Το Αστέρι του Βορρά

Το Αστέρι της Ελλάδος

Τὸ Πανανθρώπινο Ἐμβατήριο τῆς Ἑλλάδας

Ὀμπρός! Μὲ ὀρθή, μεσούρανη τῆς Λευτεριᾶς τὴ δᾴδα, ἀνοίγεις δρόμο, Ἑλλάδα, στὸν Ἄνθρωπον ... Ὀμπρός! Ὁρμᾶνε πρῶτοι οἱ Ἕλληνες κι ὅλοι οἱ λαοὶ σιμά Σου -μεγάλο τ᾿ ὄνομά Σου- βροντοφωνᾶν: «Ὀμπρός, » ὀμπρός, νὰ γίνουμε ὁ τρανὸς στρατὸς ποὺ θὰ νικήσει, σ᾿ Ἀνατολὴ καὶ Δύση, τὸ μαῦρο φίδι ὀμπρός, » ὀμπρός, κ᾿ ἡ Ἑλλάδα σκώθηκε καὶ διασκορπάει τὰ σκότη! Ἀνάστα, ἡ Ἀνθρωπότη, Κι ἀκολούθα την ... Ὀμπρός!» Μέσα  στους Ελεύθερους Πολιορκημένους , η Ελλάδα υπάρχει υπεριστορικά σαν ιδέα του μεγάλου χρέους και του μεγάλου άθλου, ανίκητη στην αιωνιότητα πάνω στον ιστορικό χρόνο. Στον δωδεκάλογο του γύφτου ο Ελληνισμός  αντικρύζεται  όχι στατικά πια αλλά δυναμικά σαν φαινόμενο ιστορικό σαν κάτι που μέσα στην ροή του χρόνου παθαίνει μεταπτώσεις και  αλλοιώνεται. Στον Σικελιανό  η Ελλάδα είναι πάντα παρούσα με ολόκληρη την ιστορία της και την προιστορία,  όχι σαν υπερβατική ιδέα αλλά σαν μνήμη και εμπειρία σαν έντονη συνείδηση της γης και της φυλής όπου το είναι και το γίγνεσθαι, η ιδέα και το φαινόμενο, ο μύθος και η ιστορία εμπεριέχονται και συγκλείνονται μέσα σε ένα μοναδικό  στο είδος του βίωμα. Μπορούμε όμως χωρίς να απομακρυνθούμε  από την σικελιανή υψηγορία να γενικεύσουμε  την παραίνεση   και να την δώσουμε όχι μόνο για  στον  Έλληνα αλλά  και στον κάθε άνθρωπο και   στον Ευρωπαίο που ζει  στον αιώνα μας τις τραγικότερες στιγμές της ιστορίας του.  Ένας τρόπος υπάρχει  να σωθεί από το χείλος της αβύσσου όπου έφθασε:  Να ξυπνήσει μέσα του πλέρια η ΜΝΗΜΗ! Αυτά είπε για τον   υπερανθρωπιστή Άγγελο .Σικελιανό  και τον ρωμαλέο λόγο του, ο Ε υάγγελος  Παπανούτσος στην μεγαληγορία  του. ΕΜΕΙΣ οι σύγχρονοι Έλληνες και οι Ελληνίδες χαράματα του καινοφανούς αιώνος , τι λέμε  ως Όμηροι Πολιορκημένοι  στον Δωκεκάλογο του  Ελευθέρου Αρίστου  δι ΄ημάς; Το γένος βουλιαγμένο μες στον αιώνα να λυτρωθεί μονάχο του μπορεί μα να ξυπνήσει πρέπει η πλέρια Μνήμη βαθειά του, αδάμαστη και τρομερή. Αστραία