ΕΥΤΥΧΙΑ

"Η ευτυχία μου: Από τότε που κουράστηκα να γυρεύω, έμαθα να βρίσκω. Από τότε που κάποιος άνεμος μού εναντιώθηκε, ταξιδεύω με όλους τους ανέμους."

ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ

Μια εικόνα πελάγους από τον Όμηρο φτάνει άθικτη ως τις ημέρες μας. Ο Rimbaud την αναφέρει σαν mèr melée au soleil  (ΘΑΛΑΣΣΑ ΑΝΑΜΕΙΓΜΕΝΗ ΜΕ ΤΟΝ ΗΛΙΟ) και την ταυτίζει με την αιωνιότητα.

ΙΕΡΑ ΟΔΟΣ

)

Ἀπὸ τὴ νέα πληγὴ ποὺ μ᾿ ἄνοιξεν ἡ μοίρα
ἔμπαιν᾿ ὁ ἥλιος, θαρροῦσα, στὴν καρδιά μου
μὲ τόση ὁρμή, καθὼς βασίλευε, ὅπως
ἀπὸ ραγισματιὰν αἰφνίδια μπαίνει
τὸ κύμα σὲ καράβι π᾿ ὁλοένα
βουλιάζει.

Γιὰ ἐκεῖνο πιὰ τὸ δείλι,
σὰν ἄρρωστος, καιρό, ποὺ πρωτοβγαίνει
ν᾿ ἀρμέξει ζωὴ ἀπ᾿ τὸν ἔξω κόσμον, ἤμουν
περπατητὴς μοναχικὸς στὸ δρόμο
ποὺ ξεκινᾶ ἀπὸ τὴν Ἀθήνα κ᾿ ἔχει
σημάδι του ἱερὸ τὴν Ἐλευσίνα.
Τί ἦταν γιὰ μένα αὐτὸς ὁ δρόμος πάντα
σὰ δρόμος τῆς Ψυχῆς.
Φανερωμένος
μεγάλος ποταμός, κυλοῦσε ἐδῶθε
ἀργὰ συρμένα ἀπὸ τὰ βόδια ἁμάξια
γεμάτα ἀθεμωνιὲς ἢ ξύλα, κι ἄλλα
ἁμάξια, γοργὰ ποὺ προσπερνοῦσαν,
μὲ τοὺς ἀνθρώπους μέσα τοὺς σὰν ἴσκιους...........................................................................................................................................

..Κι ὡς προχωροῦσα,
καὶ βράδιαζε, ξανάνιωσα ἀπ᾿ τὴν ἴδια
πληγή, ποὺ ἡ μοίρα μ᾿ ἄνοιξε, τὸ σκότος
νὰ μπαίνει ὁρμητικὰ μὲς στὴν καρδιά μου,
καθὼς ἀπὸ ραγισματιὰν αἰφνίδια μπαίνει
τὸ κύμα σὲ καράβι ποὺ ὁλοένα
βουλιάζει. Κι ὅμως τέτοια ὡς νὰ διψοῦσε
πλημμύραν ἡ καρδιά μου, σᾶ βυθίστη
ὡς νὰ πνίγηκε ἀκέρια στὰ σκοτάδια,
σὰ βυθίστηκε ἀκέρια στὰ σκοτάδια,
ἕνα μούρμουρο ἁπλώθη ἀπάνωθέ μου,
ἕνα μούρμουρο,
κ᾿ ἔμοιαζ᾿ ἔλλε:

«Θὰ ῾ρθει.»  ΑΓΓΕΛΟΣ ΣΙΚΕΛΙΑΝΟΣ 1934

ΤΟ ΜΕΤΡΟΝ

Η ΑΝΑΤΕΛΛΟΥΣΑ ΓΗ ΕΤΣΙ ΟΠΩΣ ΤΗΝ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΣΕ ΤΟ APOLLON 8 TO 1968 ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΕΛΗΝΗ

«Χρειάζονται πολλά τον κόσμο για να αλλάξεις:

Οργή και επιμονή. Γνώση και αγανάκτηση.

Γρήγορη αντίληψη , στόχαση βαθιά.

Ψυχρή υπομονή, κι ατέλειωτη καρτερία.

Κατανόηση της λεπτομέρειας και κατανόηση του συνόλου.

Μονάχα η πραγματικότητα μπορεί να μας μάθει πώς την

την πραγματικότητα να αλλάξουμε.


Μπρεχτ (ΘΕΑΤΡΙΚΟ ΕΡΓΟ Η ΑΠΟΦΑΣΗ)

ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΑ ΣΥΝΟΡΑ

Το σιδερένιο του σπαθί ξετέλεψε το χρέος
της μαύρης της εκδίκησης ως όφειλε να κάμει
τώρα τα βέλη τα τραχιά και το μακρύ κοντάρι
χύσαν το αίμα των κακών κι έχει ποτίσει ο δρόμος.

Που να 'ναι εκείνος όμως
που μέρα νύχτα γύριζε εξόριστος στον κόσμο
και τ' όνομα του έλεγε πως ήτανε Κανένας.

Πείσμα στο πείσμα ενός θεού κόντρα στις θάλασσες του
στη γη και στη γυναικά του γύρισε ο Οδυσσέας.
Πείσμα στο πείσμα ενός Θεού, των γκρίζων των ανέμων
στου Άρη το συντάλογο οπού φωλιάζει ο τρόμος.

Τώρα κοιμάται ήσυχα στο νυφικό κρεβάτι
και δίπλα η βασίλισσα η πολυξακουσμένη
κι είναι το προσκεφάλι της στη μυρισμένη κλίνη
του αντρειωμένου βασιλιά ο δυνατός ο ώμος.

Που να ΄ναι εκείνος όμως
που μέρα νύχτα γύριζε σαν το σκυλί τον κόσμο
και τ' όνομα του έλεγε πως ήτανε Κανένας. 
Ποίηση: Χόρχε Λουί Μπόρχες
Ελευθ. μετάφραση: Δ. Αποστολάκης

ΓΥΝΑΙΚΑ ΠΟΥ ΣΕ ΛΕΓΑΝ ΑΝΤΙΓΟΝΗ,ΠΗΝΕΛΟΠΗ....

Οι γυναίκες είναι δεμένες   με τη φύση και με τις κοσμικές αναγεννητικές δυνάμεις, μέσα από την δυνατότητά τους  να κυοφορούν  , να γεννούν και να ανατρέφουν. Και αυτή η δύναμη τους εθεωρείτο η πιο ΙΕΡΗ ΜΑΓΕΙΑ. Γι΄αυτό οφείλουν  να διεκδικήσουν να πάρουν πίσω αυτή την χαμένη  δύναμη του μύθου  τους. Να ξαναβρούν τις χαμένες τους αξίες , να απεγκλωβιστούν από τα στερεότυπα που τις παγίδευσαν , και να φωτίσουν τα αρχέτυπα της Θηλυκής τους Φύσης  σε μία  ισορροπία . Είναι καιρός , και έχουν τεράστιο ηθικό χρέος να επανεξετάσουν και να επαναπροσδιορίσουν την θέση τους μέσα σε ένα  κόσμο που έχουν εκχυδαϊστεί τα πάντα.


ΙΕΡΗ ΜΗΤΡΑ

Η Τέχνη

Η τέχνη δεν έχει καμιά υποχρέωση να είναι πολυτέλεια των ακαμάτηδων .
 Κάθε τέχνη οφείλει να έχει μια κοινωνική αποστολή και χρησιμότητα. Ντιντερώ

Η τέχνη πρέπει σ΄αυτούς τους καιρούς των αποφάσεων, να αποφασίσει. Μπορεί να κάνει τον εαυτό της όργανο  μιας μικρή μερίδας ορισμένων που παίζουν τις θεότητες της μοίρας για τους πολλούς  και που απαιτούν πίστη που πρέπει πάνω απ΄όλα να είναι τυφλή και να  μπορείς να σταθεί  στο πλευρό των πολλών  και να βάλει την μοίρα στα δικά τους χέρια. Μπορεί να παραδώσει τον άνθρωπο στις συγχύσεις στις αυταπάτες και τα θαύματα και μπορεί να παραδώσει τον κόσμο στον άνθρωπο. Μπορεί να μεγαλώσει την αμάθεια μπορεί να  μεγαλώσει και την γνώση.Μπορεί να κάνει έκκληση  στις δυνάμεις που αποδείχνουν την δύναμη καταστρέφοντας και στις δυνάμεις που αποδείχνουν την δύναμη τους βοηθώντας. ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ  Μ. ΜΠΡΕΧΤ

Πολλοί ρωτούν τους ποιητές τι είναι το ποίημα.

Είναι ενθύμιο φρίκης, απαντά ο ένας.

Είναι το καταφύγιο που φθονούμε, απαντάει ο άλλος.

Είναι το άλλο πρόσωπο της υπερηφάνειας, απαντάει ένας τρίτος.

Είναι ένα δέντρο που οφείλουμε να φτιάξουμε,
για ένα πουλί που εκκρεμεί στην ερημιά.

Είναι η ανάπτυξη ενός επιφωνήματος, λέει κάποιος άλλος.

«Σας βλέπω να βοσκάτε σε ένα μικρό λιβάδι
που πια δεν φυτρώνει χορτάρι.
 Σας είναι όμως πιο εύκολο να αλλάξετε τα στομάχια σας
 και το πεπτικό σας σύστημα,
από το να παραχωρήσετε το λιβάδι στο καινούργιο χορτάρι,
 που με τις οπλές σας εμποδίζετε να μεγαλώσει».

«Δεν μου άρεσε ούτε να διατάζω ούτε να με υπηρετούν».

«Ψάξε τον άνθρωπο και προσπάθησε να τον γνωρίσεις.

 Προσπάθησε να νοιώσεις το δέρμα του και
πώς αυτό συμπεριφέρεται στις αλλαγές του αέρα.
Κούρασέ τον, και μετά εξέτασε τι αντέχει η καρδιά του.

 Άφησε τη φωνή του να ηχήσει αλλά μην ξεχνάς το ψιθύρισμα. 

Φάε μαζί του, χειροκρότησε τις μικρές του σκέψεις,
 κοίταξε μέσα από τα μάτια του.

 Όταν στα έργα σου πρέπει να πιει μπύρα,
πρέπει εσύ να ξέρεις πώς τρώει αυγά, πώς διαβάζει εφημερίδα,
πώς κοιμάται με τη γυναίκα του, και πώς πεθαίνει.
Οι απόψεις σου να έρχονται σε δεύτερη μοίρα από τις δικές του.

 Έτσι και αλλιώς δεν ανήκουν στα δικά του χαρακτηριστικά».

Έτσι ήθελε ο Μπρεχτ τους ανθρώπους της τέχνης. 

Πλάι και μέσα στους ανθρώπους.
 Να είναι το καρδιογράφημα της πάλλουσας καρδιάς του πλήθους.
 Και κυρίως να είναι αληθινά μέσα στο πλήθος.

 Και μέσα από αυτή τη σχέση να αναδύεται η δημιουργία και η τέχνη.

Όλες οι τέχνες υπηρετούν την μεγαλύτερη από τις τέχνες: την Τέχνη να ζεις.
 Μπέρτολτ Μπρεχτ