Γη Μήτηρ

Γαία Ρέα Δήμητρα Περσεφόνη Μητέρα

Ε Ιλιάδος

ὡς δ’ ἄνεμος ἄχνας φορέει ἱερὰς κατ’ ἀλωὰς
ἀνδρῶν λικμώντων, ὅτε τε ξανθὴ Δημήτηρ 500
κρίνῃ ἐπειγομένων ἀνέμων καρπόν τε καὶ ἄχνας,
αἳ δ’ ὑπολευκαίνονται ἀχυρμιαί· ὣς τότ’ Ἀχαιοὶ
λευκοὶ ὕπερθε γένοντο κονισάλῳ, ὅν ῥα δι’ αὐτῶν
οὐρανὸν ἐς πολύχαλκον ἐπέπληγον πόδες ἵππων
ἂψ ἐπιμισγομένων· ὑπὸ δ’ ἔστρεφον ἡνιοχῆες.

Όπως ο άνεμος  μεταφέρει  τα άχυρα στα ιερά αλώνια
ανδρών λιχνιστών  όταν η ξανθιά Δήμητρα  ξεχωρίζει
με τους επειγομένους ανέμους τον καρπόν από τα  άχυρα
σε υπολευκαίνοντας  αχυροσωρούς, έτσι τότε οι Αχαιοί
λευκοί  έγιναν από την σκόνη που σήκωσαν ανάμεσα τους
  μέχρι τον πολύχαλκον ουρανόν
τα πόδια των  επιμισγομένων ίππων,
 στρεφομένων δε  από τους ηνίοχους.