Φαίδιμος Ηλίανθος

Ο Ηλίανθος ακολουθεί τον ήλιο καθ' όλη τη διάρκεια της ημέρας και στρέφεται πάλι προς την ανατολή το πρωί. 

Ο ηλίανθος, χρησιμοποιείται πλατιά ως καλλωπιστικό φυτό, ενώ από τα άνθη του εξάγεται μία κίτρινη χρωστική. Από τα περικάρπια και τις ταξιανθίες του, μετά την παραλαβή των σπόρων, εξάγεται πηκτίνη, ενώ από τους βλαστούς του κατασκευάζονται ινοσανίδες και παράγονται χαρτόνια. Από τα συμπιεσμένα περικάρπια των σπόρων του παράγεται καύσιμη ύλη με την μορφή βιομάζας ή pellets βιομάζας, ενώ από τους σπόρους του βιοντίσελ. Οι σπόροι του ηλίανθου τρώγονται ως σνακ, ωμά ή μετά από ψήσιμο στο φούρνο, με ή χωρίς αλάτι ή και με την προσθήκη καρυκευμάτων. Επίσης, μπορούν να μεταποιηθούν ως ηλιέλαιο – με εκχύλιση- για μαγείρεμα,και ως εναλλακτικό του φυστικοβούτυρο, το βούτυρο ηλιέλαιο. Στη γερμανόφωνη Ευρώπη, παράγεται αλεύρι από τους σπόρους του που αναμιγνυόμενο με το αλεύρι σίκαλης παράγοντας το ‘’Sonnenblumenkernbrot‘’(ψωμί σπόρων ηλίανθου). Εξάλλου, πωλείται ως τροφή για πτηνά και μπορεί να χρησιμοποιηθεί άμεσα στο μαγείρεμα και στις σαλάτες.

Οι Ινδιάνοι της Αμερικής είχαν τον ηλίανθο για πολλαπλές χρήσεις, όπως για ψωμί, ιατρικές αλοιφές, βαφές και χρώματα του σώματος. Παραδοσιακά γιαυτούς ήταν η ’’τέταρτη αδελφή’’, μετά το καλαμπόκι, τα φασόλια και το κολοκύθι, καθώς οι ιθαγενείς πίστευαν πώς τα τέσσερα αυτά είδη αλληλο-υποστηρίζονται και είναι απαραίτητα για μια ισορροπημένη γεωργική καλλιέργεια........Περιβάλλον με οικολογία

 με τον τρόπο του Ηλίου
Ηλιοτρόπια ΑΥΤΟΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ σε δρόμους ομηρκούς και λιβάδια που ΜΕΡΜΗΡΙΖΟΥΝ σκέπτονται ελεύθερα

Φιλοίτιος Φαίδων

Πλούσιος στο πνεύμα και φιλοίτιος  τυχερός στην καρδιά

Ο Ξενόπουλος, αν και προερχόταν από εύπορη οικογένεια δεν ήταν αριστοκράτης. Παρακολουθούσε ωστόσο τα προβλήματα των ανερχόμενων αστών όσο και των πιο φτωχών. Ερχόμενος στην Αθήνα έφερε μαζί του την ιδέα του ανθρωπιστικού σοσιαλισμού. Στην Αθήνα ήρθε σε επαφή με τον Δρακούλη και τους άλλους επικεφαλής του σοσιαλιστικού κόμματος, ενώθηκε με αυτούς και βοήθησε στην έκδοση των σοσιαλιστικών εφημερίδων «Άρδην» και «Κοινωνία». Το 1885 έγινε μάλιστα συντάκτης του «Άρδην». Τις θέσεις του για το σοσιαλισμό μπορούμε να δούμε καλύτερα στο Πλούσιοι και Φτωχοί. Ο Ξενόπουλος πίστευε σ΄ένα σοσιαλισμό που θα άλλαζε την κοινωνία χωρίς βίαιες ανατροπές. Σιγά-σιγά οι άνθρωποι θα καταλάβαιναν το συμφέρον τους, οι πλούσιοι και οι φτωχοί θα έρχονταν σε συνεννόηση χωρίς βία. Μόνο ο σοσιαλισμός θα μπορούσε να βάλει τέλος στο διαχωρισμό των 2 φυλών. Το ιδανικό του σοσιαλισμού θα εξασφάλιζε σε κάθε άνθρωπο οποιασδήποτε ράτσας τροφή, κατοικία και ενδυμασία, αλλά δεν μπορεί να καταλήξει ποτέ σε μία εντελώς ισότητα. Αρχικά ο Ξενόπουλος θεώρησε τις σοσιαλιστικές ιδέες τις μόνες που θα μπορούσαν να διορθώσουν την ανισότητα μεταξύ πλούσιων και φτωχών. Ωστόσο την εφαρμογή των σοσιαλιστικών ιδεών δεν την ήθελε βίαια με ανατροπές και επαναστάσεις που θα δημιουργούσαν θύματα. Με την άνοδο του πνευματικού επιπέδου του λαού –πίστευε- θα καταλάβαιναν οι άνθρωποι το πραγματικό τους συμφέρον. Για το λόγο αυτό θεωρούσε το γράψιμο ως οφειλή διαπαιδαγώγησης και έργο ευθύνης υπέρ του συνόλου.

Ο Γρηγόριος Ξενόπουλος (9 Δεκεμβρίου 1867 - 14 Ιανουαρίου 1951) ήταν Ζακυνθινός μυθιστοριογράφος, δημοσιογράφος και συγγραφέας θεατρικών έργων. Διετέλεσε αρχισυντάκτης στο θρυλικό πια περιοδικό "Η Διάπλασις των Παίδων" κατά την περίοδο 1896 - 1948. Κατά την αρχισυνταξία του Ξενόπουλου στο περιοδικό ήταν και ο βασικός του συντάκτης. Είναι χαρακτηριστική η υπογραφή του Σας ασπάζομαι, Φαίδων, που χρησιμοποιούσε στις επιστολές που υποτίθεται έστελνε στο περιοδικό. Ήταν ο ιδρυτής και εκδότης του περιοδικού Νέα Εστία, το οποίο εκδίδεται ακόμα και σήμερα. Το 1931 έγινε ακαδημαϊκός. Μαζί με τους Παλαμά, Σικελιανό και Καζαντζάκη ίδρυσε την Εταιρεία Ελλήνων Λογοτεχνών.

Σας ασπάζομαι  ΦΑΙΔΩΝ

Θούριοι Ελευθερίας

σε λύχνους Αθηνάς  παλλομένου φωτός

τ Οδυσσείας 34 πάροιθε δὲ Παλλὰς Ἀθήνη

χρύσεον λύχνον ἔχουσα φάος περικαλλὲς ἐποίει.

Ελευθερία

• Ελευθερία ή θάνατος. (Σύνθημα των αγωνιστών του '21)

• Γνωρίζω μόνο μία ελευθερία, κι αυτή είναι η ελευθερία της σκέψης. - Αντουάν ντε Σαντ-Εξιπερί

• Δεν ελπίζω τίποτα, δε φοβούμαι τίποτα, λυτρώθηκα από το νου κι από την καρδιά, ανέβηκα πιο πάνω,
•  είμαι λεύτερος. - Νίκος Καζαντζάκης, Ασκητική, κεφ. Η προετοιμασία, Τρίτο χρέος

• Ελεύθερον το εύψυχον. - Θουκυδίδης

• Ελευτεριά θα πει να μάχεσαι στη γης χωρίς ελπίδα! - Νίκος Καζαντζάκης

• Η ελευθερία είναι μόνο για τους σχισματικούς / αυτούς που σκέφτονται διαφορετικά. - Ρόζα Λούξεμπουργκ
  • Freiheit ist immer Freiheit der Andersdenkenden.

• Είμαι καταδικασμένος να είμαι ελεύθερος. - Ζαν Πολ Σαρτρ
  • Je suis condamné à être libre.

• Η ελευθερία χωρίς τη μάθηση είναι πάντα σε κίνδυνο· 
• η μάθηση χωρίς ελευθερία είναι πάντα μάταιη. - Τζων Κέννεντυ

• Καλλιῶναι μίας ὥρας ἐλεύθερη ζωή, παρὰ σαράντα χρόνοι σκλαβιά, καὶ φυλακή. - Ρήγας Φεραίος

• Μήγαρις έχω άλλο στο νου μου πάρεξ ελευθερία και γλώσσα. - Διονύσιος Σολωμός

• Ο σκλάβος στο έσχατο όριο της υποδουλώσεώς του χάνει την επιθυμία του να είναι ελεύθερος.

• Όποιος ελέυθερα συλλογάται συλλογάται καλά. - Ρήγας Φεραίος

• Πόσο απίθανοι είναι οι άνθρωποι! Δεν κάνουν ποτέ χρήση των ελευθεριών που κατέχουν,
•  αλλά διεκδικούν εκείνες που δεν κατέχουν. - Σαίρεν Κίρκεγκωρ

• Τ' αληθινό μπόι τ' ανθρώπου μετριέται πάντα με το μέτρο της λευτεριάς. - Γιάννης Ρίτσος

• "Είναι αδύνατο να θεωρείται ελεύθερος αυτός που είναι δούλος στα πάθη του και κυριαρχείται από αυτά". - Πυθαγόρας.

• "Θα προτιμήσω να πεθάνω, παρά να ζω χωρίς ελευθερία". - Σωκράτης.

• Κανείς από εκείνους που υποδουλώνονται στο σώμα, δεν είναι ελεύθερος - Σενέκας

Νοσταλγικοί Ήρωες

Μικροί και μεγάλοι ήρωες εν δράσει 

Ο Μικρός Ήρως ήταν εβδομαδιαίο ανάγνωσμα που συνέγραψε ο Στέλιος Ανεμοδουράς και διάνθισε με σκίτσα του ο Βύρων Απτόσογλου για μία ολόκληρη 16ετία, από το 1953 έως το 1968 όταν και διακόπηκε για λόγους που είχαν άμεση σχέση με την επιβολή λογοκρισίας που εφάρμοσε το τότε δικτατορικό καθεστώς.

Πρόκειται για τις περιπέτειες τριών ηρωϊκών Ελληνόπουλων (του Γιώργου Θαλάσση, της Κατερίνας και του "Σπίθα") κατά τη διάρκεια της κατοχής και του αγώνα τους απέναντι σε Γερμανούς, Ιταλούς και Βούλγαρους φασίστες. Το περιοδικό κυκλοφορούσε υπό μορφή τριπλής έκδοσης, με δύο δηλαδή ανατυπώσεις εντός της ίδιας εβδομάδας και αγαπήθηκε πολύ από τις πρώτες μεταπολεμικές γενιές, σε μία προσπάθεια του δημιουργού του να αμβλύνει μέσω αυτού τις οδυνηρές συνέπειες του πολέμου, της κατοχής και του εμφυλίου σπαραγμού που είχαν μόλις προηγηθεί. Στόχος του Ανεμοδουρά δεν ήταν τόσο η απόδοση υψηλών λογοτεχνικών εκφράσεων, όσο η χρήση λιτής και κατανοητής γλώσσας αλλά και η αποφυγή διχαστικών αναφορών, προκειμένου να επιτύχει την ανάδειξη αισθήματος πατριωτικής υπερηφάνειας και ομόνοιας, κάτι που πίστευε ότι είχε τόσο ανάγκη η "φουρνιά" των νεαρών κυρίως αναγνωστών εκείνη τη δύσκολη εποχή. Ο "Μικρός Ήρως" επανεκδόθηκε αρκετές φορές, είτε υπό μορφή κόμικς πλήρους εικογράφησης (1968-71), είτε υπό μορφή κειμένου με εικόνες (1975), είτε υπό μορφή συλλεκτικών τόμων (1986).

σε μυστηριώδη βέλη που κανείς δεν πρέπει να χάσει

Η νοσταλγία του νου

Ρενέ Μαγκρίτ, Νοσταλγία

Ο Μαγκρίτ είναι ο μαέστρος της απορικής σκέψης, εκείνης δηλαδή που θέτει εξ ορισμού αναπάντητα ερωτήματα.

Ο Μαγκρίτ ήταν από τους σημαντικότερους εκπροσώπους του σουρεαλισμού, του σημαντικότερου καλλιτεχνικού ρεύματος του μεσοπολέμου. Η αφετηρία του ήταν, επιστημονικά, η ψυχαναλυτική θεωρία του Σίγκμουντ Φρόιντ, καλλιτεχνικά, μια φράση του γάλλου συγγραφέα ντε Λοτρεμόν: «Ωραίο, όπως η τυχαία συνάντηση μιας ομπρέλας με μια ραπτομηχανή πάνω σε ένα χειρουργικό τραπέζι».Από το συνδυασμό τους γεννήθηκε μια νέα αισθητική, που δεν πηγάζει πλέον - όπως ήταν μέχρι τότε ο κανόνας - από την αρμονική σύζευξη όμοιων στοιχείων, αλλά από τη συνάντηση ανόμοιων, η σύγκρουση των οποίων βγάζει, όπως έλεγε ο Μάξ Έρνστ, «σπίθες ποίησης»

Σκεπτόμενα όνειρα

Η μέθοδος του ορθόδοξου σουρεαλισμού, όπως τον είχε διατυπώσει ο Αντρέ Μπρετόν, ήταν παρμένη από το όνειρο: ελεύθεροι συνειρμοί, παιχνίδι με τη σκέψη, αυτόματη γραφή.

Ο Μαγκρίτ ήταν ωστόσο ανορθόδοξος. «Τα όνειρα της νύχτας μου είναι αδιάφορα» έλεγε. «Το μόνο που με ενδιαφέρει είναι τα όνειρα που βλέπω στο ξύπνιο μου».

Ταυτόχρονα βέβαια αξιοποιούσε και ο ίδιος τους βασικούς μηχανισμούς λειτουργίας του ονείρου, όπως τη συμπύκνωση και τη μετάθεση των εικόνων.

Έτσι παρήγαγε τα περίφημα «σκεπτόμενα όνειρα» που έχουν ρεαλιστικό περιεχόμενο.

Αν και κομουνιστής, ο Μαγκρίτ απέφευγε να εκπονήσει μεγαλεπήβολες «ρεαλιστικές ουτοπίες» (Ερνστ Μπλοχ) για την οικονομία και το κράτος - είτε επειδή του έλειπε η φαντασία, είτε οι κατάλληλες γνώσεις γι' αυτό.

Το πιθανότερο είναι όμως, ότι του έλειπε το ενδιαφέρον. Ο ίδιος ζούσε μόνο στο εδώ και τώρα. Γι' αυτό και η κριτική του στρεφόταν αποκλειστικά κατά των κλισέ και προκαταλήψεων, που κάνουν αφόρητο τον καθημερινό μικροαστικό βίο.

Ο Μαγκρίτ αναζητούσε παθιασμένα το άγνωστο, το «μυστήριο της πραγματικότητας», όπως το αποκαλούσε. Όχι το μυστικό πίσω από τα πράγματα, αλλά εκείνο στην πρόσοψή τους, που εκτίθεται άμεσα στη ματιά μας.

Μόνο που είχε μεγάλες δυσκολίες να το εντοπίσει στην καθημερινή ζωή. Το κυριότερο εμπόδιο γι' αυτό, έλεγε, ήταν η υπεροργάνωση του σύγχρονου κόσμου.

Γι' αυτό και ενίοτε φρόντιζε να το επαναφέρει ο ίδιος στην πραγματικότητα. Έργα, όπως «Ο θεραπευτής» (ένα αντίγραφό του σε γλυπτή μορφή βρίσκεται στην Εθνική Πινακοθήκη της Αθήνας) είναι μπολιασμένα με τόσα πολλά απρόοπτα, που, όπως τόνιζε ο ίδιος, «τα κάνει αμέσως μυστηριακά». 

Το μυστήριο της πραγματικότητας

Αυτοσύστατος νους

τόσσον ἐγὼ περί τ' εἰμὶ θεῶν περί τ' εἴμ' ἀνθρώπων 27 

.Θ Ιλιάς

Ο ΝΟΥΣ  υπεράνω θεών και ανθρώπων 

 οι κεραυνοί και οι αστραπές του 

ΑΝΑΞΑΓΟΡΑΣ 55. – Απόσπασμα 12  Ο Νους Ο Αναξαγόρας γεννήθηκε στην πόλη Κλαζομενές της Μ. Ασίας, έζησε όμως περισσότερο από δύο δεκαετίες στη Αθήνα, όπου συνέβαλε αποφασιστικά στη διάδοσητης μελέτης της φυσικής φιλοσοφίας (σύμφωνα με κάποιες αρχαίες μαρτυρίες κατηγορήθηκε για αθεΐα και αναγκάστηκε να φύγει από την πόλη γύρω στα 433 π.Χ.). Στο βιβλίο του Περί φύσεως, που ήταν γραμμένο σε ιωνική διάλεκτο και πρέπει να κυκλοφορούσε ευρέως στην Αθήνα, εξέθετε τη φυσική φιλοσοφία του. Οι βασικές απόψεις του ήταν συνοπτικά οι εξής: (1) ο κόσμος προήλθε από μια αρχική συμπαγή μάζα, από την οποία προέκυψαν αργότερα τα πάντα· (2) καθετί που διαφοροποιήθηκε τότε (ή διαφοροποιείται τώρα) περιέχει ένα μέρος από όλα τα πράγματα εκτός από τον Νου, ο οποίος υπάρχει μόνο σε έμβια όντα· (3) εκτός από τον νου του κάθε ανθρώπου, υπάρχει και ο Νους του κόσμου, ο οποίος γνωρίζει τα επιμέρους στοιχεία και τα έθεσε στην αρχή της δημιουργίας του κόσμου σε κίνηση· (4) ο Νους αυτός δεν είναι πνεύμα, αλλά το πιο καθαρό και λεπτό από όλα τα αντικείμενα. Με τις αντιλήψεις του για τον Νου ο Αναξαγόρας είναι ο πρώτος που σαφώς διακρίνει την ύλη από το πνεύμα. Ως προς το ύφος αξιοπρόσεκτα στο απόσπασμα που ακολουθεί είναι δύο στοιχεία χαρακτηριστικά του πρώιμου πεζού λόγου: η συχνή επανάληψη ορισμένων κρίσιμων λέξεων (κυρίως της λέξης νοῦς) και το λεκτικό σχήμα να αρχίζει μια πρόταση με τη λέξη που τελειώνει η προηγούμενη. Όλα τα άλλα έχουν ένα μέρος από το καθετί, αλλά ο Νους είναι άπειρος και αυτοκυβέρνητος και δεν είναι ανάμεικτος με τίποτα, αλλά είναι μόνος και αυτοσύστατος. Γιατί αν δεν ήταν αυτοσύστατος αλλά ανακατεμένος με κάτι άλλο, θα είχε ένα μέρος από όλα τα πράγματα, αν ήταν ανακατεμένος με ένα οποιοδήποτε· γιατί σε όλα υπάρχει ένα μέρος από όλα, όπως είπα πιο πριν και τα πράγματα που θα ήταν ανακατεμένα μαζί του θα τον εμπόδιζαν, έτσι ώστε δεν θα μπορούσε να ελέγχει κανένα πράγμα με τον ίδιο τρόπο που τα ελέγχει τώρα, όντας αυτοσύστατος. Γιατί είναι το λεπτότερο και το καθαρότερο από όλα τα πράγματα, ξέρει τα πάντα για το καθετί και έχει τη μεγαλύτερη ισχύ· και ο Νους ελέγχει όλα τα έμψυχα, τα μεγαλύτερα και τα μικρότερα. Ο Νους επίσης είχε τον έλεγχο ολόκληρης της περιστροφικής κίνησης, έτσι ώστε άρχισε να εκδηλώνεται περιστροφή. Και αρχικά η κίνηση αυτή γινόταν σε μια μικρή περιοχή, αλλά σήμερα γίνεται σε μεγαλύτερη και στο μέλλον θα γίνεται σε ακόμα μεγαλύτερη. Και τα πράγματα που αναμειγνύονται και διαφοροποιούνται και διαιρούνται, όλα αυτά τα γνωρίζει ο Νους. Και όλα όσα έμελλε να γίνουν -αυτά που υπήρξαν, αυτά που υπάρχουν και αυτά που θα υπάρξουν- τα τακτοποίησε ο Νους, ακόμα και αυτή την περιστροφική κίνηση που εκτελούν σήμερα τα άστρα, ο ήλιος και η σελήνη, ο αέρας και ο αιθέρας που αποχωρίζονται. Και αυτή η περιστροφική κίνηση προκάλεσε τον αποχωρισμό. Και το πυκνό αποχωρίζεται από το αραιό, το ζεστό από το κρύο, το λαμπρό από το σκοτεινό και το ξηρό από το υγρό. Αλλά υπάρχουν πολλά μέρη από πολλά πράγματα, και τίποτα δεν αποχωρίζεται εντελώς ούτε διασπάται, εκτός από το Νου. Ο Νους είναι όλος όμοιος, τόσο σε μεγαλύτερες όσο και σε μικρότερες ποσότητες, ενώ τίποτε άλλο δεν είναι όμοιο με κάτι άλλο, παρά κάθε μεμονωμένο σώμα έχει και είχε κυρίως την όψη των πραγμάτων εκείνων που τα περιέχει σε μεγαλύτερη ποσότητα.(μετάφραση Δ. Κούρτοβικ) Πηγή

Οι Ρήτορες της Ολύνθου

Οι «Ολυνθιακοί».

Επιτύμβια στήλη με ελληνική επιγραφή από τα ερείπια της Ολύνθου.

Η Όλυνθος είναι αρχαία πόλη της Χαλκιδικής, χτισμένη σε μια εύφορη πεδιάδα, στο μυχό του κόλπου της Τορώνης, κοντά στη βάση της χερσονήσου της Παλλήνης (σήμερα Κασσάνδρας), σε απόσταση 60 σταδίων (11,5 χλμ περίπου) από την Ποτίδαια και 4 χλμ από τη θάλασσα.

Η τοποθεσία κατοικείται από τη Νεολιθική Εποχή (5300-4500 π.Χ.), η λέξη "Όλυνθος" είναι προελληνική και σημαίνει, πιθανόν, "αγριοσυκιά". Σύμφωνα με την παράδοση ονομάστηκε έτσι από τον Όλυνθο, γιο του ποτάμιου θεού Στρυμόνα. Ο Ηρόδοτος αναφέρει ότι η πόλη κατακτήθηκε από τους Βοττιαίους της Ημαθίας τον έβδομο αιώνα π.

Η πόλη των κλασικών χρόνων ήταν δομημένη σύμφωνα με το Ιπποδάμειο σύστημα, σε έκταση 600Χ300μ., με οικοδομικά τετράγωνα που χωρίζονταν από οριζόντιες και κάθετες οδούς. Αξιοσημείωτο είναι ότι δεν έχει βρεθεί το θέατρο της πόλης. Τα σπίτια είχαν δύο ορόφους, με εσωτερική αυλή. Στα νότια βρισκόταν η αγορά και στα ανατολικά τα σπίτια των πλουσίων. Ανάμεσα στις επαύλεις που ανασκάφηκαν είναι αυτές της Αγαθής Τύχης, του Ηθοποιού, καθώς επίσης και των Διδύμων Ερώτων.

Δημοσθένης

. Όταν τον ρωτούσαν ποιο είναι στη ρητορική το πρώτο, το δεύτερο, το τρίτο, απαντούσε πάντα έτσι: «η ηθοποιία».

Κι ο ήλιος θ' αποκοιμηθεί μες στα ερείπια της Ολύνθου

θα μοιάζουν πράγματα του μύθου κι οι φίλοι μου και οι εχθροί

μαρμαρωμένοι θα σταθούν οι ρήτορες κι οι λωποδύτες

ζητιάνοι εταίρες και προφήτες μαρμαρωμένοι θα σταθούν

Ειδοί Δαρείου

Όμως μες σ’ όλη του την ταραχή και το κακό,
επίμονα κ’ η ποιητική ιδέα πάει κι έρχεται —
το πιθανότερο είναι, βέβαια, υπεροψίαν και μέθην·υπεροψίαν και μέθην θα είχεν ο Δαρείος. 

ΗΡΟΔΟΤΟΣ

94. – Ἱστορίαι 3, 80-82

Ύστερα από τον πόλεμο Σπάρτης και Σάμου , ο Ηρόδοτος εξιστορεί στο τρίτο βιβλίο των Ἱστοριών του τον τρόπο με τον οποίο ο Δαρείος ανήλθε μετά τον Καμβύση, στον θρόνο της Περσίας (521 π.Χ.). Σύμφωνα με την ιστορία που αφηγείται ο Ηρόδοτος, κάποιος Μάγος (εδώ θα πει: μέλος τη μηδικής φυλής των Μάγων, οι οποίοι ειδικεύονταν στη μαντεία και τη μαγεία) με το όνομα Σμέρδις εμφανίστηκε ως ο ομώνυμος αδελφός του Καμβύση που είχε δολοφονηθεί κρυφά, ενόσω ο ίδιος ο Καμβύσης βρισκόταν στην Αίγυπτο. Με τον αιφνίδιο θάνατο του Καμβύση, ο Μάγος αυτός ανέλαβε την εξουσία, αλλά σύντομα η απάτη του ήλθε στο φως. Επτά ευγενείς Πέρσες οργάνωσαν συνωμοσία εναντίον του και τον σκότωσαν. Στο παρατιθέμενο απόσπασμα ο Ηρόδοτος περιγράφει τη συζήτηση που έλαβε χώρα, μετά την ανατροπή του ψευδο-Σμέρδη, μεταξύ των συνωμοτών για τον τρόπο με τον οποίο θα έπρεπε να κυβερνηθεί στo εξής η Περσία. Τρεις από τους Πέρσες ευγενείς συνηγορούν αντίστοιχα για τρεις διαφορετικές μορφές πολιτεύματος: ο Οτάνης υπέρ της δημοκρατίας, ο Μεγάβυξος υπέρ της ολιγαρχίας και ο Δαρείος υπέρ της μοναρχίας. Το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας φέρει νικήτρια τη μοναρχία. Η πρώιμη αυτή συζήτηση για τη διάκριση των πολιτευμάτων αποτελεί την απαρχή της ελληνικής πολιτικής φιλοσοφίας. Ο Ηρόδοτος μεταφέρει εδώ σε μιαν άλλη χώρα συζητήσεις και ιδέες καθαρά ελληνικές. Η επίδραση των σοφιστών είναι εμφανής όχι μόνο στο περιεχόμενο των τριών λόγων αλλά και στη σύνθεσή τους σε έναν "αγώνα λόγων" καθώς και στο ρητορικό τους ύφος.

 Όταν ωστόσο καταλάγιασε η φασαρία και πέρασαν πέντε ημέρες, αυτοί που είχαν επαναστατήσει κατά των Μάγων, έκαναν συμβούλιο για την κατάσταση γενικά, και ειπώθηκαν τότε λόγια που μερικοί Έλληνες τα βρίσκουν απίστευτα, αλλά που είναι γεγονός ότι ειπώθηκαν. [2] Ο Οτάνης1πρότεινε να ανατεθούν οι δημόσιες υποθέσεις σε όλους τους Πέρσες μαζί, λέγοντας τα εξής: «Εγώ πιστεύω ότι δεν πρέπει πια να γίνει μονάρχης ένας από εμάς: αυτό δεν είναι ούτε ευχάριστο ούτε καλό. Γιατί είδατε πού έφθασε η αλαζονεία του Καμβύση, δοκιμάσατε και την αλαζονεία του Μάγου. [3]Πώς λοιπόν μπορεί να είναι κάτι πρόσφορο η μοναρχία, όπου επιτρέπεται στον ανεύθυνο να κάνει αυτά που θέλει; Σίγουρα, ακόμη και ο καλύτερος απ᾽ όλους τους ανθρώπους, αν αποκτήσει τέτοια εξουσία, θα πάψει πια να σκέπτεται με τον ίδιο τρόπο. Από τα αγαθά που έχει στα χέρια του, γεννιέται μέσα του η αλαζονεία, και όσο για τον φθόνο, είναι έμφυτος στον άνθρωπο από την αρχή. [4] Και όποιος έχει αυτά τα δύο, έχει ό,τι κακό υπάρχει· μπουχτισμένος όπως είναι, κάνει ένα σωρό ατασθαλίες, άλλες από αλαζονεία, άλλες από φθόνο. Και μολονότι ο τύραννος δεν θα έπρεπε βέβαια να νιώθει φθόνο αφού έχει όλα τα αγαθά, φέρνεται μολοντούτο στους πολίτες αντίθετα: ζηλεύει δηλαδή τους καλύτερους που ζουν και υπάρχουν, και χαίρεται με τους χειρότερους πολίτες, και είναι μοναδικός να παραδέχεται τις συκοφαντίες. [5] Αλλά το πιο άβολο απ᾽ όλα είναι τούτο: όταν του δείχνει κανείς τον θαυμασμό του συγκρατημένα, ο τύραννος δυσανασχετεί επειδή δεν τον αγαπούν πολύ· και όταν του δείχνουν πολλή αγάπη, δυσανασχετεί ότι τον κολακεύουν. Ας πω όμως τα σπουδαιότερα: ο τύραννος ανατρέπει τους πατροπαράδοτους νόμους, βιάζει τις γυναίκες, σκοτώνει ανθρώπους χωρίς δίκη. [6] Αλλά η λαϊκή εξουσία πρώτα πρώτα έχει το καλύτερο όνομα: ισονομία, κι έπειτα δεν κάνει τίποτε απ᾽ όσα κάνει ο μονάρχης· τα αξιώματά της απονέμονται με κλήρο, έχει υπεύθυνη κυβέρνηση, και τις αποφάσεις όλες τις παρουσιάζει μπροστά στο λαό. Κάνω λοιπόν την πρόταση ν᾽ αφήσουμε κατά μέρος τη μοναρχία και ν᾽ αναθέσουμε την εξουσία στον λαό -γιατί στον λαό βρίσκεται το παν». Αυτήν λοιπόν την πρόταση έκανε ο Οτάνης.

[81] Ο Μεγάβυξος ωστόσο συμβούλευσε να αναθέσουν την εξουσία σε ολιγαρχία και είπε τα εξής: «Όσα είπε ο Οτάνης για την κατάργηση της τυραννίδας, είναι σαν να τα είπα και του λόγου μου, αλλά αυτό που πρότεινε, να αναθέσουμε τη διακυβέρνηση στον λαό, δεν είναι η καλύτερη γνώμη· γιατί δεν υπάρχει τίποτε πιο αστόχαστο και πιο αλαζονικό από το αχρείο πλήθος. [2] Είναι πράγματι πέρα για πέρα απαράδεκτο, άνθρωποι που ζητούν να γλυτώσουν από την αλαζονεία του τυράννου, να πέσουν στην αλαζονεία του ασυγκράτητου όχλου. Γιατί ο τύραννος ό,τι κάνει, το κάνει εν γνώσει του, ενώ στον όχλο δεν υπάρχει ούτε γνώση. Άλλωστε, πώς να έχει γνώση ο όχλος που ούτε διδάχτηκε ποτέ κανένα καλό ούτε το είδε από μόνος του, και ρίχνεται με τα μούτρα στα δημόσια πράγματα, χωρίς μυαλό, όμοιος με ποτάμι που ξεχειλίζει; [3] Τη δημοκρατία λοιπόν ας την εφαρμόσουν όσοι μελετούν κακό για τους Πέρσες· εμείς όμως ας διαλέξουμε μια ομάδα από τους καλύτερους και ας τους αναθέσουμε την κυβέρνηση· ανάμεσά τους άλλωστε θα είμαστε κι εμείς, και είναι φυσικό οι καλύτεροι άνθρωποι να παίρνουν τις καλύτερες αποφάσεις». Αυτήν λοιπόν την πρόταση έκανε ο Μεγάβυξος, και τρίτος διατύπωσε τη γνώμη του ο Δαρείος λέγοντας τα εξής:

[82] «Τα όσα είπε ο Μεγάβυξος σχετικά με τον όχλο, εμένα μου φαίνεται ότι σωστά τα είπε· αλλά τα σχετικά με την ολιγαρχία δεν τα είπε σωστά. Γιατί αν έχουμε μπροστά μας αυτά τα τρία πράγματα και αν υποθέσουμε ότι και τα τρία είναι τα καλύτερα στο είδος τους, η καλύτερη δημοκρατία και ολιγαρχία και ο καλύτερος μονάρχης, εγώ υποστηρίζω ότι ο μονάρχης υπερτερεί κατά πολύ. [2] Γιατί τίποτε καλύτερο δεν μπορεί να υπάρξει από τον ένα και μοναδικό άντρα που είναι ο καλύτερος: ακολουθώντας παρόμοια γνώμη, δηλαδή την καλύτερη, θα κυβερνά τον λαό χωρίς ψεγάδι, ενώ με αυτόν τον τρόπο θα κρύβονται όσο γίνεται καλύτερα τα σχέδια τα σχετικά με τους εχθρούς. [3] Στην ολιγαρχία όμως, ανάμεσα στους πολλούς που φροντίζουν για το καλό του λαού, συχνά γεννιούνται έχθρες δυνατές· γιατί ο καθένας θέλει να είναι ο πρώτος και να νικούν οι γνώμες του, και έτσι φτάνουν σε μεγάλες έχθρες αναμεταξύ τους, και από τις έχθρες προκαλούνται κινήματα και από τα κινήματα σκοτωμοί και από τους σκοτωμούς φτάνουμε στη μοναρχία, πράγμα που δείχνει πόσο ανώτερη είναι η μοναρχία. [4] Όταν πάλι κυβερνάει ο λαός, είναι αδύνατο να μη δημιουργηθεί φαυλότητα· και όταν δημιουργηθεί φαυλότητα στα δημόσια πράγματα, δεν δημιουργούνται έχθρες ανάμεσα στους φαύλους αλλά ισχυρές φιλίες· γιατί οι φαύλοι των δημοσίων πραγμάτων τα κάνουν πλακάκια στις λοβιτούρες τους. Και η κατάσταση αυτή συνεχίζεται ώσπου κάποιος υπερασπιστής του λαού να εμφανιστεί και να τους καταργήσει· και για τον λόγο αυτό ο λαός τον περιβάλλει με θαυμασμό, και μέσα στον θαυμασμό, αυτός αναδεικνύεται μονάρχης· έτσι, με την περίπτωσή του, το αποδείχνει και αυτός ότι η μοναρχία είναι η καλύτερη. [5] Και για να μη λέμε πολλά, εμάς πούθε μας ήρθε η ελευθερία και ποιος μας την έδωσε; Η δημοκρατία άραγε, η ολιγαρχία ή η μοναρχία; Έχω λοιπόν τη γνώμη, αφού ένας και μόνο άνθρωπος μας απελευθέρωσε, να μείνουμε στα ίδια, και χώρια απ᾽ αυτό, να μην καταργήσουμε νόμους πατροπαράδοτους που είναι πρώτης τάξεως· γιατί αυτό δεν θα ήταν καλό».

(μετάφραση Ηλίας Σπυρόπουλος)

Πηγή

Αι Ειδοί των Ερώτων

Μάρτιαι Ειδοί.

Τα μεγαλεία να φοβάσαι, ω ψυχή.

Και τες φιλοδοξίες σου να υπερνικήσεις

αν δεν μπορείς, με δισταγμό και προφυλάξεις

να τες ακολουθείς. Κι όσο εμπροστά προβαίνεις,

τόσο εξεταστική, προσεκτική να είσαι.

Κι όταν θα φθάσεις στην ακμή σου, Καίσαρ πια·

έτσι περιωνύμου ανθρώπου σχήμα όταν λάβεις,

τότε κυρίως πρόσεξε σαν βγεις στον δρόμον έξω,

εξουσιαστής περίβλεπτος με συνοδεία,

αν τύχει και πλησιάσει από τον όχλο

κανένας Αρτεμίδωρος, που φέρνει γράμμα,

και λέγει βιαστικά «Διάβασε αμέσως τούτα,

είναι μεγάλα πράγματα που σ’ ενδιαφέρουν»,

μη λείψεις να σταθείς· μη λείψεις τους διαφόρους

που χαιρετούν και προσκυνούν να τους παραμερίσεις

(τους βλέπεις πιο αργά)· ας περιμένει ακόμη

κ’ η Σύγκλητος αυτή, κ’ ευθύς να τα γνωρίσεις

τα σοβαρά γραφόμενα του Αρτεμιδώρου.

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης (1911)

Αι Ειδοί των στοχασμών

Ομηρικοί Έρωτες

Όταν ένας άνδρας συναντά μια γυναίκα!

Όταν ο Οδυσσέας είναι στην Τροία βλέπει τον έρωτα στην αγοραία του μορφή
να αγοράζεται και να πωλείται στα πεζοδρόμια των φτωχών και στα σαλόνια των πλουσίων ανάμεσα σε φθηνές πόρνες και ακριβές πολυτελείας
και το κύκλωμα των μαστροπών  μιας κλεμμένης ομορφιάς να αλωνίζει αδίστακτα
να τον κλέβει και να τον πουλά.
Γκρεμίζοντας τα τείχη αυτά δραπετεύει για άγνωστα λιμάνια μιας επιστροφής
Γιος του Πόρου και μιας Πενίας πάντα εξερευνητής.
Ο έρωτας στο νησί των Κικόνων, Άρης παρορμητικός μπορεί να είναι ο έρωτας και το πυροτέχνημα μιας βραδιάς βιαστικός και πολύ νεανικός άπειρος αρκετά.
Στο νησί των Λωτοφάγων νωχελικός τρυφηλός καλοπερασάκιας με πολλούς καναπέδες ντιζάιν σερβίτσια μπουφέδες γεύσεων και φαγητών.
Στον Αίολο αερολόγος φοιτητικός διανοητικός σε ένα φλερτ που μπορεί να μη καταλήξει πουθενά γιατί οι ασκοί ανοίγονται συνεχώς σε διαφωνίες εκτός και εκτός
και η Ιθάκη βλέπεται από μακριά για λίγο και εξαφανίζεται αμέσως μετά.
Στον Κύκλωπα γίνεται οικογενειακός οιδιπόδειος εγκλωβιστικός ασφυκτικός τυραννικός.
Στο νησί του Ήλιου η καρδιά χτυπά για πρώτη φορά δυνατά
για να προδοθεί αμέσως μετά σε ένα σύστημα που δεν θέλει και δεν επιτρέπει σε δύο ανθρώπους ερωτευμένους να ζουν μαζί ενωτικά.
Στους Λαιστρυγόνες ο έρωτας αυτοκτονεί από την συνεχή κριτική στείρα
και αρνητική.
Στην Σκύλλα κα Χάρυβδη βουλιάζει στον βυθό από ένα δίλημμα τρομερό
και μια αναποφασιστικότητα δύο πλευρών.
Στην Κίρκη διαπιστώνει πως μπορεί οι άνθρωποι να μεταμορφώνονται σε γουρούνια
μέσω αυτού και η σεξουαλική πράξη να καταλήγει αερόμπικ αστεία και αθλία γυμναστική
χωρίς την σύνδεση την πνευματική.

Στις Σειρήνες προσπαθεί για την πνευματική μορφή αλλά οι περισσότερες διδασκαλίες είναι
σε έλλειψη ή υπερβολή και στα βράχια τσακίζουν το ανθρώπινο κορμί.
Στην Καλυψώ θα αποδειχθεί ένα έρωτας για την εξουσία με δύναμη ολοκληρωτική
και γνώση αρκετή.
Ενώ στην Ναυσικά μία αγάπη για την νεαρή σοσιαλιστική δημοκρατία με πολλές νεαρές
να τον κυνηγούν με λατρεία και να αρχίσει να τις κυνηγά και αυτός σερνόμενος μετά με λαγνεία.
Στο παλάτι της Ιθάκης όταν φθάσει είναι ο έρωτας για μια πολιτεία δίκαιων ελευθέρων ολοκληρωμένων ώριμων κατασταλαγμένων ανθρώπων

και αυτά συζητά με την βασίλισσα του νησιού στις συναντήσεις τους κρυφά
 και φανερά παρ όλο που την φοβάται αρκετά και κοιτάζει λίγο αμήχανα τα πόδια του
"ποτιδέγμενος"  ΟΜΗΡΙΚΑ..

Όταν ο Οδυσσέας ανεβαίνει στο υπερώο

και στα δώματα τα ψηλά

"βλέπει" απο το κέντρο της σιωπηλής γνώσης

το απέναντι κέντρο της ΛΟΓΙΚΗΣ της Πηνελόπης

και την ορθολογιστική εξήγηση πλευρά.

Όταν ένας άνδρας μια γυναίκα συναντά

και είναι πρότυπα γνώσης και λογικής

ο ΈΡΩΤΑΣ κατεβαίνει με των αγγέλων τα φτερά.

Πες, Μούσα, στον παραμυθά.......

Μυθικοί Έρωτες

…Πες, Μούσα, στον παραμυθά

που αποκαλύπτει τον άνθρωπο

που βρέθηκε στον κόσμο

παιδί, βρέφος, γέρος

μια ιστορία που έρχεται από τα βάθη,

με τρεμάμενη φωνή

να διηγείται καθαρά

με δύναμη που δεν χρειάζεται μύηση,

την σημασία των λέξεων και των προτάσεων.

Όταν το παιδί, ήταν παιδί

Περπατούσε με τα χέρια ανοιχτά

Ήθελε το ρυάκι νάναι ποτάμι

το ποτάμι χείμαρρος

και η λίμνη θάλασσα.

Όταν το παιδί, ήταν παιδί

Δεν ήξερε ότι ήταν παιδί

Κι ‘ότι όλα είναι ζωή

Κι’η ζωή είναι μία.

Όταν το παιδί ,ήταν παιδί

δεν είχε γνώμη για τίποτα

δεν είχε συνήθειες

και τσουλούφι στα μαλλιά.

Καθόταν οκλαδόν κι’έτρεχε

δεν έκανε γκριμάτσες στον φωτογράφο.

Όταν το παιδί ήταν παιδί, ρωτούσε,

πότε άρχισε ο χρόνος

που τελειώνει το διάστημα

Δεν είναι η ζωή κάτω

από τον ήλιο ένα Όνειρο

Δεν είναι αντανάκλαση,

του κόσμου πριν τον κόσμο

Πως εγώ, που τώρα υπάρχω

Δεν υπήρξα ,πριν υπάρξω

Πως κάποτε το “εγώ” που είμαι εγώ

τώρα,δεν θα είναι “εγώ.”

…Θέλω να νιώσω ένα βάρος

Να μην αιωρούμαι για πάντα

Να λήξει το Άπειρο

Και να με δέσει στην γη

Να μπορώ να πω τώρα ,τώρα

Να περπατήσω ξυπόλητος

Να καθίσω σ’ένα τραπέζι και να με χαιρετίσουν.

…Πες, Μούσα, στον παραμυθά

που αποκαλύπτει τον άνθρωπο

που βρέθηκε στον κόσμο

παιδί, βρέφος, γέρος

μια ιστορία που έρχεται από τα βάθη,

με τρεμάμενη φωνή

να διηγείται καθαρά

με δύναμη που δεν χρειάζεται μύηση,

την σημασία των λέξεων και των προτάσεων.

…Πρέπει να γίνει σοβαρό.

Ήμουν μόνη αλλά δεν ζούσα μόνη.

Η μοναξιά έχει μια ολοκλήρωση.

Κοίταξε με μη με κοιτάς.

Δωσ’μου το χέρι σου ,μη μου το δίνεις.

Απόψε έχει φεγγάρι

Κι’είναι ένα γαλήνιο βράδυ.

Καθ’ολου αιματοχυσία στην πόλη.

Τώρα είναι σοβαρό.

Επιτέλους γίνεται σοβαρό.

Οι καιροί δεν είναι σοβαροί.

Ας τελειώνουμε με τις συμπτώσεις.

Το νέο φεγγάρι της απόφασης.

τώρα είναι καιρός, αποφάσισε.

Όλος ο κόσμος περιμένει την απόφαση

μέσα από μας τους δυο.

Είμαστε παραπάνω από δυο.

Καθόμαστε στην μέση του κόσμου

Κι’όλος ο κόσμος είναι μέσα στο ίδιο Όνειρο.

Αποφασίζουμε το παιγνίδι όλων .

είμαι έτοιμη.

Κρατάς το παιγνίδι στα χέρια σου.

Η τώρα ή… ποτέ

Με χρειάζεσαι, θα με χρειαστείς.

Δεν υπάρχει πιο μεγάλη ιστορία από του άντρα και της γυναίκας

στο κόσμο,από την ιστορία ενός άντρα και μιας γυναίκας.

Θάναι μια ιστορία γιγάντων,αόρατη ,αντιμεταθέσιμη.

Η ιστορία των αποφάσεων.

Κοίταξε στα μάτια μου

την εικόνα της αναγκαιότητας και του μέλλοντος.

Χθες ονειρεύτηκα ένα ξένο.

Τώρα ξέρω, ότι ήσουν εσύ.

Κάτι συνέβη …κάποτε συνέβη

Ποιος είμαι ; ποιος ήμουν;

Εγώ είμαι μέσα σ’αυτή

ή αυτή είναι γύρω μου

Συνέβη μια φορά !

Μόνο μια, και γι΄αυτό …είναι για πάντα .

Ο θαυμασμός μου για τον άντρα και την γυναίκα

μ’έκανε άνθρωπο

Κι έμαθα κάτι ,

που …κανένας άγγελος ,δεν ξέρει…

Όταν ένας Άγγελος συναντάει… τον Έρωτα!

Έρως και Δημοκρατία

Η πειθώ και ο Έρως αριστερά και η Αφροδίτη και ο Αντέρως αντίκρυ. Τοιχογραφία Πομπηίας, Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο της Νάπολης.

Ο Ελληνικός λόγος είναι η εγκυρότερη έως τώρα παρουσία απόφανση του Είναι.Η ανθρώπινη ιστορία η οποία αρχίζει ουσιαστικά στην αρχαία Ελλάδα, όπου αναπτύσσεται η κριτική σκέψη αποκαλύπτεται ως η μεγαλύτερη αμφισβήτηση που γνώρισε ποτέ και μπορεί αναγνωρίσει το Είναι.
Αυτό είναι το πρώτιστο μάθημα της Ελληνικής γλώσσας και υπάρχει αυτοτελώς στο λέγω του Ομηρικού διαλέγομαι.

Με τον Ελληνικό λόγο κατόρθωσε αυτό το Είναι να προσητυλιστεί στην Δημοκρατία.Είναι το επιστημολογικό επακόλουθο της ανατροπής που έφερε την ελληνική γλώσσα στο κέντρο της οντολογικής θεωρίας του.

Στην ελληνική μυθολογία η Πειθώ ήταν η θεά που προσωποποιούσε την πειθώ, τη μεγάλη και πολύπλευρη δύναμη του ανθρώπινου λόγου. Η Πειθώ ωστόσο εμφανίζεται αρχικώς ως θεότητα όχι του λόγου, αλλά της ερωτικής δράσεως, δηλαδή του έρωτα και του γάμου. Αναφέρεται, κάπως συγκεχυμένα, ως κόρη της Αφροδίτης και του Ερμή. Η Πειθώ λατρευόταν άλλοτε ως αυτόνομη θεότητα και άλλοτε ως βοηθός άλλων θεοτήτων, όπως της Αφροδίτης, του Πόθου, του Ιμέρου, των Ωρών και των Χαρίτων. Σπανιότερα το κύριο όνομα «Πειθώ» απαντάται ως επίθετο και θρησκευτική επίκληση της θεάς Αφροδίτης και της θεάς Αρτέμιδος. Στην περίπτωση του αρχαιοελληνικού γάμου, η σχέση της Πειθούς ήταν βαθύτερη, επειδή ο γαμβρός έπρεπε να διαπραγματευθεί με τον πατέρα της υποψήφιας νύφης (και να τον πείσει) ως προς τα οικονομικά του προκειμένου να την παντρευτεί. Οι πιο επιθυμητές γυναίκες προσέλκυαν πολλούς υποψήφιους μνηστήρες και ο πειστικός λόγος καθόριζε συχνά τον βαθμό επιτυχίας τους (πρβλ. και την ομοιότητα των λέξεων «πειθώ» και «πόθος»)

Η αντίστοιχη της Πειθούς στη ρωμαϊκή μυθολογία ήταν η Σουαδέλα. Εξάλλου, με το όνομα Πειθώ απαντάται και μία από τις Ωκεανίδες (ηΘεογονία αναφέρει ακόμα και τη θεά ως κόρη του Ωκεανού και της Τηθύος).

Έρως και Λόγος

Τυκτή Ιδεών

Μαλέας Κωνσταντίνος-Η Πνύκα με την Ακρόπολη, περ. 1920

Η αρχαία Ελλάδα δεν μπορεί να λειτουργήσει σαν στείρο πρότυπο και μοντέλο μίμησης όπως και κάθε παρελθόν έργο αλλά σαν σπέρμα δυνατό κέντρισμα  πηγή έμπνευσης και εφαλτήριο, ΤΥΚΤΗ  πηγή ιδεών.

Η Πνύκα (αρχαία ελληνικά η Πνύξ, της Πνυκός ή Πυκνός) είναι η θέση - περιοχή όπου συνεκαλείτο η Εκκλησία του Δήμου, δηλαδή η συνέλευση των Αθηναίων, στην Αρχαία Αθήνα, από τον 6ο αιώνα μέχρι το τέλος του 4ο αιώνα π.Χ.. Βρίσκεται στο μέσον της κατά διεύθυνση Βορρά-Νότου λοφοσειράς έναντι και Δυτικά της Ακρόπολης και μεταξύ των ακραίων υψωμάτων, του λόφου Νυμφών (βόρειο άκρο) και λόφου Μουσών ή Φιλοπάππου (νότιο άκρο).

Από το αρχαίο "βήμα" του ιερού χώρου αυτού αγόρευσαν σπουδαίοι πολιτικοί, στρατηγοί και ρήτορες όπως ο Θεμιστοκλής, ο Περικλής, ο Δημοσθένης, ο Αισχίνης κ.ά

.

Η διαχρονικότητα των Ομηρικών Επών μας ομιλεί με εξαιρετική διαύγεια για την νοητική κατάσταση ανθρώπων χαρακτήρων  τάξεων βουληφόρων αρχηγών  και ζωών.

Η Δημοκρατία της Αλκίνοης Αρετής