά Κορυθαίολος

Η Αρματωσιά  της Σοφίας

Ἀλαλκομενηῒς Ἀθήνη 908

Δαμάζοντας του Νου  τα κύματα

σε κάστρα άστρα  Ομηρικών Επών  τετράφαλα ψηλά 

Ε Ιλιάδος

Αὐτὰρ Ἀθηναίη κούρη Διὸς αἰγιόχοιο
πέπλον μὲν κατέχευεν ἑανὸν πατρὸς ἐπ’ οὔδει
ποικίλον, ὅν ῥ’ αὐτὴ ποιήσατο καὶ κάμε χερσίν·
ἣ δὲ χιτῶν’ ἐνδῦσα Διὸς νεφεληγερέταο
τεύχεσιν ἐς πόλεμον θωρήσσετο δακρυόεντα.
ἀμφὶ δ’ ἄρ’ ὤμοισιν βάλετ’ αἰγίδα θυσσανόεσσαν
δεινήν, ἣν περὶ μὲν πάντῃ Φόβος ἐστεφάνωται,
ἐν δ’ Ἔρις, ἐν δ’ Ἀλκή, ἐν δὲ κρυόεσσα Ἰωκή, 740
ἐν δέ τε Γοργείη κεφαλὴ δεινοῖο πελώρου
δεινή τε σμερδνή τε, Διὸς τέρας αἰγιόχοιο.
κρατὶ δ’ ἐπ’ ἀμφίφαλον κυνέην θέτο τετραφάληρον
χρυσείην, ἑκατὸν πολίων πρυλέεσσ’ ἀραρυῖαν·
ἐς δ’ ὄχεα φλόγεα ποσὶ βήσετο, λάζετο δ’ ἔγχος
βριθὺ μέγα στιβαρόν, τῷ δάμνησι στίχας ἀνδρῶν
ἡρώων, οἷσίν τε κοτέσσεται ὀβριμοπάτρη.

Μετά η Αθηνά το πέπλο το πολυστολσμένο
 άφησε που είχε ποιήσει με τα χέρια της
στο κατώφλι του  πατρός
τον χιτώνα του Διός εφόρεσε
και με όπλα θωρακίστηκε για το πόλεμο τον δακρυόεντα
στους ώμους την αιγίδα με θύσανο την τρομερή
στο κεφάλι δικέρατη περικεφαλαία  τετράφαλη χρυσή
που χωρούσαν στρατοί 100 πόλεων
σε φλογερό όχημα ανέβηκε με τα πόδια
 και έλαβε δόρυ μέγα στιβαρό βαρύ
δαμάζοντας στίχες ανδρών ηρώων
και όσους την κόρη του μεγαλοδύναμου
έχουν θυμώσει.

Γη Μήτηρ

Γαία Ρέα Δήμητρα Περσεφόνη Μητέρα

Ε Ιλιάδος

ὡς δ’ ἄνεμος ἄχνας φορέει ἱερὰς κατ’ ἀλωὰς
ἀνδρῶν λικμώντων, ὅτε τε ξανθὴ Δημήτηρ 500
κρίνῃ ἐπειγομένων ἀνέμων καρπόν τε καὶ ἄχνας,
αἳ δ’ ὑπολευκαίνονται ἀχυρμιαί· ὣς τότ’ Ἀχαιοὶ
λευκοὶ ὕπερθε γένοντο κονισάλῳ, ὅν ῥα δι’ αὐτῶν
οὐρανὸν ἐς πολύχαλκον ἐπέπληγον πόδες ἵππων
ἂψ ἐπιμισγομένων· ὑπὸ δ’ ἔστρεφον ἡνιοχῆες.

Όπως ο άνεμος  μεταφέρει  τα άχυρα στα ιερά αλώνια
ανδρών λιχνιστών  όταν η ξανθιά Δήμητρα  ξεχωρίζει
με τους επειγομένους ανέμους τον καρπόν από τα  άχυρα
σε υπολευκαίνοντας  αχυροσωρούς, έτσι τότε οι Αχαιοί
λευκοί  έγιναν από την σκόνη που σήκωσαν ανάμεσα τους
  μέχρι τον πολύχαλκον ουρανόν
τα πόδια των  επιμισγομένων ίππων,
 στρεφομένων δε  από τους ηνίοχους.