Τα ανθρωπάκια και οι Σειρήνες

"Ο Γαΐτης μάς διδάσκει πώς να μη γίνουμε πλήθος"

Δήμητρα Σμυρνή

Ο ανατρεπτικός Γαΐτης (1923-1984), ο ζωγράφος που θεωρήθηκε, όταν ξεκίνησε, πως "το παίζει τρελός", αφού διέσχισε έναν μακρύ δρόμο αναζητήσεων και πέρασε μέσα από καλλιτεχνικά ρεύματα και επιδράσεις, που τον οδήγησαν στο δικό του τέρμα, την προσωπική του σφραγίδα, κατέληξε στον τυποποιημένο, τον μαζικοποιημένο άνθρωπο της εποχής του, που εκφράζει ακόμη περισσότερο τη δική μας εποχή.

Δύσκολα μπορεί ο μη μυημένος σε θέματα Τέχνης να ξεχωρίσει την ταυτότητα ενός ζωγράφου, πίσω από το έργο του. Τις περισσότερες φορές ,όμως, μπορεί να καταλάβει ότι έχει μπροστά του ένα έργο του Γαΐτη, αφού ο ζωγράφος έχει ταυτιστεί, συνειδητά, με τα ανθρωπάκια του. "Τα ανθρωπάκια του Γαΐτη" λέει ο θεατής, και, χωρίς να συλλαμβάνει απόλυτα το συμβολισμό τους, διαισθάνεται την κριτική ματιά του ζωγράφου και την ειρωνεία του απέναντι στο σύγχρονο κόσμο, τον σύγχρονο άνθρωπο. Μια ειρωνεία όχι στείρα, αλλά , βαθύτερα, τρυφερή και με πρόθεση εποικοδομητική.

"...Οι άνθρωποι, τα ανθρωπάκια μου, το κατεστημένο, έφτασε σ΄ένα σημείο, όπου δεν παίρνει άλλο. Γίνανε ένα νούμερο και τίποτα παραπάνω. Εδώ, εγώ κάνω μια μαρτυρία και σας λέω: Φροντίστε να σωθείτε, να σωθούμε...", λέει ο ζωγράφος.

Στο συγκεκριμένο πίνακα, τον επονομαζόμενο "Οδυσσέας και Σειρήνες", δίνεται η προσπάθεια της σύγχρονης Ελλάδας, ν' αγκαλιάσει τα αρχαιοελληνικά σύμβολα, να τα χρησιμοποιήσει, να τα εκμεταλλευτεί, χωρίς όμως ταυτόχρονα να διαθέτει έναν σύγχρονο νεοελληνικό πολιτισμό, και χωρίς να έχει την ουσιαστική αίσθηση της αξίας του αρχαίου και της δυναμικής, που θα εμπεριείχε η συνέχειά του.

Έτσι, στα έργα του βλέπουμε τα ανθρωπάκια του να υποκαθιστούν τον Οδυσσέα και τους συντρόφους του ή τις κολώνες της Ακρόπολης, μέσα σε μια προσπάθεια να μας ξυπνήσει, "να μας διδάξει πώς να μη γίνουμε πλήθος, να μας σώσει από το παιχνίδι της ανώνυμης σφαγής", όπως γράφει ο Giuseppe Marchiori.

Να ξανά θυμηθούμε ποιοι είμαστε, αλλά σημαντικότερο, ποιοι θα έπρεπε να είμαστε, έχοντας ένα ιδιαίτερο παρελθόν.

Πηγή

Δρόμοι Καρδιάς

"Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις,

τούτο προσπάθησε τουλάχιστον

όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις

μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου,

μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες.

Μην την εξευτελίζεις πηαίνοντάς την,

γυρίζοντας συχνά κ’ εκθέτοντάς την

στων σχέσεων και των συναναστροφών

την καθημερινήν ανοησία,

ώς που να γίνει σα μια ξένη φορτική. "

Κ Καβάφης

ΙΡΙΣ

ΑΝΑΤΟΛΗ

Ο ΟΜΗΡΟΣ ΜΕ ΤΗΝ ΛΥΡΑ ΤΟΥ   γκραβούρα του Εντουαρντ Σούλερ (1874)



Ανατολή



Πέρα ως πέρα στη γη της Ιωνίας
Δοξαστικό αχολόγησε τροπάρι!
απ΄ την Κνωσσό ως την Πέργαμο θεία χάρη
όπου  Ελλάδα πηγή της αρμονίας.
Και ω Σμύρνη πάντα εσύ μαργαριτάρι
στα μαλλιά της νεράιδας Μικρασίας!
Η Μίλητος δεν είναι πια καμάρι
της Ιστορίας, της Δόξας Εφεσίας!
οι καιροί σβήσαν τη φεγγοβολιά.
Σμύρνη, ξανά γεννήτρες είναι οι Μοίρες
χτυπήστε Ομήρων ιωνικών οι λύρες
μέσ΄ στη ζεστή της μάνας σου αγκαλιά
που ανοίγεται όλα για να τ΄αγκαλιάσει
και τα σκόρπια τα σπλάχνα της, μια πλάση.
Κ. ΠΑΛΑΜΑΣ

ΘΕΑ ΑΠΟ ΨΗΛΑ

"Η ανθρώπινη ελευθερία, δεν προσφέρει παρά μια ευκαιρία να γίνουμε καλύτεροι και ο μόνος τρόπος να αντιμετωπίζουμε έναν κόσμο χωρίς ελευθερία είναι να γίνουμε τόσο απόλυτα ελεύθεροι, ώστε η ίδια η ύπαρξή μας να αποτελεί μια πράξη εξέγερσης|" ΚΑΜΥ

Ψυχές Αιωρούμενες

(δημιουργία Υιώτας: ΙΠΤΑΜΕΝΑ ΦΎΛΛΑ ΤΟΥ ΟΚΤΩΒΡΗ, 2015)

Πολύλαλα τα κύματα ξεμάκραιναν τα σύνορα. 
Ο  βοριάς χάραζε νιοφούσκωτα τα μυστικά που σάστιζαν.
Από τότε μελετούσα τα όνειρα
όσα μπορούσαν να χωρέσουν  στο άδειο μπουκάλι.


Διάττοντες  αστέρες  τα όνειρα
Πρόσφασε να κάνεις μια ευχή,  ίσως πιάσει!

Μάγισσες λέξεις  στην απομόνωση της αβύσσου αναπτέρωναν
του γνησίου γαλάζιου την έλλειψη και την μοναδική του ήλιου έκταση
Οι σκιές; συχνά εύγλωττες.
άχρωμη υπόσταση τους στο ηλιοβασίλεμα
αλλού ο ήλιος στο παιδί

Όσοι αφροί της θάλασσας , αξεδιάλυτα αντιτεχνάσματα 
ανύφαντρων προικιών ενάντια στην ύπουλη υπομονή των μνηστήρων

ΟΙ ΠΥΛΕΣ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΗΣ
έγειραν ώμοι του βοριά στο βάρος της ιδιότυπης  μελωδίας
Εμείς  που είμαστε; Εμείς  που πάμε;

ΠΑΙΔΙ ΤΗΣ ΑΣΤΡΑΠΗΣ
Ποτέ μην υποκύψεις  ποιητή!
Ψυχή είναι η ίδια η ποίηση
κι ας είναι ψυχές αιωρούμενες

Ποιητική  συλλογή

ΙΠΤΑΜΕΝΑ ΦΥΛΛΑ του ΟΚΤΩΒΡΗ

ΓΙΩΤΑ ΣΤΡΑΤΗ
Ν Υόρκη

ΑΣΤΟΡΙΑΝΗ

Ακούραστοι Αγωνιστές

ΑΚΟΥΜΕ: ΔΕΝ ΘΕΛΕΙΣ ΠΙΑ ΝΑ ΔΟΥΛΕΨΕΙΣ ΜΑΖΙ ΜΑΣ
 
Α΄

Ακούμε: δεν θέλεις πια να δουλέψεις μαζί μας.
Γονάτισες. Δεν μπορείς άλλο να τρέχεις.
Κουράστηκες. Δεν μπορείς πια να μαθαίνεις καινούργια.
Ξόφλησες.
Κανείς δεν μπορεί να σου ζητήσει να κάνεις πια τίποτα.

Μάθε λοιπόν: 
Εμείς το ζητάμε.

Σαν κουραστείς κι αποκοιμηθείς
Κανείς δεν θα σε ξυπνήσει πια να πει:
Σήκω, το φαΐ είν’ έτοιμο.
Γιατί να υπάρχει έτοιμο φαΐ;
Σαν δεν θα μπορείς άλλο να τρέχεις,
Θα μείνεις ξαπλωμένος. Κανείς
Δεν θα σε ψάξει για να πει:
Έγινε επανάσταση. Τα εργοστάσια
Σε περιμένουν.
Γιατί να ’χει γίνει επανάσταση;
Όταν πεθάνεις θα σε θάψουν
Είτε φταις που πέθανες είτε όχι.

Λες:
Πολύν καιρό αγωνίστηκες. Δεν μπορείς άλλο πια
ν’ αγωνιστείς.
Άκου λοιπόν:
Είτε φταις είτε όχι:
Σαν δεν μπορείς άλλο να παλέψεις, θα πεθάνεις.


Β΄

Λες: Πολύν καιρό ήλπιζες. Δεν μπορείς άλλο πια
να ελπίσεις. 
Ήλπιζες τι; 
Πως ο αγώνας θα ’ναι εύκολος;

Δεν είν’ έτσι.
Η θέση μας είναι χειρότερη απ’ όσο νόμιζες.

Είναι τέτοια που:
Αν δεν καταφέρουμε το αδύνατο
Δεν έχουμε ελπίδα.
Αν δεν κάνουμε αυτό που κανείς δεν μπορεί να μας ζητήσει
Θα χαθούμε.

Οι εχθροί μας περιμένουν να κουραστούμε.

Όταν ο αγώνας είναι στην πιο σκληρή καμπή του, 
Οι αγωνιστές έχουν την πιο μεγάλη κούραση.
Οι κουρασμένοι, χάνουν τη μάχη.

Πηγή

ΞΗΜΕΡΩΜΑΤΑ

"Εχεις μονο τρία λεπτά, ένα για να κλάψεις ένα για να γελάσεις και ένα για να σκεφτείς.....Μόνο μη μιλάς άλλο για αγάπη, αν έχεις κλάψει αν έχεις γελάσει αν έχεις σκεφτεί, έχεις αγαπήσει και έχεις αγαπηθεί πολύ......" 

Κλειώ

Χρωματοθεραπεία

Η δύναμη των χρωμάτων

Ασκούν καταλυτική επιρροή στη διάθεσή μας, συχνά με τρόπο ανεξήγητο. Οι ερευνητές προσπαθούν να δαμάσουν τη δύναμη των χρωμάτων και ορισμένοι αναπτύσσουν θεραπείες που βασίζονται σ’ αυτήν

Η ζωή μας είναι σαν ένα καλειδοσκόπιο γεμάτο εικόνες και το χρώμα τους φαίνεται πως κρατά... όμηρο τα συναισθήματά μας, επηρεάζοντας κατ’ επέκτασιν και τις πράξεις μας. Τα τελευταία χρόνια πολλοί ερευνητές έχουν προσπαθήσει να εξηγήσουν τον μηχανισμό της αντίληψης των χρωμάτων αλλά και της επίδρασής τους στην ανθρώπινη ψυχολογία, όμως τα αναπάντητα ερωτήματα παραμένουν ακόμη πολλά. Αλλες μελέτες πάλι έχουν ασχοληθεί με τη θεραπευτική δύναμη του «ουράνιου τόξου», αναλύοντας τη χρωματολογία ή διερευνώντας την αποτελεσματικότητα της φωτοθεραπείας. Τα χρώματα μας περιβάλλουν, υπό μορφή προϊόντων, διαφημιστικών μηνυμάτων, αγαπημένων αντικειμένων ή ακόμη και εμπειριών – ευχάριστων ή δυσάρεστων. Τη στιγμή που κάποια από αυτά μας «ρίχνουν», κάποια άλλα μπορούν αστραπιαία να κάνουν την καρδιά μας να χτυπά σαν τρελή... Κάποιες από τις αντιδράσεις αυτές έχουν βιολογική βάση, άλλες απορρέουν από προσωπικά βιώματα.

Φανταστείτε μια καθημερινότητα όπου η κούπα του καφέ σας δεν έχει χρώμα, η πορτοκαλάδα είναι γκρίζα, ο ουρανός άχρωμος, τα ρούχα βαρετά και το γύρω περιβάλλον απλά αδιάφορο. Φρίκη; Τώρα φανταστείτε ότι βρίσκεστε σε ένα καταπράσινο λιβάδι γεμάτο ανθισμένα λουλούδια και πολύχρωμες πεταλούδες που «χορεύουν» στον ρυθμό των χρωμάτων και των αρωμάτων. Είναι πραγματικά εντυπωσιακός ο τρόπος με τον οποίο τα χρώματα μπορούν να «παίξουν» με την ψυχολογία μας, να μας φτιάξουν ή να μας χαλάσουν τη διάθεση αντίστοιχα.

Είναι όμως τα πράγματα τόσο απλά ή υπάρχει άραγε ένα πιο περίπλοκο υπόβαθρο; Με βάση ποια κριτήρια βαπτίζουμε ένα χρώμα «αγαπημένο» και γιατί όταν καλούμαστε να διαλέξουμε ένα αντικείμενο ανάμεσα σε πολλά καταλήγουμε σε μια συγκεκριμένη χρωματική επιλογή; Αναζητώντας απαντήσεις στα ερωτήματα αυτά μιλήσαμε με την ψυχολόγο δρα Κάρεν Σλος από το Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας, στο Μπέρκλεϊ, που μαζί με τον καθηγητή Στίβεν Πάλμερ προσπάθησαν να εξηγήσουν τον μηχανισμό πίσω από τις χρωματικές μας προτιμήσεις.

«Οι χρωματικές μας προτιμήσεις φαίνεται πως ενθαρρύνουν τις αποφάσεις μας. Ανεξαρτήτως χρώματος, τα ρούχα μας προσφέρουν ζεστασιά, τα iPod παίζουν μουσική και τα αυτοκίνητα μας πηγαίνουν στον προορισμό μας. Το ίδιο αντικείμενο μπορεί να παράγεται σε όλα τα χρώματα του ουράνιου τόξου, ωστόσο κάθε φορά αφιερώνουμε χρόνο και ενέργεια προκειμένου να επιλέξουμε το τέλειο για εμάς προσωπικά. Δεδομένου λοιπόν ότι τα χρώματα σημαίνουν τόσο πολλά για τον καθέναν από εμάς, αποφασίσαμε να διερευνήσουμε το γιατί μας αρέσουν συγκεκριμένα χρώματα αλλά και γιατί έχουμε χρωματικές προτιμήσεις εξ αρχής» εξηγεί στο «Βήμα» η δρ Σλος.

Στερεότυπα και βιώματα

Βάσει των ευρημάτων των επιστημόνων, φάνηκε ότι τα προσωπικά βιώματα του καθενός παίζουν καθοριστικό ρόλο ως προς την επιλογή ενός χρώματος ή ενός αντικειμένου συγκεκριμένου χρώματος. Σημαντικό ρόλο φάνηκε ακόμη να παίζει το τι αντιπροσωπεύει το κάθε χρώμα και με ποιες έννοιες συνδέεται.

«Πιστεύουμε ότι γενικά ο κόσμος τείνει να προτιμά χρώματα, όπως για παράδειγμα το γαλάζιο, που συνδέονται με θετικές έννοιες (π.χ. καθαρό ουρανό, καθαρό νερό κ.ά.) και να απεχθάνεται χρώματα όπως το σκούρο κίτρινο, που παραπέμπουν σε δυσάρεστα πράγματα (π.χ. εμετό). Φυσικά υπάρχουν και δυσάρεστα πράγματα με γαλάζιο χρώμα και αντίστοιχα ευχάριστα πράγματα με κίτρινο χρώμα. Στις μελέτες μας παρ' όλα αυτά είδαμε ότι κατά 80% οι χρωματικές μας επιλογές σχετίζονται άμεσα με την προτίμηση που έχουμε σε αντικείμενα και έννοιες των ίδιων χρωμάτων. Οι συγκεκριμένες προτιμήσεις φάνηκε να καθοδηγούν τους εθελοντές ώστε να προσεγγίζουν θετικά πράγματα και έννοιες (π.χ. ένα ώριμο φρούτο, τα μέλη μιας ομάδας κοινωνικής δικτύωσης) και να αποφεύγουν τα αρνητικά (π.χ. ένα σάπιο φρούτο, τα μέλη μιας ανταγωνιστικής ομάδας κοινωνικής δικτύωσης)» αναφέρει συγκεκριμένα η ψυχολόγος.

Αλλα πειράματα που πραγματοποίησαν οι Αμερικανοί έδειξαν ότι οι εμπειρίες (αρνητικές - θετικές) που έχει βιώσει κανείς και σχετίζονται με χρωματιστά αντικείμενα ή έμβια όντα επηρεάζουν άμεσα τις χρωματικές προτιμήσεις.

«Κατά τις δοκιμές μας είδαμε ότι οι χρωματικές προτιμήσεις μπορεί να αλλάξουν, π.χ. βλέποντας μια ευχάριστη/δυσάρεστη φωτογραφία στην οποία απεικονίζεται ένα χρωματιστό αντικείμενο. Για παράδειγμα, η θέα μιας κατακόκκινης ζουμερής φράουλας ενισχύει την προτίμηση προς το κόκκινο χρώμα, τη στιγμή που η θέα ενός αιμορραγικού τραύματος οδηγεί στην απέχθεια του συγκεκριμένου χρώματος» αναφέρει η δρ Σλος.

Εγχρωμα «στρατόπεδα»

«Σε άλλο πείραμα που πραγματοποιήσαμε μεταξύ φοιτητών των ανταγωνιστικών πανεπιστημίων της Καλιφόρνιας, του Μπέρκλεϊ (με λογότυπο μπλε χρώματος) και του Στάνφορντ (με λογότυπο κόκκινου χρώματος), είδαμε ότι οι νέοι έδειχναν μεγαλύτερη προτίμηση στο χρώμα του πανεπιστημίου τους συγκριτικά με τους "αντιπάλους" τους. Μάλιστα, το πόσο τους άρεσε το χρώμα του πανεπιστημίου τους φάνηκε να έχει άμεση σχέση με το πόσο δήλωναν ότι αγαπούσαν τη σχολή τους. Τα ευρήματα αυτά δείχνουν ότι η αντίδρασή μας απέναντι σε "χρωματικές" εμπειρίες μπορεί να οδηγήσει στην αλλαγή των χρωματικών μας προτιμήσεων - γιατί είναι μάλλον απίθανο να επιλέγει κανείς το ίδρυμα στο οποίο θα σπουδάσει βάσει του αγαπημένου του χρώματος».

«Τέλος, βάσει πρόσφατων ευρημάτων μας, είδαμε πως οι πολιτικές πεποιθήσεις μπορούν να επηρεάσουν την προτίμηση των ψηφοφόρων απέναντι στο χρώμα που εκπροσωπεί το κόμμα τους. Την ημέρα των τελευταίων εκλογών (6 Νοεμβρίου 2012) είδαμε ότι παρακολουθώντας τον χάρτη των ΗΠΑ να χρωματίζεται με τα εκλογικά αποτελέσματα, οι Ρεπουμπλικανοί ψηφοφόροι έδειχναν μεγαλύτερη προτίμηση στο κόκκινο χρώμα από ό,τι οι Δημοκρατικοί, παρά το γεγονός ότι κάτι τέτοιο δεν παρατηρούνταν κατά τις προηγούμενες ή τις επόμενες ημέρες της ψηφοφορίας» προσθέτει η ερευνήτρια.

Οι εμπειρίες «χρωματίζουν» τη ζωή

Μυθολογικά Ερωτήματα

ΕΠΙΛΟΓΙΚΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ

Σε έναν πίνακα του κουβανού καλλιτέχνη Pedro Alvarez με τίτλο Το τέλος του embargo (1997), ένα μεγάλο αμερικάνικο αυτοκίνητο μπλε χρώματος, στο κέντρο του πίνακα και σε σχετική συμφωνία με τον μπλε ουρανό, περνάει από μια φτωχογειτονιά της Αβάνας. Μέσα στο αυτοκίνητο και δίπλα σε αυτό κάθονται ιθαγενείς, ντόπιοι, με τις τοπικές ενδυμασίες οι άνδρες, με τα ρούχα των αποικιοκρατών οι γυναίκες. Μπροστά από το μεγάλο αυτοκίνητο ένα παιδί οδηγεί ένα παιδικό αμερικάνικο κόκκινο αυτοκίνητο, ενώ ένας κύριος που θυμίζει βενζινοπώλη βγαλμένο από αμερικάνικη ταινία. Δίπλα στο αυτοκίνητο στέκεται και κοιτάζει τον θεατή η πολύ γνωστή και φιλική φυσιογνωμία του Μίκυ Μάους, ενώ ένας ιππότης σηκώνει ψηλά το ιερό δισκοπότηρο προσφέροντάς το, προφανώς τη θεία κοινωνία, σε δύο γυναίκες, η μία κρατά ένα μωρό στο χέρι της. (Εικ. 71) Στον πίνακα συνυπάρχουν οι «μύθοι» της δυτικής κοινωνίας, ο Μίκυ και οι ιππότες της στρογγυλής τράπεζας που αναζητούσαν το ιερό γκράαλ, το ιερό δισκοπότηρο, καθώς και ο νέος μύθος της ευημερίας, ο οποίος καταφέρνει να «χώσει» τους πάντες στο ίδιο ιδεολογικό καζάνι -το ντόπιο στοιχείο μένει ως φολκλόρ. Ακόμη και τα χρώματα του πίνακα, το μπλε και το κόκκινο, παραπέμπουν στην κουβανέζικη σημαία, που υπάρχει στον πίνακα, όμως το ιδεολογικό πλαίσιο του έργου ανασύρει στη σκέψη την όμοια χρωματικά αμερικάνικη σημαία. Εξάλλου, ο τίτλος δημιουργεί μια αισιοδοξία: τελείωσε το εμπάργκο, τώρα τα προϊόντα θα εισάγονται σωρηδόν, οι πολίτες θα βιώσουν το όνειρο των δυτικών κοινωνιών.

Την ίδια χρονιά ένας νιγηριανός ζωγράφος, ο Yinka Shonibare, είχε απεικονίσει έναν μαύρο με την επίσημη ενδυμασία και με την χαρακτηριστική περούκα ενός αποικιοκράτη του 19ου αι., να στήνεται περήφανα μέσα σε ένα περιβάλλον που αποπνέει πολυτέλεια, μιμούμενος ένα στυλ.[34] (Εικ. 72)

Και τα δύο έργα αποτελούν ένα σχόλιο για την παγκοσμιοποιημένη κοινωνία της σύμμειξης αλλά όχι αφομοιωτικής αλληλεπίδρασης πολιτισμών, για την παγκοσμιοποίηση με την έννοια της επικυριαρχίας του οικονομικά ισχυρού και των συμβόλων του και, τελικά, την κυριαρχία ενός πολιτισμικού ολοκληρωτισμού και μιας ομογενοποιημένης καλλιτεχνικής γλώσσας που οροθετεί δυτικότροπα την ταυτότητα του άλλου, υπονομεύοντας την ουσία του πολυπολιτισμικού και καθιστώντας δύσκολη -ελπίζουμε όχι αδύνατη- την επιβίωση και την έκφραση οποιασδήποτε πνευματικής «μειονότητας», προϋπόθεση και ζητούμενο κάθε δημοκρατίας. Η «τσαγιέρα» μέσα στην οποία λιώνουν διαλεκτικά οι πολιτισμοί φαίνεται να υπερθερμαίνεται από τη βεβαιότητα της ανωτερότητας του ενός έναντι του άλλου. Η κυριαρχία από ιδεολογική έγινε πολιτισμική.

Απέναντι στην παγκοσμιοποιημένη τέχνη στέκεται η παγκόσμια τέχνη, η οικουμενικότητα της τέχνης, όπως τη γνωρίζουμε μέσα από τα έργα των ιμπρεσιονιστών, των φωβιστών, των εξπρεσιονιστών, των καλλιτεχνών του μοντερνισμού, που πειραματίστηκαν με ένα ευρύτατο φάσμα «πρωτόγονων» και «εξωτικών» μορφών και ανανέωσαν ή απελευθερώθηκαν, χάρη στις επιδράσεις που δέχτηκαν, από τα δεσμά της κλασικής παράδοσης, την οποία νωρίτερα, από την Αναγέννηση και μετά, οι καλλιτέχνες είχαν αφομοιώσει ποικιλοτρόπως μέσα από τη μελέτη αλλά και το ελεύθερο παιχνίδι και τις ανάγκες των διαφόρων εποχών που ανακατανέμουν, επανερμηνεύουν, ανακαλύπτουν και επανακαλύπτουν. Και είναι, βέβαια, ενδιαφέρον ότι τα «αλλότρια» στοιχεία (πρώτα από την Ελλάδα, αργότερα από την Αφρική, την Ιαπωνία, την Κίνα, τις λεγόμενες πρωτόγονες αλτερνατίβες) αφομοιώθηκαν τόσο που δεν αναγνωρίζονται πια ως ετερότητα αλλά ως ίδιον στοιχείο του ευρωπαϊκού, δυτικού πολιτισμού που τα εγκολπώθηκε. «Στην πραγματικότητα -παρατηρούν οι ιστορικοί της τέχνης Χιού Χόνορ και Τζον Φλέμινγκ-, η ιστορία της μοντέρνας τέχνης στη Δύση είναι σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό απ' ό,τι το συνειδητοποιούμε συνήθως η ιστορία της απελευθερωτικής και ζωογόνας επίδρασης που είχαν τα διαδοχικά κύματα ανακάλυψης από τους Δυτικούς της τέχνης άλλων πολιτισμών […]».[35]

Μούσα και Ποιητής

Ν. Εγγονόπουλος

Η Μούσα και  ο Ποιητής

Η Μούσα (αλλιώς: θεά, Μοῦσαι) δεν εμπνέει απλώς τον ποιητή των ομηρικών επών· του υπαγορεύει τι και πώς να τραγουδήσει και να διηγηθεί. Αυτή την εξάρτηση του ραψωδού από τις Μούσες προβάλλουν προγραμματικά τα προοίμια των δύο επών, και μάλιστα στον εναρκτήριο στίχο τους. Το κρίσιμο εντούτοις ερώτημα είναι αν στην προκειμένη περίπτωση έχουμε να κάνουμε με τυπική σύμβαση, που την επιβάλλει η αρχαϊκή επική παράδοση, ή για πραγματική οφειλή του ποιητή. Η πρώτη εκδοχή δεν αποκλείει εντελώς τον δημιουργικό ρόλο του, ενώ η δεύτερη σχεδόν τον μηδενίζει. Εκτός και αν η συγκεκριμένη παρουσία και παρέμβαση των Μουσών στην Ιλιάδα και στην Οδύσσεια ευνοεί μια τρίτη, ενδιάμεση υπόθεση, η οποία παρακάμπτει (ή τουλάχιστον μετριάζει) το προηγούμενο δίλημμα.

Από τη στατιστική απογραφή των σχετικών δεδομένων προκύπτει ο υποβαθμισμένος ρόλος των Μουσών, τόσο στηνΙλιάδα όσο και προπαντός στην Οδύσσεια. Δέκα είναι όλες κι όλες οι επώνυμες ιλιαδικές αναφορές και μόλις επτά οι οδυσσειακές. Αλλά και επί της ουσίας ο ποιητικός ρόλος των Μουσών στα δύο ομηρικά έπη αποδείχνεται μάλλον περιορισμένος.

Στην Ιλιάδα ρυθμιστική παρέμβαση των Μουσών έχουμε μόνο στον πρώτο και στον όγδοο στίχο του προοιμίου, όπου ηοὐλομένη μῆνις του Αχιλλέα ορίζεται ως κεντρικό θέμα του έπους, ενώ η ἔρις Αγαμέμνονα και Αχιλλέα σηματοδοτεί την αφηγηματική αρχή του. Οι άλλες αναφορές επιμένουν κατά κανόνα στη μνημονική υποστήριξη των Μουσών, όπου ο ποιητής δηλώνει αμηχανία να συντάξει μακρούς καταλόγους κυρίων ονομάτων και πλοίων. Τυπικό παράδειγμα η εκτενέστερη μέσα στο έπος επίκληση των Μουσών στους στίχους 484-493 της δεύτερης ραψωδίας, η οποία προλογίζει τον «Νεῶν Κατάλογον». Εδώ μάλιστα γενικεύεται με απόλυτο τρόπο η παντογνωσία των Μουσών σε αντίθεση προς την ομολογημένη ολική άγνοια των ραψωδών, η οποία αναπληρώνεται από τη δική τους γνώση.

Καταλογική εξάλλου υποστήριξη των Μουσών επικαλείται ο ποιητής της Ιλιάδας και στις επόμενες τέσσερις περιπτώσεις: Β 760-762, Λ 218-220, Ξ 508-510 και Π 112-113. Απομένουν δύο ακόμη αναφορές, από τις οποίες η μία (Α 604) παρουσιάζει τις Μούσες να τραγουδούν, με τη μουσική υποστήριξη του Απόλλωνα, στο ολύμπιο συμπόσιο των θεών· η άλλη (Β 592-598) ιστορεί, με παρενθετική συντομία, την τιμωρία από τις Μούσες του αοιδού Θάμυρη (τύφλωση και αφαίρεση της μουσικής δωρεάς), επειδή ισχυρίστηκε πως μπορεί να τις ανταγωνιστεί και να τις νικήσει. Η απορριπτική αυτή συμπεριφορά των Μουσών απέναντι σ᾽ έναν υπεροπτικό ραψωδό δείχνει ότι κρατούν το παιχνίδι της μουσικής στο χέρι τους· αυτές προσφέρουν τη μουσική τέχνη στον αοιδό, με το δικαίωμα της αποστέρησής της, όταν κρίνουν ότι υπήρξε εκ μέρους του ανταγωνιστική κατάχρηση. Ανάλογες είναι και οι σχετικές αναφορές της Οδύσσειας.

Το οδυσσειακό προοίμιο παραλλάσσει ελαφρώς τα «μουσικά» σήματα του ιλιαδικού προοιμίου. Η Μούσα τώρα (όχι ηθεά) καλείται να διηγηθεί (όχι να τραγουδήσει) τα πάθη ενός πολύτροπου ήρωα, που, μολονότι παραμένει ανώνυμος, η ταυτότητά του εύκολα εικάζεται από τα διάσημα έργα και πάθη του. Μετονομασμένη εξάλλου η Μούσα στον στίχο 10 σε θεάκαι θυγατέρα τουΔιός, καλείται να επιλέξει η ίδια από πού θα αρχίσει την εξιστόρηση. Πράγμα που σημαίνει ότι, όπως στο προοίμιο της Ιλιάδας, έτσι κι εδώ, στη Μούσα αναθέτει ο ποιητής τόσο την εξαγγελία του επικού του θέματος όσο και την αφηγηματική του αφετηρία. Με τα δεδομένα αυτά ενισχύεται η εντύπωση ότι η Μούσα υπαγορεύει το ποίημα, και ο ποιητής το υποδέχεται, για να το μεταδώσει στο ακροατήριό του.

ΗΧΟΙ ΜΟΥΣΩΝ

Εις Μούσας και Απόλλωνα ΟΜΗΡΙΚΟΣ ΥΜΝΟΣ

Μουσάων ἄρχωμαι Ἀπόλλωνός τε Διός τε:
ἐκ γὰρ Μουσάων καὶ ἑκηβόλου Ἀπόλλωνος
ἄνδρες ἀοιδοὶ ἔασιν ἐπὶ χθονὶ καὶ κιθαρισταί,
ἐκ δὲ Διὸς βασιλῆες: ὃ δ' ὄλβιος, ὅν τινα Μοῦσαι        5
φίλωνται: γλυκερή οἱ ἀπὸ στόματος ῥέει αὐδή.

χαίρετε, τέκνα Διός, καὶ ἐμὴν τιμήσατ' ἀοιδήν:
αὐτὰρ ἐγὼν ὑμέων τε καὶ ἄλλης μνήσομ' ἀοιδῆς.

 

Η ΚΙΘΑΡΑ ΤΟΥ ΑΠΟΛΛΩΝΑ

ΟΜΗΡΙΚΗ ΦΟΡΜΙΓΞ

\Η ΛΥΡΑ ΠΟΥ ΕΦΤΙΑΞΕ Ο ΕΡΜΗΣ ΚΑΙ ΕΔΩΣΕ ΣΤΟΝ ΑΠΟΛΛΩΝΑ

Πρόκειται για πνευστό όργανο που λόγω της εξαιρετικής ηχηρότητάς της χρησιμοποιούνταν συνήθως για να μεταδίδει σήματα σε μεγάλο πλήθος ή σε μεγάλη απόσταση (έως και δέκα χιλιόμετρα). Ήταν ιδιαίτερα κατάλληλη για να δίνει συνθήματα εκκίνησης σε αθλητικούς αγώνες, σήματα συντονισμού σε ομάδες εργασίας και πολεμικά προστάγματα. Σπανιότερα χρησιμοποιούνταν για τελετουργικούς και καθαρά μουσικούς σκοπούς.
Η ελληνική σάλπιγγα γνωστή από τα χρόνια του Ομήρου αποτελούνταν από ένα στενό, μακρύ και ίσιο κυλινδρικό σωλήνα (90 εκ. περίπου) που κατέληγε σε μια προεξέχουσα κωδωνοειδή χοάνη. Ήταν συνήθως χάλκινη και έφερε κοκκάλινο ή μεταλλικό επιστόμιο. Η ανατολική σάλπιγγα αποτελούνταν από έναν απλό σωλήνα κωνικού σχήματος.
Ο σαλπιγκτής φορούσε συνήθως "φορβειά" και εφάρμοζε το στόμα του στο επιστόμιο. Ο ήχος παραγόταν με απευθείας φύσημα στο επιστόμιο και κατάλληλο κτύπημα των χειλιών και της γλώσσας. Ο παραγόμενος ήχος ήταν οξύς μεταλλικός και διαπεραστικός. Ήταν δυνατή η παραγωγή διαφορετικών ήχων για τις διαφορετικές εντολές που έπρεπε να μεταδοθούν.

Ο ΚΟΧΛΟΣ


Πρόκειται για φυσική σάλπιγγα που δημιουργούνταν από ένα θαλάσσιο όστρακο (κοχύλι) στο οποίο είχε διανοιχθεί μια οπή (αποκόπτοντας τις τρεις πρώτες σπείρες του) για την εμφύσηση του αέρα. Τα καταλληλότερα γι' αυτόν το σκοπό όστρακα είναι ο τρίτων, η κάσσις και ο στρόμβος.
Ο ήχος παραγόταν με απευθείας φύσημα στο στόμιο και κατάλληλο κτύπημα των χειλιών. Στην μινωική λατρεία χρησιμοποιούνταν όστρακα τύπου τρίτωνος και με πλάγια εμφύσηση.

Η ΔΙΟΝΥΣΙΑΚΗ ΒΑΡΒΙΤΟΣ   
Πρόκειται για έγχορδο όργανο συνοδευτικό των συμποσίων και των διονυσιακών τελετουργιών.
Είχε ηχείο από όστρακο χελώνας όπως η λύρα. Οι βραχίονές της όμως ήταν πολύ μεγαλύτεροι με πιο μακριές χορδές (5 έως 7) και επομένως διέθετε χαμηλότερη έκταση και ήχο γλυκύτερο και βαρύτερο από εκείνον της λύρας. Οι ευθείς ξύλινοι βραχίονές της απέκλιναν στη βάση τους για να συγκλίνουν στην κορυφή με ένα καμπύλο τελείωμα που δεχόταν το ζυγό. Η ελαστικότητα των βραχιόνων επέτρεπε την ανεπαίσθητη εγκάρσια μετακίνηση του ζυγού δημιουργώ-ντας έτσι έναν κυματιστό ήχο.
Ο βαρβιτιστής ισορροπούσε σχεδόν όρθια τη βάρβιτο στο αριστερό μέρος του σώματός του πιέζοντάς την κάθετα στην κοιλιά του (με τη βοήθεια ενός ιμάντα που περνούσε από τον αριστερό βραχίονα του οργάνου και τον καρπό του αριστερού χεριού του). Με τα ελεύθερα δάκτυλα του αριστερού χεριού του πίεζε ή τραβούσε τις χορδές της ενώ με το δεξί χέρι τις έπληττε με τη βοήθεια του «πλήκτρου».
Ο Ανακρέων, η Σαπφώ και ο Αλκαίος καθιέρωσαν τη βάρβιτο («βάρμον») μεταξύ του 6ου και 5ου π.Χ. αιώνα.

 ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΨΗΦΙΔΩΤΟ ΔΑΠΕΔΟ ΜΕ ΤΙΣ ΜΟΥΣΕΣ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΜΕΣΗ ΤΗΝ ΚΙΘΑΡΑ ΤΟΥ ΑΠΟΛΛΩΝΑ ΜΟΥΣΕΙΟ ΙΛΙΔΟΣ ΑΜΑΛΙΑΔΑ. Βρέθηκε στην Ήλιδα.
Κύκλος που περιέχει τα ονόματα και τα σύμβολα του Απόλλωνα, της Μνημοσύνης και των εννέα Μουσών: για τον Απόλλωνα μια λύρα, για την Καλλιόπη ένα πινάκιο γραφής, για την Ουρανία μια υδρόγειο σφαίρα, για την Πολύμνια ένα σκεπτικό πρόσωπο, για την Ερατώ και την Τερψιχόρη λύρες, για τη Μελπομένη και τη Θάλεια τραγικά και κωμικά προσωπεία, για την Ευτέρπη αυλούς, για την Κλειώ έναν πάπυρο και για τη Μνημοσύνη τα Πιέρια όρη.

"ΜΟΥΣΕΙΟ ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ ΚΟΤΣΑΝΑ ΣΤΟ ΚΑΤΑΚΟΛΟ ΗΛΕΙΑΣ"
 ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΡΕΠΟΡΤΑΖ
 ΚΛΕΙΩ ΑΡΤΕΜΙΔΟΥ

ΕΥΤΥΧΙΑ

"Η ευτυχία μου: Από τότε που κουράστηκα να γυρεύω, έμαθα να βρίσκω. Από τότε που κάποιος άνεμος μού εναντιώθηκε, ταξιδεύω με όλους τους ανέμους."

ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ

Μια εικόνα πελάγους από τον Όμηρο φτάνει άθικτη ως τις ημέρες μας. Ο Rimbaud την αναφέρει σαν mèr melée au soleil  (ΘΑΛΑΣΣΑ ΑΝΑΜΕΙΓΜΕΝΗ ΜΕ ΤΟΝ ΗΛΙΟ) και την ταυτίζει με την αιωνιότητα.

ΙΕΡΑ ΟΔΟΣ

)

Ἀπὸ τὴ νέα πληγὴ ποὺ μ᾿ ἄνοιξεν ἡ μοίρα
ἔμπαιν᾿ ὁ ἥλιος, θαρροῦσα, στὴν καρδιά μου
μὲ τόση ὁρμή, καθὼς βασίλευε, ὅπως
ἀπὸ ραγισματιὰν αἰφνίδια μπαίνει
τὸ κύμα σὲ καράβι π᾿ ὁλοένα
βουλιάζει.

Γιὰ ἐκεῖνο πιὰ τὸ δείλι,
σὰν ἄρρωστος, καιρό, ποὺ πρωτοβγαίνει
ν᾿ ἀρμέξει ζωὴ ἀπ᾿ τὸν ἔξω κόσμον, ἤμουν
περπατητὴς μοναχικὸς στὸ δρόμο
ποὺ ξεκινᾶ ἀπὸ τὴν Ἀθήνα κ᾿ ἔχει
σημάδι του ἱερὸ τὴν Ἐλευσίνα.
Τί ἦταν γιὰ μένα αὐτὸς ὁ δρόμος πάντα
σὰ δρόμος τῆς Ψυχῆς.
Φανερωμένος
μεγάλος ποταμός, κυλοῦσε ἐδῶθε
ἀργὰ συρμένα ἀπὸ τὰ βόδια ἁμάξια
γεμάτα ἀθεμωνιὲς ἢ ξύλα, κι ἄλλα
ἁμάξια, γοργὰ ποὺ προσπερνοῦσαν,
μὲ τοὺς ἀνθρώπους μέσα τοὺς σὰν ἴσκιους...........................................................................................................................................

..Κι ὡς προχωροῦσα,
καὶ βράδιαζε, ξανάνιωσα ἀπ᾿ τὴν ἴδια
πληγή, ποὺ ἡ μοίρα μ᾿ ἄνοιξε, τὸ σκότος
νὰ μπαίνει ὁρμητικὰ μὲς στὴν καρδιά μου,
καθὼς ἀπὸ ραγισματιὰν αἰφνίδια μπαίνει
τὸ κύμα σὲ καράβι ποὺ ὁλοένα
βουλιάζει. Κι ὅμως τέτοια ὡς νὰ διψοῦσε
πλημμύραν ἡ καρδιά μου, σᾶ βυθίστη
ὡς νὰ πνίγηκε ἀκέρια στὰ σκοτάδια,
σὰ βυθίστηκε ἀκέρια στὰ σκοτάδια,
ἕνα μούρμουρο ἁπλώθη ἀπάνωθέ μου,
ἕνα μούρμουρο,
κ᾿ ἔμοιαζ᾿ ἔλλε:

«Θὰ ῾ρθει.»  ΑΓΓΕΛΟΣ ΣΙΚΕΛΙΑΝΟΣ 1934

ΤΟ ΜΕΤΡΟΝ

Η ΑΝΑΤΕΛΛΟΥΣΑ ΓΗ ΕΤΣΙ ΟΠΩΣ ΤΗΝ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΣΕ ΤΟ APOLLON 8 TO 1968 ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΕΛΗΝΗ

«Χρειάζονται πολλά τον κόσμο για να αλλάξεις:

Οργή και επιμονή. Γνώση και αγανάκτηση.

Γρήγορη αντίληψη , στόχαση βαθιά.

Ψυχρή υπομονή, κι ατέλειωτη καρτερία.

Κατανόηση της λεπτομέρειας και κατανόηση του συνόλου.

Μονάχα η πραγματικότητα μπορεί να μας μάθει πώς την

την πραγματικότητα να αλλάξουμε.


Μπρεχτ (ΘΕΑΤΡΙΚΟ ΕΡΓΟ Η ΑΠΟΦΑΣΗ)

ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΑ ΣΥΝΟΡΑ

Το σιδερένιο του σπαθί ξετέλεψε το χρέος
της μαύρης της εκδίκησης ως όφειλε να κάμει
τώρα τα βέλη τα τραχιά και το μακρύ κοντάρι
χύσαν το αίμα των κακών κι έχει ποτίσει ο δρόμος.

Που να 'ναι εκείνος όμως
που μέρα νύχτα γύριζε εξόριστος στον κόσμο
και τ' όνομα του έλεγε πως ήτανε Κανένας.

Πείσμα στο πείσμα ενός θεού κόντρα στις θάλασσες του
στη γη και στη γυναικά του γύρισε ο Οδυσσέας.
Πείσμα στο πείσμα ενός Θεού, των γκρίζων των ανέμων
στου Άρη το συντάλογο οπού φωλιάζει ο τρόμος.

Τώρα κοιμάται ήσυχα στο νυφικό κρεβάτι
και δίπλα η βασίλισσα η πολυξακουσμένη
κι είναι το προσκεφάλι της στη μυρισμένη κλίνη
του αντρειωμένου βασιλιά ο δυνατός ο ώμος.

Που να ΄ναι εκείνος όμως
που μέρα νύχτα γύριζε σαν το σκυλί τον κόσμο
και τ' όνομα του έλεγε πως ήτανε Κανένας. 
Ποίηση: Χόρχε Λουί Μπόρχες
Ελευθ. μετάφραση: Δ. Αποστολάκης

ΓΥΝΑΙΚΑ ΠΟΥ ΣΕ ΛΕΓΑΝ ΑΝΤΙΓΟΝΗ,ΠΗΝΕΛΟΠΗ....

Οι γυναίκες είναι δεμένες   με τη φύση και με τις κοσμικές αναγεννητικές δυνάμεις, μέσα από την δυνατότητά τους  να κυοφορούν  , να γεννούν και να ανατρέφουν. Και αυτή η δύναμη τους εθεωρείτο η πιο ΙΕΡΗ ΜΑΓΕΙΑ. Γι΄αυτό οφείλουν  να διεκδικήσουν να πάρουν πίσω αυτή την χαμένη  δύναμη του μύθου  τους. Να ξαναβρούν τις χαμένες τους αξίες , να απεγκλωβιστούν από τα στερεότυπα που τις παγίδευσαν , και να φωτίσουν τα αρχέτυπα της Θηλυκής τους Φύσης  σε μία  ισορροπία . Είναι καιρός , και έχουν τεράστιο ηθικό χρέος να επανεξετάσουν και να επαναπροσδιορίσουν την θέση τους μέσα σε ένα  κόσμο που έχουν εκχυδαϊστεί τα πάντα.


ΙΕΡΗ ΜΗΤΡΑ

Η Τέχνη

Η τέχνη δεν έχει καμιά υποχρέωση να είναι πολυτέλεια των ακαμάτηδων .
 Κάθε τέχνη οφείλει να έχει μια κοινωνική αποστολή και χρησιμότητα. Ντιντερώ

Η τέχνη πρέπει σ΄αυτούς τους καιρούς των αποφάσεων, να αποφασίσει. Μπορεί να κάνει τον εαυτό της όργανο  μιας μικρή μερίδας ορισμένων που παίζουν τις θεότητες της μοίρας για τους πολλούς  και που απαιτούν πίστη που πρέπει πάνω απ΄όλα να είναι τυφλή και να  μπορείς να σταθεί  στο πλευρό των πολλών  και να βάλει την μοίρα στα δικά τους χέρια. Μπορεί να παραδώσει τον άνθρωπο στις συγχύσεις στις αυταπάτες και τα θαύματα και μπορεί να παραδώσει τον κόσμο στον άνθρωπο. Μπορεί να μεγαλώσει την αμάθεια μπορεί να  μεγαλώσει και την γνώση.Μπορεί να κάνει έκκληση  στις δυνάμεις που αποδείχνουν την δύναμη καταστρέφοντας και στις δυνάμεις που αποδείχνουν την δύναμη τους βοηθώντας. ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ  Μ. ΜΠΡΕΧΤ

Πολλοί ρωτούν τους ποιητές τι είναι το ποίημα.

Είναι ενθύμιο φρίκης, απαντά ο ένας.

Είναι το καταφύγιο που φθονούμε, απαντάει ο άλλος.

Είναι το άλλο πρόσωπο της υπερηφάνειας, απαντάει ένας τρίτος.

Είναι ένα δέντρο που οφείλουμε να φτιάξουμε,
για ένα πουλί που εκκρεμεί στην ερημιά.

Είναι η ανάπτυξη ενός επιφωνήματος, λέει κάποιος άλλος.

«Σας βλέπω να βοσκάτε σε ένα μικρό λιβάδι
που πια δεν φυτρώνει χορτάρι.
 Σας είναι όμως πιο εύκολο να αλλάξετε τα στομάχια σας
 και το πεπτικό σας σύστημα,
από το να παραχωρήσετε το λιβάδι στο καινούργιο χορτάρι,
 που με τις οπλές σας εμποδίζετε να μεγαλώσει».

«Δεν μου άρεσε ούτε να διατάζω ούτε να με υπηρετούν».

«Ψάξε τον άνθρωπο και προσπάθησε να τον γνωρίσεις.

 Προσπάθησε να νοιώσεις το δέρμα του και
πώς αυτό συμπεριφέρεται στις αλλαγές του αέρα.
Κούρασέ τον, και μετά εξέτασε τι αντέχει η καρδιά του.

 Άφησε τη φωνή του να ηχήσει αλλά μην ξεχνάς το ψιθύρισμα. 

Φάε μαζί του, χειροκρότησε τις μικρές του σκέψεις,
 κοίταξε μέσα από τα μάτια του.

 Όταν στα έργα σου πρέπει να πιει μπύρα,
πρέπει εσύ να ξέρεις πώς τρώει αυγά, πώς διαβάζει εφημερίδα,
πώς κοιμάται με τη γυναίκα του, και πώς πεθαίνει.
Οι απόψεις σου να έρχονται σε δεύτερη μοίρα από τις δικές του.

 Έτσι και αλλιώς δεν ανήκουν στα δικά του χαρακτηριστικά».

Έτσι ήθελε ο Μπρεχτ τους ανθρώπους της τέχνης. 

Πλάι και μέσα στους ανθρώπους.
 Να είναι το καρδιογράφημα της πάλλουσας καρδιάς του πλήθους.
 Και κυρίως να είναι αληθινά μέσα στο πλήθος.

 Και μέσα από αυτή τη σχέση να αναδύεται η δημιουργία και η τέχνη.

Όλες οι τέχνες υπηρετούν την μεγαλύτερη από τις τέχνες: την Τέχνη να ζεις.
 Μπέρτολτ Μπρεχτ

Μαγικές Παραστάσεις

R. Magritte, Ανθρώπινη κατάσταση Ι, 1933

1. »Ποιά είναι η σχέση φυσικής και εικαστικής πραγματικότητας; Ο ίδιος ο Μαγκρίτ σχολιάζει το έργο ως εξής (1940): "Μπροστά από ένα παράθυρο κοιταγμένο από το εσωτερικό ενός δωματίου τοποθέτησα έναν πίνακα που απεικόνιζε εκείνο ακριβώς το τμήμα του τοπίου που καλυπτόταν από τον πίνακα. Έτσι το δέντρο που απεικονιζόταν στον πίνακα έκρυβε το δέντρο που βρισκόταν πίσω του, έξω από το δωμάτιο. Αυτό τώρα υπήρχε στο νου του θεατή ταυτόχρονα, και μέσα στο δωμάτιο, στον πίκακα και έξω, στο πραγματικό τοπίο. Το ίδιο συμβαίνει και όταν κοιτάζουμε τον κόσμο: τον βλέπουμε σαν κάτι που υπάρχει έξω από εμάς, ενώ δεν είναι παρά μια διανοητική αναπαράσταση αυτού που βιώνουμε μέσα μας...".

"Αρχές Φιλοσοφίας (Β΄τάξη Γενικού Λυκείου - θεωρητική κατεύθυνση)"

Μαγικό Υπερρεαλιστικό Θέατρο

Το ΣΗΜΕΙΟ ΣΥΝΑΡΜΟΓΗΣ της ανθρωπότητας βρίσκεται στην θέση της Λογικής, αλλά στους  περισσότερους ανθρώπους δεν βρίσκεται ακριβώς εκεί. Μόνο οι πραγματικοί ηγέτες της Ανθρωπότητας έχουν ακριβώς αυτή την θέση. Κάποτε η ανθρωπότητα βρισκόταν στο σημείο της ΣΙΩΠΗΛΗΣ ΓΝΩΣΗΣ. Και πάλι ίσχυε το ίδιο. Μόνο στους ηγέτες βρισκόταν στο ακριβές σημείο. Οι υπόλοιποι άνθρωποι ήταν και τότε αλλά και τώρα απλοί ΘΕΑΤΕΣ. Ετσι μόνο ένα ανθρώπινο ον που είναι πρότυπο Λογικής μπορεί να γίνει και πρότυπο της σιωπηλής γνώσης. Είναι ο άνθρωπος που διαθέτει και τις δύο ΜΟΝΟΔΡΟΜΕΣ ΓΕΦΥΡΕΣ, γιατί  είναι σε άμεση επαφή με το πνεύμα.

Η ΓΕΦΥΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΙΩΠΗΛΗ ΓΝΩΣΗ ΣΤΗΝ ΛΟΓΙΚΗ ΟΝΟΜΑΖΕΤΑΙ «ΕΝΝΟΙΑ», ΚΑΙ Η ΑΛΛΗ ΓΕΦΥΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΛΟΓΙΚΗ ΣΤΗΝ ΣΙΩΠΗΛΗ ΓΝΩΣΗ «ΚΑΘΑΡΗ ΚΑΤΑΝΟΗΣΗ».

Η παράσταση που έδωσε ο Χουλιάν εκείνη την μέρα στο ποτάμι, όπως το είχε προαναγγείλει ήταν ένα θέαμα, όχι για το ανθρώπινο ακροατήριο αλλά για το ΠΝΕΥΜΑ, την δύναμη που τον παρακολουθούσε. Πήδηξε, χόρεψε, τραγούδησε, έπαιξε με εγκατάλειψη και διασκέδασε τους πάντες και πολύ περισσότερο την δύναμη στην οποία απευθυνόταν.

ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΑΚΟΥΕΙ ΜΟΝΟ ΟΤΑΝ Ο ΟΜΙΛΗΤΗΣ ΜΙΛΑΕΙ ΜΕ ΧΕΙΡΟΝΟΜΙΕΣ. ΧΕΙΡΟΝΟΜΙΕΣ ΔΕΝ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΣΥΜΒΟΛΑ Η ΚΙΝΗΣΕΙΣ ΤΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ, ΑΛΛΑ ΕΡΓΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗΣ ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΨΗΣ.

ΕΡΓΑ ΜΕΓΑΛΟΘΥΜΙΑΣ, ΕΡΓΑ ΧΙΟΥΜΟΡ.

ΣΑΝ ΧΕΙΡΟΝΟΜΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΟΙ ΜΑΝΤΕΙΣ ΒΓΑΖΟΥΝ ΤΟΝ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΝ ΠΡΟΣΦΕΡΟΥΝ ΜΥΣΤΙΚΑ ΣΤΟ ΑΦΗΡΗΜΕΝΟ! Καστανέντα

"Σκέφτομαι", έλεγε, "σα να μη σκέφτηκε ποτέ κανείς πριν από μένα".  Μαγκρίτ

Καινούργιες  Σκέψεις

ΕΚ-ΔΗΛΟ-ΜΕΝΟ ΦΩΣ

Στη Δήλο τελείωσαν οι περιπλανήσεις της ετοιμόγεννης Λητώς, αλλά όχι και οι ωδίνες της, γιατί η Ήρα κρατούσε στον Όλυμπο την Ειλείθυια, τη θεά των τοκετών. Έπειτα από εννιά βασανιστικά μερόνυχτα παρεμβαίνουν οι άλλες θεές και στέλνουν στον Όλυμπο την Ίριδα, η οποία, με την υπόσχεση ενός περιδέραιου μήκους εννέα πήχεων από χρυσό και ήλεκτρο, δωροδοκεί την Ειλείθυια και την πείθει να πάει στη Δήλο. Μόλις έφθασε στο νησί η Ειλείθυια, η εξαντλημένη Λητώ «με τα δυο της χέρια αγκάλιασε τον κορμό μιας φοινικιάς, γονάτισε στο μαλακό λιβάδι» και γέννησε πρώτα την Άρτεμη και μετά τον Απόλλωνα. Μόλις γεννήθηκε ο ξανθός θεός «γέλασε η γη, η Δήλος πλημμύρισε χρυσό φως κι έγινε ένα ολάνθιστο λιβάδι, κύκνοι άρχισαν να τραγουδούν κι αλάλαξαν θαμπωμένες οι θεές». Η Θέμις, η Διώνη, η Ρέα, η Αμφιτρίτη κι άλλες θεές σπαργάνωσαν το θεϊκό βρέφος και το τάισαν με νέκταρ και αμβροσία, ενώ ο ίδιος ο Δίας παρακολουθούσε από την κορυφή του Κύνθου τη γέννηση των παιδιών του. Αυτή η μεγάλη συγκέντρωση υπερκόσμιων δυνάμεων, που συνεργάζονται αρμονικά και συμπράττουν για να γεννηθεί το φως, φόρτισε για πάντα τη Δήλο με θετική ενέργεια.

 

ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΗΝ ΠΥΛΟ

ΣΤΑ ΙΧΝΗ ΤΟΥ ΟΔΥΣΣΕΑ!

Απολείπειν ο θεός Aντώνιον

Απολείπειν ο Θεός του Φωτός, 

Αντίνοο, Ευρύμαχο, Αμφίνομο, Ευπείθη, Αμφιμέδοντα....

Σαν έξαφνα, ώρα μεσάνυχτ’, ακουσθεί

αόρατος θίασος να περνάμε μουσικές εξαίσιες, με φωνές—την τύχη σου που ενδίδει πια, τα έργα σουπου απέτυχαν, τα σχέδια της ζωής σουπου βγήκαν όλα πλάνες, μη ανωφέλετα θρηνήσεις.Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος,αποχαιρέτα την, την Aλεξάνδρεια που φεύγει.Προ πάντων να μη γελασθείς, μην πεις πως ήτανένα όνειρο, πως απατήθηκεν η ακοή σου·μάταιες ελπίδες τέτοιες μην καταδεχθείς.Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος,σαν που ταιριάζει σε που αξιώθηκες μια τέτοια πόλι,πλησίασε σταθερά προς το παράθυρο,κι άκουσε με συγκίνησιν, αλλ’ όχιμε των δειλών τα παρακάλια και παράπονα,ως τελευταία απόλαυσι τους ήχους,τα εξαίσια όργανα του μυστικού θιάσου,κι αποχαιρέτα την, την Aλεξάνδρεια που χάνεις. 

Απολείπειν ο θεός.....τους   μικρούς υπερφίαλους  άντρες  που χάνουν  την Αλεξάνδρεια, την ψυχή τους

και το τραίνο της ιστορίας,  στην γη και στο παλάτι  που χάλασαν