Η επέμβαση των θεών

 

Anna Chromy

 Η επέμβασις των Θεών

Θα γίνη τώρα τούτο, κι έπειτα εκείνο,

και πιο αργά, σε μια ή δυο χρονιές (ως κρίνω),

τέτοιες θα ειν’ οι πράξεις, τέτοιοι θα ειν’ οι τρόποι.

Δε θα φροντίσουμε για μακρινό κατόπι.

Για το καλλίτερο εμείς θα προσπαθούμε.

Και όσο προσπαθούμε τόσο θα χαλνούμε,

θα μπλέκουμε τα πράγματα, ως να βρεθούμε

στην άκρα σύγχυσι. Και τότε θα σταθούμε.

Θα ην’ η ώρα οι Θεοί να εργασθούνε.

Έρχονται πάντοτ’ οι Θεοί. Θα καταιβούνε

από τες μηχανές των, και τους μεν θα σώσουν,

τους δε βίαια, ξαφνικά θα τους σηκώσουν

από την μέση, και σαν φέρουνε μια τάξι

θα αποσυρθούν. – Κ’ έπειτα αυτός τούτο θα πράξη,

τούτο εκείνος, και με τον καιρόν οι άλλοι

τα ιδικά των. Και θ’ αρχίσουμε και πάλι.

Κ. Π. Καβάφης

Άπαντα ποιητικά, Ύψιλον

ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΔΥΝΑΜΗΣ ΚΑΙ ΓΝΩΣΗΣ...

"Ο μέσος άνθρωπος δεν θα γνωρίσει ποτέ ότι υπάρχει κάτι ιδιαίτερο αληθινό και λειτουργικό,ο συνδετικός  δεσμός με τον σκοπό και για αυτόν θα είναι πάντα νεκρός .

Στην διάρκεια της ενεργούς ζωής του ποτέ δεν θα έχει την ευκαιρία να περάσει την στάθμη της απλής προκατάληψης για την μοίρα,γιατί από αμνημόνευτα έτη οι έννοιες της καθημερινότητας  τον έχουν αποχαυνώσει.Ο καθένας μας έχει αποστερηθεί την σιωπηλή γνώση από φυσικούς φραγμούς,διαφορετικούς σε κάθε άτομο.

Μόνο όταν οι ζωές κάποιων ξεπερνούν λίγο την κληρονομική αυτή προκατάληψη, η μοίρα αρχίζει να παίρνει διαφορετικό χαρακτήρα.

Τότε κάποιοι αρχίζουν να ξυπνάνε και να βλέπουν μέσα από την ομίχλη της καθημερινότητας.
Το οικοδόμημα που υψώνει μπροστά τους ο σκοπός είναι το καθαρτήριο και εκεί μέσα βρίσκουν την σιωπηλή γνώση που επιτρέπει την διαδικασία της κάθαρσης να συμβεί. Χωρίς αυτήν την εσωτερική γνώση καμιά διαδικασία δεν θα μπορούσε να λειτουργήσει και το μόνο που θα μας έμενε θα ήταν μια ακαθόριστη αίσθηση ότι κάτι μας λείπει.

Για να αναζωογονηθεί αυτός ο δεσμός , χρειάζεται ένας ζωντανός στόχος ,μία ειδική κατάσταση μυαλού,που ονομάζεται άκαμπτος σκοπός

Δυστυχώς για τους πιο πολλούς αυτό το ξύπνημα έρχεται μαζί με το χάσιμο της ενέργειας που προκαλούν τα γηρατειά,όπου δεν υπάρχει πια η δύναμη να στρέψουμε την προκατάληψή μας σε θετικές  και πραγματικές ανακαλύψεις.

Τότε το μόνο που απομένει είναι μία όμορφη διαπεραστική αγωνία,μία νοσταλγία για κάτι που δεν περιγράφεται και θυμός για κάτι που χάθηκε."