Αντιστεκόμαστε

Αντίσταση στην αδικία, στο ευτελές και την ανοησία

Αντιστεκόμαστε  στη πτώση της εντροπίας

αντιστεκόμαστε με τον τρόπο μας
σε ένα σύστημα μηχανών που μας θέλει απλά προγράμματα
σε ένα κ. Σμιθ που μας υποτιμά και μας χλευάζει και,

 αντέχουμε να πάρουμε το κόκκινο χάπι για  να βρεθούμε την ερημιά του πραγματικού

 και… να συνεχίζουμε.
Αντιστεκόμαστε
σε οικονομικές θεωρίες που μας χρησιμοποιούν σαν αριθμούς σε ναούς χρηματιστηρίων αισχροκέρδειας.
Αντιστεκόμαστε
σε δόγματα θρησκειών που επιθυμούν πρόβατα και ποίμνια για το  αιώνιο άρμεγμα στη σιωπή των αμνών.
Αντιστεκόμαστε σε πολιτικές ιδεολογίες κατασκευαστικές εταιρείες χειροκροτητών των επαγγελματιών μπαλκονοκραυγαζώντων.
Αντιστεκόμαστε σε πεζούς, κοινότυπους, μονόχνοτους, σε οπαδούς σε θεοσεβούμενους θεοκράτες, σε αδιάφορους φιλοτομαριστές, σε κυνικούς ισοπεδωτές και σε απαισιόδοξους δολοφόνους της Μνήμης, στους αποσιωπητές της Γνώσης
και σε πολλούς άλλους…
Αντιστεκόμαστε στοχαστικά με τα πτερόεντα έπη, και εμείς, όσο μπορούμε
και σκεφτόμαστε και ονειρευόμαστε ένα κόσμο πιο δίκαιο πιο ανθρώπινο λιγότερο παράλογο και πολύ ουσιώδη και ουσιαστικό.
Οραματιζόμαστε μία μεγάλη Ολότητα!
Αυτή που προέρχεται από την Ένωση του νου, της ψυχή- του πνεύματος και την καρδιάς του ανθρώπου.
Ενός Ανθρώπου Όρθιου, Νοήμονος και Σοφού.

Είθε η Δικαιοσύνη, η σύζυγος του Διός να έχει τον τελευταίο λόγο
όταν κλείσουν οι πόρτες του παλατιού και να θέσει,
η Θέμις τα πράγματα …στην θέση τους.
Ανάγκα και ….θεοί πείθονται!

10  Αυγούστου 2009

1. Τα Φτερά

Αστραία

Ηρωικά ΟΧΙ

«Και έρχεται η στιγμή που πρέπει να αποφασίσεις για τα μεγάλα ΝΑΙ και τα  μεγάλα ΟΧΙ».

Αστραία

ΔΙΑΛΟΓΙΣΜΟΙ

Duy Huynh ΣΟΝΑΤΑ

"Η ζωή δεν είναι ένα πρόβλημα για να ανησυχείς, αλλά μια πρόκληση για να αγωνισθείς και να εξελιχθείς.  Ο πολεμιστής ξέρει από θλίψη, από μοναξιά, από προδοσία , από απελπισία, από χαρά από γέλιο, από   μοίρασμα, από συντροφικότητα, ξέρει από ΖΩΗ και τίποτα το ανθρώπινο δεν του είναι ξένο, για αυτό και ποτέ δεν φεύγει από την ροή.
Ο πολεμιστής διαλογίζεται μέσα στην ζωή και όχι έξω από αυτή, π.χ σε κάποιο μοναστήρι μοναχός,  να στέλνει επιστολές  υποτέλειας  και μακροημέρευση σε τυράννους,  δειλός και δεν είναι τόσο τόσο εγωιστής, να μιλά μόνο  με τον θεό και να του πλέκει εγκώμια και κυρ ελέησον, πολλά. Με τους ανθρώπους μιλά, ακόμη και αν σε μια ανθρώπινη έρημο  βαδίζει, μαζί τους περπατά, δίπλα τους. Αφουγκράζεται και προχωρά.
Ο πολεμιστής είναι μέρος της ζωής και της αλληλεπίδρασης  και την αγαπάει , βαθιά εμπειριστής.
Η ζωή είναι ο μεγαλύτερος δάσκαλος και ο πιο καλός εκπαιδευτής."


Ο ΔΙΑΛΟΓΙΣΜΟΣ

Η επέμβαση των θεών

 

Anna Chromy

 Η επέμβασις των Θεών

Θα γίνη τώρα τούτο, κι έπειτα εκείνο,

και πιο αργά, σε μια ή δυο χρονιές (ως κρίνω),

τέτοιες θα ειν’ οι πράξεις, τέτοιοι θα ειν’ οι τρόποι.

Δε θα φροντίσουμε για μακρινό κατόπι.

Για το καλλίτερο εμείς θα προσπαθούμε.

Και όσο προσπαθούμε τόσο θα χαλνούμε,

θα μπλέκουμε τα πράγματα, ως να βρεθούμε

στην άκρα σύγχυσι. Και τότε θα σταθούμε.

Θα ην’ η ώρα οι Θεοί να εργασθούνε.

Έρχονται πάντοτ’ οι Θεοί. Θα καταιβούνε

από τες μηχανές των, και τους μεν θα σώσουν,

τους δε βίαια, ξαφνικά θα τους σηκώσουν

από την μέση, και σαν φέρουνε μια τάξι

θα αποσυρθούν. – Κ’ έπειτα αυτός τούτο θα πράξη,

τούτο εκείνος, και με τον καιρόν οι άλλοι

τα ιδικά των. Και θ’ αρχίσουμε και πάλι.

Κ. Π. Καβάφης

Άπαντα ποιητικά, Ύψιλον

ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΔΥΝΑΜΗΣ ΚΑΙ ΓΝΩΣΗΣ...

"Ο μέσος άνθρωπος δεν θα γνωρίσει ποτέ ότι υπάρχει κάτι ιδιαίτερο αληθινό και λειτουργικό,ο συνδετικός  δεσμός με τον σκοπό και για αυτόν θα είναι πάντα νεκρός .

Στην διάρκεια της ενεργούς ζωής του ποτέ δεν θα έχει την ευκαιρία να περάσει την στάθμη της απλής προκατάληψης για την μοίρα,γιατί από αμνημόνευτα έτη οι έννοιες της καθημερινότητας  τον έχουν αποχαυνώσει.Ο καθένας μας έχει αποστερηθεί την σιωπηλή γνώση από φυσικούς φραγμούς,διαφορετικούς σε κάθε άτομο.

Μόνο όταν οι ζωές κάποιων ξεπερνούν λίγο την κληρονομική αυτή προκατάληψη, η μοίρα αρχίζει να παίρνει διαφορετικό χαρακτήρα.

Τότε κάποιοι αρχίζουν να ξυπνάνε και να βλέπουν μέσα από την ομίχλη της καθημερινότητας.
Το οικοδόμημα που υψώνει μπροστά τους ο σκοπός είναι το καθαρτήριο και εκεί μέσα βρίσκουν την σιωπηλή γνώση που επιτρέπει την διαδικασία της κάθαρσης να συμβεί. Χωρίς αυτήν την εσωτερική γνώση καμιά διαδικασία δεν θα μπορούσε να λειτουργήσει και το μόνο που θα μας έμενε θα ήταν μια ακαθόριστη αίσθηση ότι κάτι μας λείπει.

Για να αναζωογονηθεί αυτός ο δεσμός , χρειάζεται ένας ζωντανός στόχος ,μία ειδική κατάσταση μυαλού,που ονομάζεται άκαμπτος σκοπός

Δυστυχώς για τους πιο πολλούς αυτό το ξύπνημα έρχεται μαζί με το χάσιμο της ενέργειας που προκαλούν τα γηρατειά,όπου δεν υπάρχει πια η δύναμη να στρέψουμε την προκατάληψή μας σε θετικές  και πραγματικές ανακαλύψεις.

Τότε το μόνο που απομένει είναι μία όμορφη διαπεραστική αγωνία,μία νοσταλγία για κάτι που δεν περιγράφεται και θυμός για κάτι που χάθηκε." 

ΥΠΕΝΘΥΜΗΣΗ.....

"Στη μέση του "χειμώνα", ανακάλυψα τελικά ότι μέσα μου υπάρχει ένα ατέλειωτο καλοκαίρι. "Καμύ

Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΤΗΣ ΝΙΚΗΣ !!!

Ἡ ξενητεμένη ΚΩΣΤΗΣ ΠΑΛΑΜΑΣ
...Χιλιάδες χρόνια πέρασαν γιὰ νὰ φανῆς καὶ πάλι!
Ὤ! δόξα νάχη τἄγνωστο λισγάρι τοῦ χωριάτη
ποῦ κύλισε τοῦ τάφου σου τὴν πέτρα κι ἀναστήθης!
Κ᾿ εἶδες τὸν κόσμο ἀλλοιώτικο, καὶ τὴν Ἑλλάδαν ἄλλη
καὶ ξένη τὴν Ἀνατολὴ καὶ βάρβαρη τὴ γῆ σου,
καὶ σὰ νὰ μὴν τὴ γνώρισες, διάβηκες πρὸς τὴ Δύση!

Γύρισε πάλι, γύρισε στὰ μέρη ποὺ ἐγεννήθης!
Ὅτι κι ἂν εἶσαι, δύναμη, βασίλισσα, ὄνειρο, ἴσκιος,
θεὰ τῆς ὀμορφιᾶς, πηγὴ τῆς ἀρετῆς, ὦ Νίκη,
γύρισε πάλι, ὢ γύρισε στὰ μέρη ποὺ ἐγεννήθης.

Οι Γέφυρες της Φωτιάς

Burning bridges

This is a fictional scene from the Battle of Hydaspes river, today’s Jhelum that flows in Pakistan and India. It was the last battle of Alexander the Great against King Porus of the Paurava around 326 BC. The troops were extremely exhausted by the long campaign and the fierce resistance they encountered…

Hearts on wooden spikes
Trails colored with the blood of the ones we loved
The trees cast their shadow so the sun doesn’t see the rotten bodies
Who says there is glory in this battle?

We lost our brothers, our sisters and our children
We sacrificed our dearest dreams to serve in the Conquest
Our souls were marked indelibly by the pain and agony of forsaken hope
And he was standing there

A bird was singing mournfully
As if it was its task to contemplate all our sorrow
Despite grueling struggle there still was no end to this madness
Tragically trapped  in the ambiance of attrition

Our wounds were fresh
We witnessed the atrocity of the flesh
Slaughtered and slayed by the wrath of fallen kings
And he was standing here

Hear me fighters
No salvation, no redemption exists for us
We are born as ordinary men but we die as warriors
Winning only the enemy within

I am not the One
You are the heroes that reached that far
Nothing awaits for us back but sickness and corruption
This is the path we need to cross

Join me and burn every bridge behind

Απολύτως Διαλλακτικός

Ομηρική  Πολιτεία

Ηχώ Χρόνου

"Είμαι ο Οδυσσέας που επιστρέφει
ο Οδυσσέας καλυμμένος με αλάτι!
Ο Οδυσσέας στην αρχή της ημέρας!"

Ο χρόνος που τελειώνει σε αναστροφή Ηριδανών ιστορικών ποταμών!

"Βλέπω τα ασβεστωμένα δωμάτια
όλα τα παράθυρα ορθάνοιχτα
δεν υπάρχει χιόνι, ο ήλιος υπάρχει,

δεν υπάρχει ομίχλη, ο ουρανός υπάρχει!

Τα πάντα εξαφανίστηκαν, όλα άλλαξαν
ενώ επέστρεφα από το παρελθόν μου
όλα είναι ίδια , εξωπραγματικά
είμαι ο Οδυσσέας καλυμμένος με αλάτι!"

 "Η αληθινή ζωή είναι πάντα ένα, μακρύ ταξίδι.
'Ακουσε εγώ δεν φοβάμαι τα συναισθήματά
και, στη συνέχεια, κοίταξε, εγώ είμαι εδώ,
Άνοιξα σιγά-σιγά με το κλειδί
όπως κάποτε
που άφησα τη βαλίτσα στην πόρτα"

"Σκοπεύω τον ήλιο μέσα στο δωμάτιο
άρμα της φωτιάς που τρέχει για την καρδιά
γιατί κάθε μέρα είναι η άμμος και η οργή
και δεν είναι πάντα ίδιες οι ώρες.

Οι πέτρες καταναλώνονται όχι όμως και η Ζωή!"

Ο Τελεστήριος Εξαγνισμός

Ο Ηρακλής πάνω στη Φλόγα της Αρετής

Να χαίρεσαι τη ζωή σου τη σύντομη και την ανεπίστροφη. Αλλά μέσα στο ρυθμό και την τάξη. Φυσική και ελεύθερη, να κρατάς την εμορφιά των παθών, ένα κύπελλο στο χέρι σου από αγνό ασήμι. Αλλά με γνώση και με πειθαρχία. Εκείνο που θα σε κρίνει δεν είναι η ηθική σου πτώση, αλλά η βούληση για δύναμη που θα βρίσκει το δρόμο να σε ανεβάζει ξανά στην καθαρή σου αρχικότητα.

Η ζωή μας είναι ένας τελεστήριος αγνισμός απάνου στη φλόγα της αρετής.»

Λιαντίνης, ο δάσκαλος μας

Εγώ, η Άνθρωπος

Η Άνθρωπος 

δια του ανθρώπου να ανθρωπεύουμε

Η Άνθρωπος 

Εγώ, γυναίκα, η άνθρωπος,

ζητούσα το πρόσωπό Σου πάντοτε,

ήταν ως τώρα του ανδρός

και δεν μπορώ αλλιώς να το γνωρίσω.

Ποιος είναι και πώς

πιο πολύ μονάχος,

παράφορα, απελπισμένα μονάχος,

τώρα, εγώ ή εκείνος;

Πίστεψα πως υπάρχω, θα υπάρχω,

όμως πότε υπήρχα δίχως του

και τώρα,

πώς στέκομαι, σε ποιο φως,

ποιος είναι ο δικός μου ακόμα καημός;

Ω, πόσο διπλά υποφέρω,

χάνομαι διαρκώς,

όταν Εσύ οδηγός μου δεν είσαι.

Πώς θα δω το πρόσωπό μου,

την ψυχή μου πώς θα παραδεχτώ,

όταν τόσο παλεύω

και δεν μπορώ ν' αρμοστώ.

"Ότι διά σου αρμόζεται

γυνή τω ανδρί."

Δεν φαίνεται ακόμα το τραγικό

του απρόσωπου, ούτε κι εγώ

δεν μπορώ να το φανταστώ ακόμα, ακόμα.

Τι θα γίνει που τόσο καλά,

τόσα πολλά ξέρω και γνωρίζω καλύτερα,

πως απ' το πλευρό του δεν μ' έβγαλες.

Και λέω πως είμαι ακέριος άνθρωπος

και μόνος. Δίχως του δεν εγινόμουν

και τώρα είμαι και μπορώ

κι είμαστε ζεύγος χωρισμένο, εκείνος

κι εγώ έχω το δικό μου φως,

εγώ ποτέ, σελήνη,

είπα πως δεν θα βαστώ απ' τον ήλιο

κι έχω τόσην υπερηφάνεια

που πάω τη δική του να φτάσω

και να ξεπεραστώ, εγώ,

που τώρα μαθαίνομαι και πλήρως

μαθαίνω πως θέλω σ' εκείνον ν' αντισταθώ

και δεν θέλω από κείνον τίποτα

να δεχτώ και δε θέλω να περιμένω.

Δεν κλαίω, ούτε τραγούδι ψάλλω.

Μα γίνεται πιο οδυνηρό το δικό μου

ξέσκισμα που τοιμάζω,

για να γνωρίσω τον κόσμο δι' εμού,

για να πω το λόγο δικό μου,

εγώ που ως τώρα υπήρξα

για να θαυμάζω, να σέβομαι και ν' αγαπώ,

εγώ πια δεν του ανήκω

και πρέπει μονάχη να είμαι,

εγώ, η άνθρωπος.

Ζωή Καρέλλη

Ο πυρήνας των αναμνήσεων

Είπε ο Δον Χουάν....
"Κατανίκησε την ιδέα πως είσαι πληγωμένος...

Δες ποιος είναι ο πυρήνας αυτών που σου απέμειναν

 Κράτησε ζωντανή την ανάμνηση όσων σε επηρέασαν στην ζωή σου, που ο μοναδικός τρόπος να τους αποχαιρετήσεις ...

Είναι αυτή η μαγική πράξη...

"Να φυλάξεις μέσα στην σιωπή όποιον και ό,τι αγάπησες"

Οι Φορείς της Γνώσης

Για τους φορείς της γνώσης

Όποιος είναι φορέας της γνώσης δεν επιτρέπεται ν’ αγωνίζεται, ούτε να λέει την αλήθεια, ούτε να προσφέρει υπηρεσίες, ούτε να μένει νηστικός, ούτε ν’ αρνιέται τις τιμές, ούτε να γίνεται εύκολα αντιληπτός. Όποιος είναι φορέας της γνώσης έχει μονάχα μιαν αρετή: ότι είναι φορέας της γνώσης, είπε ο κ. Κ.

Αυτό αρκεί

Η Αλήθεια της Τέχνης

 Καλλιτέχνης ή κλόουν, γελωτοποιός σε παλιό ροκ εντ ρολ;

Κι η τέχνη πρέπει, σ’ αυτούς τους καιρούς των αποφάσεων ν’ αποφασίσει. Μπορεί να κάνει τον εαυτό της όργανο μιας μικρής μερίδας ορισμένων που παίζουν τις θεότητες της μοίρας για τους πολλούς και που απαιτούν μια πίστη που πρέπει πρώτ’ απ’ όλα να είναι τυφλή, και μπορεί να σταθεί στο πλευρό των πολλών και να βάλει τη μοίρα τους στα δικά τους χέρια. Μπορεί να παραδώσει τον άνθρωπο στις συγχύσεις, τις αυταπάτες και τα θαύματα, και μπορεί να παραδώσει τον κόσμο στον άνθρωπο. Μπορεί να μεγαλώσει την αμάθεια και μπορεί να μεγαλώσει τη γνώση. Μπορεί να κάνει έκκληση στις δυνάμεις που αποδείχνουν τη δύναμη τους καταστρέφοντας, και στις δυνάμεις που αποδείχνουν τη δύναμη τους Βοηθώντας.
 Αποσπάσματα από το «Πέντε δυσκολίες για να γράψει κανείς την αλήθεια» του Μπέρτολτ Μπρέχτ (Συνέδριο για την υπεράσπιση της κουλτούρας, Παρίσι, 1935).

Η Τέχνη τον Καιρό των Αποφάσεων της

Το Μυστικό της Ελλάδος

Το Παραμυθένιο Μυστικό της Ελλάδος

«Το ελληνικό γένος, αν σώθηκε ως τα σήμερα, το χρωστάει στο θάμα»

«Το ελληνικό γένος, αν σώθηκε ως τα σήμερα, αν επέζησε ύστερα από τόσους εχτρούς, ύστερα από τόσους αιώνες κακομοιριά, σκλαβιά και πείνα, το χρωστάει όχι στη λογική. Το χρωστάει στο θάμα. Στην ακοίμητη σπίθα που καίει μέσα στα σωθικά της Ελλάδας.

Πάλι οι φρόνιμοι, οι λιγόπιστοι, δίνουν νηφάλιες, πολύ λογικές συμβουλές πώς μπορεί, λένε, μία σπίθα φως να τα βάλει με τόσο παντοδύναμο σκοτάδι; Ευλογημένη η σπίθα αυτή, που αψηφάει τις φρόνιμες συμβουλές της λογικής κι όταν φτάσει το Γένος στα χείλια του γκρεμού, βάζει φωτιά σε ολόκληρη την ψυχή και φέρνει το θάμα.

Αυτό ’ναι το μυστικό της Ελλάδας.
 Σαν το παραμυθένιο πουλί καίγεται, γίνεται στάχτη κι από τη στάχτη ξεπετιέται ανανιωμένη».

Νίκος Καζαντζάκης, 
Ο καπετάν Μιχάλης

Το Χρέος

Πρέπει να γίνεις εσύ ήλιος για να φωτίσεις τους σβησμένους ήλιους των άλλων. Δεν υπάρχουν ιδέες, υπάρχουν μονάχα άνθρωποι που κουβαλούν τις ιδέες, κι αυτές παίρνουν το μπόι του ανθρώπου που τις κουβαλάει.
Πού να βρω μια ψυχή σαρανταπληγιασμένη κι απροσκύνητη, σαν την ψυχή μου, να της ξομολογηθώ;
Δε ζυγιάζω, δε μετρώ, δε βολεύουμαι! Ακολουθώ το βαθύ μου χτυποκάρδι …
Να μην αρνιέσαι τη νιότη σου ως τα βαθιά γεράματα, να μάχεσαι σε όλη σου τη ζωή να μετουσιώσεις σε κατάκαρπο δέντρο την εφηβική σου άνθηση, αυτός, θαρρώ, είναι ο δρόμος του ολοκληρωμένου ανθρώπου.
Νιώθω σαν να χτυπάμε τα κεφάλια μας στα σίδερα. Πολλά κεφάλια θα σπάσουν. Μα κάποια στιγμή, θα σπάσουν και τα σίδερα. ...
Το πρώτο σου χρέος, εχτελώντας τη θητεία σου στη ράτσα, είναι να νιώσεις μέσα σου όλους τους προγόνους. Το δεύτερο, να φωτίσεις την ορμή τους και να συνεχίσεις το έργο τους.
 Το τρίτο σου χρέος, να παραδώσεις στο γιο τη μεγάλη εντολή να σε ξεπεράσει.
Δε ζυγιάζω, δε μετρώ, δε βολεύουμαι! Ακολουθώ το βαθύ μου χτυποκάρδι
Ν. ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ

Ο ΟΡΜΟΣ ΤΟΥ ΟΔΥΣΣΕΑ

"Ο ΟΡΜΟΣ ΤΟΥ ΟΔΥΣΣΕΑ "  ΚΑΙ ΔΙΠΛΑ ΤΟ "ΑΛΩΝΑΚΙ" ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ ΜΑΣ ΠΡΕΒΕΖΑ

ΜΥΡΙΣΑΙ ΤΟ ΑΡΙΣΤΟΝ VIII
Στις ακρογιαλιές του Ομήρου υπήρχε μια μακαριότητα, ένα μεγαλείο, που έφτασαν ως τις ημέρες μας άθιχτα. Η πατούσα μας, που ανασκαλεύει την ίδιαν άμμο, το νιώθει. Περπατάμε χιλιάδες χρόνια, ο άνεμος ολοένα λυγίζει τις καλαμιές κι ολοένα εμείς υψώνουμε το πρόσωπο. Καταπού; Ως πότε; Ποιοί κυβερνάνε;
Μας χρειάζεται μια νομοθεσία που να διαμορφώνεται όπως το δέρμα
επάνω μας τον καιρό που μεγαλώνουμε. Κάτι νεανικό και δυνατό συνάμα, σαν το εν δι' ύδατ' αενάοντα ή το θαλερόν κατά δάκρυ χέοντες.
Έτσι που να μπορεί κείνο που γεννά ο άνθρωπος να ξεπερνά τον
άνθρωπο δίχως να τον καταπιέζει. »
Ο ΜΙΚΡΟΣ ΝΑΥΤΙΚΟΣ ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ

ΟΜΗΡΙΚΗ ΑΚΤΗ

ΟΜΗΡΙΚΗ ΑΚΤΗ ΓΕΡΑΣΙΝΟΣ ΣΤΕΡΗΣ

"Εάν αποσυνθέσεις την Ελλάδα, στο τέλος θα δεις να σου απομένουν μια ελιά, ένα αμπέλι κι ένα καράβι. Που σημαίνει: με άλλα τόσα την ξαναφτιάχνεις." ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ

ΕΥΤΥΧΙΑ

ΑΛΛΗΓΟΡΙΑ ΤΗΣ ΕΥΤΥΧΙΑΣ 1565 Bronzino (Agnolo di Cosimo Galleria degli Uffizi   ΦΛΩΡΕΝΤΙΑ


Μια γυναίκα κρατά ένα ΚΗΡΥΚΕΙΟ και το ΚΕΡΑ ΤΗΣ ΑΦΘΟΝΙΑΣ,σύμβολο της ευφημερίας και της ειρήνης. Στα αριστερά της κάθεται η ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ και δεξιά η ΣΟΦΙΑ.
O ΙΑΝΟΣ με τα δύο πρόσωπα, σύμβολο κάθε νέας αρχής, κοιτάζει προς το μέλλον και το παρελθόν αντίστοιχα. Ο ΕΡΩΤΑΣ ετοιμάζεται να τρυπήσει με το βέλος του την καρδιά της γυναίκας ΕΥΤΥΧΙΑΣ , με έναν έρωτα καθαρά ανθρωπινο.
Η ΔΟΞΑ και η ΦΗΜΗ πάνω από το κεφάλι της Ευτυχίας ενώ μπροστά της γονατίζουν ο ΧΡΟΝΟΣ και η ΤΥΧΗ. ΤΟ ΠΑΡΑΛΟΓΟ-ΤΡΕΛΛΑ, Η ΟΡΓΗ-ΘΥΜΟΣ βρίσκονται πεσμένα κάτω.