Σελίδες

Κυριακή 22 Δεκεμβρίου 2013

Ομηρικές Πολιτείες


Ο διαγωνισμός του τόξου
Η Ομηρική Πολιτεία προκηρύσσει τον  παγκόσμιο διαγαλαξιακό  ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟ ΤΟΥ ΤΟΞΟΥ,  αναδύοντος Ηλίου ξημερώματα μιας όμορφης καινούργιας ημέρας ηριγένειας  Ηούς ,  1000000 χρόνια από την αρχή του μεγάλου  ταξιδιού του κομήτη  ISON για το ραντεβού του, την συνάντηση  με το πρωταρχικό  κέντρο  του  και, 2493 έτη από την μάχη της  Σαλαμίνας,  για το καλύτερο έργο άρθρο μελέτη με θέμα “Ο διαγωνισμός του τόξου”  στην Οδύσσεια. Το άρθρο θα  πρέπει να περιέχει  12000 περίπου λέξεις και θα συνδέει τα κάτωθι ερωτήματα σε ολοκληρωμένη  συμπεριεκτική απάντηση:
1.Πόσοι και ποιοι είναι οι σταθμοί  νησιά του Οδυσσέα, τι συμβολίζουν μαζί με τους πελέκεις, και  τα ονόματα των μνηστήρων σε συλλογικό και προσωπικό διαχρονικό επίπεδο; 2.Ποιος ο ρόλος του Ερμή και της Αθηνάς στη διαδρομή του Οδυσσέα; 3.Ποιο  είναι το  άνομο των μνηστήρων των δούλων τους και η ετυμηγορία του Οδυσσέα; 4. Είχε δικαίωμα ο Οδυσσέας να τους σκοτώσει; 5. Γιατί δεν απευθύνθηκε πρώτα στον λαό της Ιθάκης ; 6. Ποια είναι η πρόταση του Ομήρου  για ειρήνη στη σύγχρονη εποχή;
Για σύγχρονους Οδυσσείς και μόνο εφ όσον υφίστανται  ακόμη και είναι ζωντανοί στη ροκ  οδυσσειακή σκηνή
Το βραβείο στον νικητή ή την νικήτρια  θα είναι:
Α) Η προσωπογραφία του,  φιλοτεχνημένο  ιδιαίτερο  πορτραίτο  του  με το τόξο των Ομηρικών Επών
Β)Η συνέντευξη  του που θα μεταδοθεί σε όλο τον παγκόσμιο διαδίκτυο
Γ) Και το αρχικό ποσό των 500 ευρώ  εκ μέρους της Ομηρικής Πολιτείας  που κατατίθεται για τον σκοπό αυτό.
 Ήτοι την έρευνα την μελέτη  την κατανόηση των Ομηρικών Επών  μέσα από την   γνωστική και αυτογνωστική  πορεία μιας ανθρώπινη ζωής  καθώς επίσης και την δημιουργία του συλλόγου των Ομηριστών τόσο  στην Ελλάδα όσο  και στο εξωτερικό.
Η εργασία  μπορεί να είναι πρωτογενούς εμπνεύσεως και συλλογισμού και δευτερογενούς εφ όσον αναφέρεται η   πρωταρχική πηγή ή οι  αξιόπιστες πηγές  της  μελέτης έρευνας.
 Οργάνωση : Η Ομηρική Πολιτεία
Προθεσμία υποβολής των έργων μέχρι 21 Μαρτίου του 2014 την εαρινή ισημερία.
Όλα  έργα θα αναρτηθούν στην ιστοσελίδα αμέσως μετά  ελεύθερα στο κοινό
με σχόλια  και κριτικές  και ψηφοφορίες που θα ληφθούν υπ όψιν για την ανάδειξη των νικητών από την κριτική επιτροπή.
Το βραβείο , οι έπαινοι οι τιμητικές διακρίσεις και τα δώρα  θα απονεμηθούν 21 Ιουνίου 2014  στο θερινό ηλιοστάσιο.
Δικαίωμα συμμετοχής  στον διαγωνισμό  έχουν όλοι οι κάτοικοι  πολίτες της Γης και του σύμπαντος που αγαπούν και μελετούν τον Όμηρο
Παράλληλα  θα δοθούν τιμητικές διακρίσεις και έπαινοι με διάφορα δώρα σε ελεύθερα έργα και θέματα  φωτογραφίας ζωγραφικής  γραφιστικής ποιήματος  θεατρικού  έργου, διηγήματος,  άρθρου  έρευνας  μελέτης ερμηνείας  βίντεο τραγουδιού  σκίτσου με  θέματα από τα Ομηρικά  Έπη
των σύγχρονων Ομηρικών Επών, οι πολίτες της τα μέλη της οι φίλοι της και οι διαχειριστές της οι συνδιαχειριστές της σας εύχονται ημερόεσσα ψυχική σωματική και πνευματική υγεία υψηπετήεσσα  νοημοσύνη και καλή επιτυχία.

Κυριακή 10 Νοεμβρίου 2013

Το ταξίδι της θρησκείας

Αλιείς ανθρώπων. Λάδι σε καμβά Άντριεν βαν ντε Βεν (1614)Αυτός ο αλληγορικός πίνακας απεικονίζει την πάλη για προσηλυτισμό μεταξύ Καθολικών και Προτεσταντών.

Οι αλιείς των συνειδήσεων
Η σχέση του ανθρώπου με το Θείο ονομάζεται θρησκεία. Είτε δεχθούμε τη λατινική ετυμολόγηση της λέξης, (religare/relegere=συνδέομαι εννώνομαι), είε την ελληνική(θρώσκω =αναβαίνω).σε κάθε περίπτωση υποδηλώνεται ΄΄ο σχεσιακός χαρακτήρας της θρησκείας: ανάμεσα σε θείο και ανθρώπινο, υπερφυσικό-φυσικό, υπερβατικού-ενδοσκομικού, πνευματικού-υλικού, ψυχικού-φυσικού, ατομικού-κοινωνικού. Για την ύπαρξη της θρησκείας απαιτούνται δύο όροι: το θείο και το ανθρώπινο. Η σχέση της θρησκείας και του ανθρώπου είναι αμφίδρομη και αμφίπλευρη, χωρίς να γίνεται μονόπλευρη και μονοσήμαντη.[2]
Τα τρία συστατικά της θρησκείας είναι η πίστη, η λατρεία και το ήθος.
  • Α)Πίστη: η εμπιστοσύνη του ανθρώπου στο Υπερβατικό. Η πίστη αυτή καταγράφεται σε κείμενα και αποτυπώνεται σε μνημεία τέχνης. Η στοχαστική επεξεργασία της πίστης είναι η Θεολογία. Η θεσμοποίηση της πίστης είναι το Δόγμα και το σύμβολο της πίστης.
  • Β) Λατρεία: το σύνολο των λεγομένων και πραττομένων της θρησκεύουσας κοινότητας όπως αυτά ενσαρκώνονται στην αρχιτεκτονική, τη διακόσμηση και τη μουσική επένδυση.
  • Γ) Ηθος: η πίστη έχει ως επακόλουθο ένα δεσμευτικό ήθος: τρόπος ζωής ορισμένος και οριοθετημένος.

'Όροι
  • α)Στα ελληνικά: οι όροι είναι πολλοί και πολυσήμαντοι.
Ο κατ' εξοχήν όρος είναι η λέξη Θρησκεία: η ετυμολογία της είναι αβέβαιη. Σύμφωνα με τον Πλούταρχο (Αλέξανδρος 2,5[Ι 665 a]η λέξη θρησκεία ετυμολογείται από τη λέξη Θρήσσα-Θρήσσαι, δηλαδή από τις μυημένες στα Καβείρια μυστήρια θράκισσες γυναίκες που καταλαμβάνονταν από ενθουσιασμό και ιερή μανία
Από το ρήμα θρέομαιθροέω =κράζω μεγαλοφώνως, θορυβώ προκαλώντας θρούν -θρόϊσμα, παθητικώς: ταράσσομαι, τρέμω. Στον Ησύχιο θρέσκος, αντί θρήσκος.
Σύμφωνα με τους γλωσσολόγους των ινδοευρωπαϊκών γλωσσών, η ρίζα θρησκ- με τη ρίζα θεράπ-, έτσι που το ρήμα θρησκέυω να σημαίνει θεραπέυω=υπηρετώ, λατρεύω τους θεούς[9]. Τέλος, σύμφωνα με άλλη ετυμολογία, η λέξη θρησκεία, μάλον σχετίζεται με το ρήμα θρώσκω, δηλαδή αναβαίνω.[10] Στην Καινή Διαθήκη ο όρος θρησκεία δηλώνει τιμή, λατρεία του Θεού, πίστη.
Από το θρήσκος παράγεται το θρησκεύω δηλαδή εισάγω και εκτελώ θρησκευτικά χρέη. Θρήσκευμα: θρησκευτική λατρεία, ορισμένη θρησκεία. Θρησκεύσιμος: αυτός που ανήκει στη λατρεία., θρησκευτήριον: τόπος προς λατρείαν, θρησκευτής: ο λατρεύων, ο μοναχός, Θρησκία: οι θρησκευτικές πράξεις. Γενικά η λέξη θρησκεία δηλώνει την τήρηση των θείων εντολών και τη λατρεία του θείου.[11]

Άλλες λέξεις δηλωτικές της θρησκευτικής πράξης και στάσεως είναι: σέβας και ευσέβειαδέος: δηλαδή το ιερό δέος, τον φόβο του Θεού, τον σεβασμό, την μεγάλη τιμή, τον θαυμασμό, την έκπληξη Η λέξη λατρεία αρχικά σήμαινε την υπηρεσία του εργαζόμενουμε αμοιβή. Προοδευτικά δήλωνε τη αφοσίωση και την αγάπη στον Θεό και τη λατρεία προς τους θεούς. Η λέξη λάτρις σημαίνειθεράπων Τέλος άλλη λέξη που χρησομοποιείται είναι η θεραπεία από το ρήμα θεραπεύω: είμαι θεράπων, λατρεύω , τιμώ.[12]
Θεωρίες
Η αναζήτηση για την προέλευση της θρησκείας αποτέλεσε ιδιαίτερο χαρακτηριστικό γνώρισμα της έρευνας του δέκατου ένατου αιώνα: το εντόπιζαν εκτός του θείου και γενικά κάτι διαφορετικό από αυτό που καθόριζαν οι παραδοσιακές θρησκευτικές αρχές.[20] Οι διάφορες θεωρίες περί προελέυσεως της θρησκείας μπορούν να συνοψισθούν σε δύο κατηγορίες:
α) Θεωρίες επί μυθολογικής βάσεως: 1) προέλευση της θρησκείας από την Μυθολογια της φύσεως (Naturmythologiew) 2) η προέλυση από την Αστρική μυθολογία (Panbabylonismus) Οι θεωρίες αυτές έχουν καταρεύσει από την εθνολογία, λαογραφία
β)Θεωρίες εθνολογικής και κοινωνικής βάσης: 1)Προγονολατρεία, 2)ανισμισμός 3)Προανισμός δ)Δυναμισμός και Μαγεια 5)Τοτεμισμός 6) Πρωτομονοθεϊσμός[21]
Τύποι
Υπάρχουν διάφορες κατατάξεις των θρησκευμάτων στην ιστορία της μελέτης της θρησκείας από φιλοσόφους και θρησκειολόγους. Με βάση την έκταση επιρροής τους διακρίνονται σε α)Φυλετικά: πρωτόγονοοι και κατά φύσοι ζώντες λαοί. β) Εθνικά : των Αιγυπτίων, Βαβυλωνίων, Εβραίων, Ινδών, αρχαίων Ελλήνων, Γερμανών, Κελτών, Σλάβων, Σκυθών, Κινέζων γ)Παγκόσμια: Ιουδαϊσμός,ΒουδδισμόςΧριστιανισμόςΙσλάμ.
Μια άλλη κατάταξη είναι σε αυτά που αναπτύχθηκαν με κεντρική ιδέα την παγκόσμια αρμονία του κόσμου(Ινδουισμός, Βουδδισμός, Κομφουκιανισμός, Ταοϊσμός) και σε εκέινα που στηρίζονται σε ιστορική αποκάλυψη του Θεού (Ιουδαϊσμός, Χριστιανισμός, Ισλάμ)[22]
Τρεις κατηγορίες θρησκειών διακρίνουν όσοι τις χωρίζουν ως προς το αντικείμενό τους: α) αυτές που τοποθετούν το αντικέιμενό τους εντός του κ΄σομου, της φύσης Είναι πολυθείστικές και φυσιοκρατικές. Οι προϊστορικές και πρωτόγονες θρησκείες ανήκουν σε αυτή την κατηγορία, όπως εκέινες της Μεσοποταμίας και ο Σιντοϊσμός της Ιαπωνίας. Ο Ινδουισμός των λαϊκών στρωμάτων. β) Τα θρησκέυματα που τοποθετούν το αντικείμενό τους εκτός της φύσης και της κοινωνίας: είναι ο υπερβατικός μονισμός: όπως ο Βουδδισμός, ο Τζαϊνισμός, ο φιλοσοφικός Ινδουισμός γ) όσα τοποθετούν το αντικείμενό τους συγχρόνως εντός και εκτός του αισθητού κόσμου: μονοθεϊστικά θρησκεύματα όπως ο Ιουδαϊσμός, ο Ζωροαστρισμός, ο Χριστιανισμός, και το Ισλάμ[23].

Παρασκευή 1 Νοεμβρίου 2013

Σπόροι Γνώσης

Το Ταξίδι της  Γνώσης

Ο Παρμενίδης γεννημένος στην Κάτω Ιταλίας, υπήρξε ο πρώτος προσωκρατικός φιλόσοφος που διατύπωσε τη σκέψη του σε ποίημα γραμμένο σε εξαμέτρους στίχους. Στο σωζόμενο προοίμιο του ποιήματός του ο Παρμενίδης περιγράφει σε γλώσσα σχεδόν θρησκευτική ένα φανταστικό ταξίδι με αλληγορικό περιεχόμενο: ο ίδιος ο ποιητής ταξιδεύει πάνω σε ένα άρμα -σύμβολο της ποιητικής έμπνευσης αλλά και της φιλοσοφικής αναζήτησης της γνώσης- που το συνοδεύουν οι κόρες του Ήλιου· καταφέρνουν να περάσουν τις πύλες απ᾽ όπου ξεκινά το μονοπάτι της Ημέρας και της Νύχτας ξεγελώντας τη Δίκη, η οποία κρατάει τα κλειδιά (που σημαίνει: είναι επιφορτισμένη με την επίβλεψη του χρόνου Ημέρας και Νύχτας), και φτάνουν σε μια φανταστική χώρα, όπου τους υποδέχεται μια ανώνυμη θεά· η θεά προσφωνεί τον ποιητή και υπόσχεται να τον ξεναγήσει στον κόσμο της αλήθειας (του ὄντος) και της φαινομενικής πραγματικόητας (της δόξης). Στους δύο αυτούς δρόμους αντιστοιχούν τα δύο μέρη του ποιήματος, τα οποία παρουσιάζονται ως συμβουλές της θεάς. Σκοπός του προοιμίου είναι να δείξει ότι ο ποιητής κατέχει μια υπερβατική γνώση, άγνωστη και δυσπρόσιτη στους κοινούς θνητούς.

Οι φοράδες που με πάνε όσο μακριά ποθεί η ψυχή μου
μ᾽ εκτόξευσαν μπροστά, σαν μ᾽ έφεραν στου θεού το ξακουστό
στρατί, που σηκώνει τον άνθρωπο τον γνώστη όλων των πόλεων.
Σ᾽ αυτόν λοιπόν βρέθηκα το δρόμο, όπου μ᾽ έφεραν τ᾽ άτια τα σοφά
σέρνοντας το άρμα μου, και μπροστά μου κόρες πήγαιναν.
5
Κι ο άξονας στους τόρμους1 τσίριζε σα σφυρίχτρα,
αναμμένος (γιατί ήταν στριμωγμένος ανάμεσα στις τορνευτές
τις ρόδες), καθώς του Ήλιου οι θυγατέρες σπεύδαν
να με συνοδέψουν, αφού άφησαν τα δώματα της Νύχτας για το φως
και με τα χέρια τους έβγαλαν τα πέπλα απ᾽ τα κεφάλια τους.
10

Εκεί είναι οι πύλες των μονοπατιών της Νύχτας και της Μέρας,
ανάμεσα σ᾽ ένα ανώφλι και ένα κατώφλι πέτρινο.
Ψηλά ορθωμένες στον αέρα, κλείνουν με μεγάλες πόρτες,
κι η τιμωρός Δικαιοσύνη κρατάει τους διπλοσύρτες.
Μα οι κόρες την ξεγέλασαν με τα όμορφά τους λόγια
15
και πονηρά την έπεισαν γρήγορα να τραβήξει το μάνταλο
απ᾽ τις πύλες. Κι οι πύλες, όταν άνοιξαν, άφησαν ανάμεσά τους
ένα τεράστιο χάσμα, διαδοχικά στρίβοντας μες στις θήκες τους
τους χαλκόδετους ρεζέδες,2 τους στερεωμένους
με ξυλοκάρφια και πιρτσίνια.3 Κι ευθύς ανάμεσά τους, στον
20
πλατύ το δρόμο, πέρασε τ᾽ άρμα οδηγημένο απ᾽ τις κόρες.

Κι η θεά με καλοδέχτηκε, πήρε το χέρι το δεξί μου
στο δικό της και με τούτα τα λόγια με προσφώνησε:
«Καλώς όρισες, νέε, εσύ που έρχεσαι στο σπίτι μου συνοδεμένος
από αθάνατους ηνίοχους, με τ᾽ άλογα που σε κουβαλούν.
25
Δεν σ᾽ έβαλε μοίρα κακή σ᾽ αυτό το δρόμο, που τόσο μακριά
είναι απ᾽ των ανθρώπων τα βήματα,
αλλά η δικαιοσύνη. Πρέπει όλα να τα μάθεις,
την ήσυχη καρδιά της στρογγυλής Αλήθειας
και τις ιδέες των θνητών τις ψεύτικες.
30
Αλλά θα μάθεις και πώς πρέπει να ᾽ναι οι γνώμες των ανθρώπων
για να έχουν βάση και να διαπερνούν τα πάντα.
 (μετάφραση Δ. Κούρτοβικ)

Μαχητικοί Ηλιόσποροι


ΗΛΙΟΣΠΟΡΟΙ...μόνο οι σπόροι της ΕΠΙΓΝΩΣΗΣ που δεν είναι καμένοι μπορούν να φυτρώσουν όσα χρόνια και να περάσουν στην γη θαμένοι

Αϊ Γουεϊγουέι: Πάντα Μαχητής
Το ντοκιμαντέρ-καταπέλτης ακολουθεί κατά πόδας τον Αϊ Γουεϊγουέι, τον μεγαλύτερο σύγχρονο Κινέζο καλλιτέχνη, στην πολυετή προσπάθειά του να ξεσκεπάσει τη βαρβαρότητα που κρύβεται κάτω από το δημοκρατικό πέπλο της κινεζικής εξουσίας. Ο άνθρωπος που είναι υπεύθυνος για το αρχιτεκτονικό θαύμα του ολυμπιακού σταδίου του Πεκίνου το 2008, γυρίζει την πλάτη στο ίδιο του το έργο και φωτογραφίζεται μπροστά του με υψωμένο το μεσαίο δάχτυλο, κατακεραυνώνοντας την υποκρισία των κινεζικών αρχών και αναλαμβάνοντας ακτιβιστική δράση σε ένα εντελώς εχθρικό περιβάλλον. Αν και αγαπητός στον δυτικό κόσμο από τις εκθέσεις του σε γκαλερί όπως η Tate του Λονδίνου, ο Αϊ Γουεϊγουέι έχει δει το στούντιό του να κατεδαφίζεται, το μπλογκ του να λογοκρίνεται ενώ έχει δεχτεί και σωματική βία, με αποκορύφωμα τη σύλληψη και κράτησή του για δύο μήνες σε άγνωστη τοποθεσία στην Κίνα. Η απαράμιλλη αφιέρωσή του στην τέχνη και την υπεράσπιση των θεμελιωδών ανθρώπινων δικαιωμάτων – ακόμα και με κίνδυνο της ζωής του – συγκινούν και εμπνέουν, σε ένα ντοκιμαντέρ αφιερωμένο σε αυτόν τον σπουδαίο επαναστάτη των καιρών μας. K.Θ.

….από τα μονοπάτια του μεταξιού

Οι δρόμοι των μαχητών

Πέμπτη 31 Οκτωβρίου 2013

Φαίδιμος Ηλίανθος

Ο Ηλίανθος ακολουθεί τον ήλιο καθ' όλη τη διάρκεια της ημέρας και στρέφεται πάλι προς την ανατολή το πρωί. 

Ο ηλίανθος, χρησιμοποιείται πλατιά ως καλλωπιστικό φυτό, ενώ από τα άνθη του εξάγεται μία κίτρινη χρωστική. Από τα περικάρπια και τις ταξιανθίες του, μετά την παραλαβή των σπόρων, εξάγεται πηκτίνη, ενώ από τους βλαστούς του κατασκευάζονται ινοσανίδες και παράγονται χαρτόνια. Από τα συμπιεσμένα περικάρπια των σπόρων του παράγεται καύσιμη ύλη με την μορφή βιομάζας ή pellets βιομάζας, ενώ από τους σπόρους του βιοντίσελ. Οι σπόροι του ηλίανθου τρώγονται ως σνακ, ωμά ή μετά από ψήσιμο στο φούρνο, με ή χωρίς αλάτι ή και με την προσθήκη καρυκευμάτων. Επίσης, μπορούν να μεταποιηθούν ως ηλιέλαιο – με εκχύλιση- για μαγείρεμα,και ως εναλλακτικό του φυστικοβούτυρο, το βούτυρο ηλιέλαιο. Στη γερμανόφωνη Ευρώπη, παράγεται αλεύρι από τους σπόρους του που αναμιγνυόμενο με το αλεύρι σίκαλης παράγοντας το ‘’Sonnenblumenkernbrot‘’(ψωμί σπόρων ηλίανθου). Εξάλλου, πωλείται ως τροφή για πτηνά και μπορεί να χρησιμοποιηθεί άμεσα στο μαγείρεμα και στις σαλάτες.
Οι Ινδιάνοι της Αμερικής είχαν τον ηλίανθο για πολλαπλές χρήσεις, όπως για ψωμί, ιατρικές αλοιφές, βαφές και χρώματα του σώματος. Παραδοσιακά γιαυτούς ήταν η ’’τέταρτη αδελφή’’, μετά το καλαμπόκι, τα φασόλια και το κολοκύθι, καθώς οι ιθαγενείς πίστευαν πώς τα τέσσερα αυτά είδη αλληλο-υποστηρίζονται και είναι απαραίτητα για μια ισορροπημένη γεωργική καλλιέργεια........Περιβάλλον με οικολογία
 με τον τρόπο του Ηλίου
Ηλιοτρόπια ΑΥΤΟΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ σε δρόμους ομηρκούς και λιβάδια που ΜΕΡΜΗΡΙΖΟΥΝ σκέπτονται ελεύθερα


Τετάρτη 30 Οκτωβρίου 2013

Φιλοίτιος Φαίδων

Πλούσιος στο πνεύμα και φιλοίτιος  τυχερός στην καρδιά
Ο Ξενόπουλος, αν και προερχόταν από εύπορη οικογένεια δεν ήταν αριστοκράτης. Παρακολουθούσε ωστόσο τα προβλήματα των ανερχόμενων αστών όσο και των πιο φτωχών. Ερχόμενος στην Αθήνα έφερε μαζί του την ιδέα του ανθρωπιστικού σοσιαλισμού. Στην Αθήνα ήρθε σε επαφή με τον Δρακούλη και τους άλλους επικεφαλής του σοσιαλιστικού κόμματος, ενώθηκε με αυτούς και βοήθησε στην έκδοση των σοσιαλιστικών εφημερίδων «Άρδην» και «Κοινωνία». Το 1885 έγινε μάλιστα συντάκτης του «Άρδην». Τις θέσεις του για το σοσιαλισμό μπορούμε να δούμε καλύτερα στο Πλούσιοι και Φτωχοί. Ο Ξενόπουλος πίστευε σ΄ένα σοσιαλισμό που θα άλλαζε την κοινωνία χωρίς βίαιες ανατροπές. Σιγά-σιγά οι άνθρωποι θα καταλάβαιναν το συμφέρον τους, οι πλούσιοι και οι φτωχοί θα έρχονταν σε συνεννόηση χωρίς βία. Μόνο ο σοσιαλισμός θα μπορούσε να βάλει τέλος στο διαχωρισμό των 2 φυλών. Το ιδανικό του σοσιαλισμού θα εξασφάλιζε σε κάθε άνθρωπο οποιασδήποτε ράτσας τροφή, κατοικία και ενδυμασία, αλλά δεν μπορεί να καταλήξει ποτέ σε μία εντελώς ισότητα. Αρχικά ο Ξενόπουλος θεώρησε τις σοσιαλιστικές ιδέες τις μόνες που θα μπορούσαν να διορθώσουν την ανισότητα μεταξύ πλούσιων και φτωχών. Ωστόσο την εφαρμογή των σοσιαλιστικών ιδεών δεν την ήθελε βίαια με ανατροπές και επαναστάσεις που θα δημιουργούσαν θύματα. Με την άνοδο του πνευματικού επιπέδου του λαού –πίστευε- θα καταλάβαιναν οι άνθρωποι το πραγματικό τους συμφέρον. Για το λόγο αυτό θεωρούσε το γράψιμο ως οφειλή διαπαιδαγώγησης και έργο ευθύνης υπέρ του συνόλου.
Ο Γρηγόριος Ξενόπουλος (9 Δεκεμβρίου 1867 - 14 Ιανουαρίου 1951) ήταν Ζακυνθινός μυθιστοριογράφος, δημοσιογράφος και συγγραφέας θεατρικών έργων. Διετέλεσε αρχισυντάκτης στο θρυλικό πια περιοδικό "Η Διάπλασις των Παίδων" κατά την περίοδο 1896 - 1948. Κατά την αρχισυνταξία του Ξενόπουλου στο περιοδικό ήταν και ο βασικός του συντάκτης. Είναι χαρακτηριστική η υπογραφή του Σας ασπάζομαι, Φαίδων, που χρησιμοποιούσε στις επιστολές που υποτίθεται έστελνε στο περιοδικό. Ήταν ο ιδρυτής και εκδότης του περιοδικού Νέα Εστία, το οποίο εκδίδεται ακόμα και σήμερα. Το 1931 έγινε ακαδημαϊκός. Μαζί με τους Παλαμά, Σικελιανό και Καζαντζάκη ίδρυσε την Εταιρεία Ελλήνων Λογοτεχνών.

Σας ασπάζομαι  ΦΑΙΔΩΝ


Δευτέρα 28 Οκτωβρίου 2013

Θούριοι Ελευθερίας

σε λύχνους Αθηνάς  παλλομένου φωτός
τ Οδυσσείας 34 πάροιθε δὲ Παλλὰς Ἀθήνη

χρύσεον λύχνον ἔχουσα φάος περικαλλὲς ἐποίει.

Ελευθερία

  • Ελευθερία ή θάνατος. (Σύνθημα των αγωνιστών του '21)
  • Δεν ελπίζω τίποτα, δε φοβούμαι τίποτα, λυτρώθηκα από το νου κι από την καρδιά, ανέβηκα πιο πάνω,
  •  είμαι λεύτερος. - Νίκος ΚαζαντζάκηςΑσκητική, κεφ. Η προετοιμασία, Τρίτο χρέος
  • Η ελευθερία είναι μόνο για τους σχισματικούς / αυτούς που σκέφτονται διαφορετικά. - Ρόζα Λούξεμπουργκ
    • Freiheit ist immer Freiheit der Andersdenkenden.
  • Είμαι καταδικασμένος να είμαι ελεύθερος. - Ζαν Πολ Σαρτρ
    • Je suis condamné à être libre.
  • Η ελευθερία χωρίς τη μάθηση είναι πάντα σε κίνδυνο· 
  • η μάθηση χωρίς ελευθερία είναι πάντα μάταιη. - Τζων Κέννεντυ
  • Καλλιῶναι μίας ὥρας ἐλεύθερη ζωή, παρὰ σαράντα χρόνοι σκλαβιά, καὶ φυλακή. - Ρήγας Φεραίος
  • Ο σκλάβος στο έσχατο όριο της υποδουλώσεώς του χάνει την επιθυμία του να είναι ελεύθερος.
  • Πόσο απίθανοι είναι οι άνθρωποι! Δεν κάνουν ποτέ χρήση των ελευθεριών που κατέχουν,
  •  αλλά διεκδικούν εκείνες που δεν κατέχουν. - Σαίρεν Κίρκεγκωρ
  • Τ' αληθινό μπόι τ' ανθρώπου μετριέται πάντα με το μέτρο της λευτεριάς. - Γιάννης Ρίτσος
  • "Είναι αδύνατο να θεωρείται ελεύθερος αυτός που είναι δούλος στα πάθη του και κυριαρχείται από αυτά". - Πυθαγόρας.
  • "Θα προτιμήσω να πεθάνω, παρά να ζω χωρίς ελευθερία". - Σωκράτης.
  • Κανείς από εκείνους που υποδουλώνονται στο σώμα, δεν είναι ελεύθερος - Σενέκας

Πέμπτη 24 Οκτωβρίου 2013

Νοσταλγικοί Ήρωες

Μικροί και μεγάλοι ήρωες εν δράσει 

Ο Μικρός Ήρως ήταν εβδομαδιαίο ανάγνωσμα που συνέγραψε ο Στέλιος Ανεμοδουράς και διάνθισε με σκίτσα του ο Βύρων Απτόσογλου για μία ολόκληρη 16ετία, από το 1953 έως το 1968 όταν και διακόπηκε για λόγους που είχαν άμεση σχέση με την επιβολή λογοκρισίας που εφάρμοσε το τότε δικτατορικό καθεστώς.
Πρόκειται για τις περιπέτειες τριών ηρωϊκών Ελληνόπουλων (του Γιώργου Θαλάσση, της Κατερίνας και του "Σπίθα") κατά τη διάρκεια της κατοχής και του αγώνα τους απέναντι σε Γερμανούς, Ιταλούς και Βούλγαρους φασίστες. Το περιοδικό κυκλοφορούσε υπό μορφή τριπλής έκδοσης, με δύο δηλαδή ανατυπώσεις εντός της ίδιας εβδομάδας και αγαπήθηκε πολύ από τις πρώτες μεταπολεμικές γενιές, σε μία προσπάθεια του δημιουργού του να αμβλύνει μέσω αυτού τις οδυνηρές συνέπειες του πολέμου, της κατοχής και του εμφυλίου σπαραγμού που είχαν μόλις προηγηθεί. Στόχος του Ανεμοδουρά δεν ήταν τόσο η απόδοση υψηλών λογοτεχνικών εκφράσεων, όσο η χρήση λιτής και κατανοητής γλώσσας αλλά και η αποφυγή διχαστικών αναφορών, προκειμένου να επιτύχει την ανάδειξη αισθήματος πατριωτικής υπερηφάνειας και ομόνοιας, κάτι που πίστευε ότι είχε τόσο ανάγκη η "φουρνιά" των νεαρών κυρίως αναγνωστών εκείνη τη δύσκολη εποχή. Ο "Μικρός Ήρως" επανεκδόθηκε αρκετές φορές, είτε υπό μορφή κόμικς πλήρους εικογράφησης (1968-71), είτε υπό μορφή κειμένου με εικόνες (1975), είτε υπό μορφή συλλεκτικών τόμων (1986).

σε μυστηριώδη βέλη που κανείς δεν πρέπει να χάσει

Τετάρτη 23 Οκτωβρίου 2013

Η νοσταλγία του νου

Ρενέ Μαγκρίτ, Νοσταλγία
Ο Μαγκρίτ είναι ο μαέστρος της απορικής σκέψης, εκείνης δηλαδή που θέτει εξ ορισμού αναπάντητα ερωτήματα.
Ο Μαγκρίτ ήταν από τους σημαντικότερους εκπροσώπους του σουρεαλισμού, του σημαντικότερου καλλιτεχνικού ρεύματος του μεσοπολέμου. Η αφετηρία του ήταν, επιστημονικά, η ψυχαναλυτική θεωρία του Σίγκμουντ Φρόιντ, καλλιτεχνικά, μια φράση του γάλλου συγγραφέα ντε Λοτρεμόν: «Ωραίο, όπως η τυχαία συνάντηση μιας ομπρέλας με μια ραπτομηχανή πάνω σε ένα χειρουργικό τραπέζι».Από το συνδυασμό τους γεννήθηκε μια νέα αισθητική, που δεν πηγάζει πλέον - όπως ήταν μέχρι τότε ο κανόνας - από την αρμονική σύζευξη όμοιων στοιχείων, αλλά από τη συνάντηση ανόμοιων, η σύγκρουση των οποίων βγάζει, όπως έλεγε ο Μάξ Έρνστ, «σπίθες ποίησης»
Σκεπτόμενα όνειρα
Η μέθοδος του ορθόδοξου σουρεαλισμού, όπως τον είχε διατυπώσει ο Αντρέ Μπρετόν, ήταν παρμένη από το όνειρο: ελεύθεροι συνειρμοί, παιχνίδι με τη σκέψη, αυτόματη γραφή.
Ο Μαγκρίτ ήταν ωστόσο ανορθόδοξος. «Τα όνειρα της νύχτας μου είναι αδιάφορα» έλεγε. «Το μόνο που με ενδιαφέρει είναι τα όνειρα που βλέπω στο ξύπνιο μου».
Ταυτόχρονα βέβαια αξιοποιούσε και ο ίδιος τους βασικούς μηχανισμούς λειτουργίας του ονείρου, όπως τη συμπύκνωση και τη μετάθεση των εικόνων.
Έτσι παρήγαγε τα περίφημα «σκεπτόμενα όνειρα» που έχουν ρεαλιστικό περιεχόμενο.
Αν και κομουνιστής, ο Μαγκρίτ απέφευγε να εκπονήσει μεγαλεπήβολες «ρεαλιστικές ουτοπίες» (Ερνστ Μπλοχ) για την οικονομία και το κράτος - είτε επειδή του έλειπε η φαντασία, είτε οι κατάλληλες γνώσεις γι' αυτό.
Το πιθανότερο είναι όμως, ότι του έλειπε το ενδιαφέρον. Ο ίδιος ζούσε μόνο στο εδώ και τώρα. Γι' αυτό και η κριτική του στρεφόταν αποκλειστικά κατά των κλισέ και προκαταλήψεων, που κάνουν αφόρητο τον καθημερινό μικροαστικό βίο.
Ο Μαγκρίτ αναζητούσε παθιασμένα το άγνωστο, το «μυστήριο της πραγματικότητας», όπως το αποκαλούσε. Όχι το μυστικό πίσω από τα πράγματα, αλλά εκείνο στην πρόσοψή τους, που εκτίθεται άμεσα στη ματιά μας.
Μόνο που είχε μεγάλες δυσκολίες να το εντοπίσει στην καθημερινή ζωή. Το κυριότερο εμπόδιο γι' αυτό, έλεγε, ήταν η υπεροργάνωση του σύγχρονου κόσμου.
Γι' αυτό και ενίοτε φρόντιζε να το επαναφέρει ο ίδιος στην πραγματικότητα. Έργα, όπως «Ο θεραπευτής» (ένα αντίγραφό του σε γλυπτή μορφή βρίσκεται στην Εθνική Πινακοθήκη της Αθήνας) είναι μπολιασμένα με τόσα πολλά απρόοπτα, που, όπως τόνιζε ο ίδιος, «τα κάνει αμέσως μυστηριακά». 

Τρίτη 22 Οκτωβρίου 2013

Αυτοσύστατος νους

τόσσον ἐγὼ περί τ' εἰμὶ θεῶν περί τ' εἴμ' ἀνθρώπων 27 

Ο ΝΟΥΣ  υπεράνω θεών και ανθρώπων 
 οι κεραυνοί και οι αστραπές του 


ΑΝΑΞΑΓΟΡΑΣ

55. – Απόσπασμα 12 

Ο Αναξαγόρας γεννήθηκε στην πόλη Κλαζομενές της Μ. Ασίας, έζησε όμως περισσότερο από δύο δεκαετίες στη Αθήνα, όπου συνέβαλε αποφασιστικά στη διάδοσητης μελέτης της φυσικής φιλοσοφίας (σύμφωνα με κάποιες αρχαίες μαρτυρίες κατηγορήθηκε για αθεΐα και αναγκάστηκε να φύγει από την πόλη γύρω στα 433 π.Χ.). Στο βιβλίο του Περί φύσεως, που ήταν γραμμένο σε ιωνική διάλεκτο και πρέπει να κυκλοφορούσε ευρέως στην Αθήνα, εξέθετε τη φυσική φιλοσοφία του. Οι βασικές απόψεις του ήταν συνοπτικά οι εξής: (1) ο κόσμος προήλθε από μια αρχική συμπαγή μάζα, από την οποία προέκυψαν αργότερα τα πάντα· (2) καθετί που διαφοροποιήθηκε τότε (ή διαφοροποιείται τώρα) περιέχει ένα μέρος από όλα τα πράγματα εκτός από τον Νου, ο οποίος υπάρχει μόνο σε έμβια όντα· (3) εκτός από τον νου του κάθε ανθρώπου, υπάρχει και ο Νους του κόσμου, ο οποίος γνωρίζει τα επιμέρους στοιχεία και τα έθεσε στην αρχή της δημιουργίας του κόσμου σε κίνηση· (4) ο Νους αυτός δεν είναι πνεύμα, αλλά το πιο καθαρό και λεπτό από όλα τα αντικείμενα. Με τις αντιλήψεις του για τον Νου ο Αναξαγόρας είναι ο πρώτος που σαφώς διακρίνει την ύλη από το πνεύμα. Ως προς το ύφος αξιοπρόσεκτα στο απόσπασμα που ακολουθεί είναι δύο στοιχεία χαρακτηριστικά του πρώιμου πεζού λόγου: η συχνή επανάληψη ορισμένων κρίσιμων λέξεων (κυρίως της λέξης νοῦς) και το λεκτικό σχήμα να αρχίζει μια πρόταση με τη λέξη που τελειώνει η προηγούμενη.
Όλα τα άλλα έχουν ένα μέρος από το καθετί, αλλά ο Νους είναι άπειρος και αυτοκυβέρνητος και δεν είναι ανάμεικτος με τίποτα, αλλά είναι μόνος και αυτοσύστατος. Γιατί αν δεν ήταν αυτοσύστατος αλλά ανακατεμένος με κάτι άλλο, θα είχε ένα μέρος από όλα τα πράγματα, αν ήταν ανακατεμένος με ένα οποιοδήποτε· γιατί σε όλα υπάρχει ένα μέρος από όλα, όπως είπα πιο πριν και τα πράγματα που θα ήταν ανακατεμένα μαζί του θα τον εμπόδιζαν, έτσι ώστε δεν θα μπορούσε να ελέγχει κανένα πράγμα με τον ίδιο τρόπο που τα ελέγχει τώρα, όντας αυτοσύστατος. Γιατί είναι το λεπτότερο και το καθαρότερο από όλα τα πράγματα, ξέρει τα πάντα για το καθετί και έχει τη μεγαλύτερη ισχύ· και ο Νους ελέγχει όλα τα έμψυχα, τα μεγαλύτερα και τα μικρότερα. Ο Νους επίσης είχε τον έλεγχο ολόκληρης της περιστροφικής κίνησης, έτσι ώστε άρχισε να εκδηλώνεται περιστροφή. Και αρχικά η κίνηση αυτή γινόταν σε μια μικρή περιοχή, αλλά σήμερα γίνεται σε μεγαλύτερη και στο μέλλον θα γίνεται σε ακόμα μεγαλύτερη. Και τα πράγματα που αναμειγνύονται και διαφοροποιούνται και διαιρούνται, όλα αυτά τα γνωρίζει ο Νους. Και όλα όσα έμελλε να γίνουν -αυτά που υπήρξαν, αυτά που υπάρχουν και αυτά που θα υπάρξουν- τα τακτοποίησε ο Νους, ακόμα και αυτή την περιστροφική κίνηση που εκτελούν σήμερα τα άστρα, ο ήλιος και η σελήνη, ο αέρας και ο αιθέρας που αποχωρίζονται. Και αυτή η περιστροφική κίνηση προκάλεσε τον αποχωρισμό. Και το πυκνό αποχωρίζεται από το αραιό, το ζεστό από το κρύο, το λαμπρό από το σκοτεινό και το ξηρό από το υγρό. Αλλά υπάρχουν πολλά μέρη από πολλά πράγματα, και τίποτα δεν αποχωρίζεται εντελώς ούτε διασπάται, εκτός από το Νου. Ο Νους είναι όλος όμοιος, τόσο σε μεγαλύτερες όσο και σε μικρότερες ποσότητες, ενώ τίποτε άλλο δεν είναι όμοιο με κάτι άλλο, παρά κάθε μεμονωμένο σώμα έχει και είχε κυρίως την όψη των πραγμάτων εκείνων που τα περιέχει σε μεγαλύτερη ποσότητα.(μετάφραση Δ. Κούρτοβικ)


Κυριακή 20 Οκτωβρίου 2013

Οι Ρήτορες της Ολύνθου

Οι «Ολυνθιακοί».

Επιτύμβια στήλη με ελληνική επιγραφή από τα ερείπια της Ολύνθου.
Η Όλυνθος είναι αρχαία πόλη της Χαλκιδικής, χτισμένη σε μια εύφορη πεδιάδα, στο μυχό του κόλπου της Τορώνης, κοντά στη βάση της χερσονήσου της Παλλήνης (σήμερα Κασσάνδρας), σε απόσταση 60 σταδίων (11,5 χλμ περίπου) από την Ποτίδαια και 4 χλμ από τη θάλασσα.
Η τοποθεσία κατοικείται από τη Νεολιθική Εποχή (5300-4500 π.Χ.), η λέξη "Όλυνθος" είναι προελληνική και σημαίνει, πιθανόν, "αγριοσυκιά". Σύμφωνα με την παράδοση ονομάστηκε έτσι από τον Όλυνθο, γιο του ποτάμιου θεού Στρυμόνα. Ο Ηρόδοτος αναφέρει ότι η πόλη κατακτήθηκε από τους Βοττιαίους της Ημαθίας τον έβδομο αιώνα π.
Η πόλη των κλασικών χρόνων ήταν δομημένη σύμφωνα με το Ιπποδάμειο σύστημα, σε έκταση 600Χ300μ., με οικοδομικά τετράγωνα που χωρίζονταν από οριζόντιες και κάθετες οδούς. Αξιοσημείωτο είναι ότι δεν έχει βρεθεί το θέατρο της πόλης. Τα σπίτια είχαν δύο ορόφους, με εσωτερική αυλή. Στα νότια βρισκόταν η αγορά και στα ανατολικά τα σπίτια των πλουσίων. Ανάμεσα στις επαύλεις που ανασκάφηκαν είναι αυτές της Αγαθής Τύχης, του Ηθοποιού, καθώς επίσης και των Διδύμων Ερώτων.
. Όταν τον ρωτούσαν ποιο είναι στη ρητορική το πρώτο, το δεύτερο, το τρίτο, απαντούσε πάντα έτσι: «η ηθοποιία».


Κι ο ήλιος θ' αποκοιμηθεί μες στα ερείπια της Ολύνθου
θα μοιάζουν πράγματα του μύθου κι οι φίλοι μου και οι εχθροί
μαρμαρωμένοι θα σταθούν οι ρήτορες κι οι λωποδύτες
ζητιάνοι εταίρες και προφήτες μαρμαρωμένοι θα σταθούν

Παρασκευή 18 Οκτωβρίου 2013

Ειδοί Δαρείου


Όμως μες σ’ όλη του την ταραχή και το κακό,
επίμονα κ’ η ποιητική ιδέα πάει κι έρχεται —
το πιθανότερο είναι, βέβαια, υπεροψίαν και μέθην·
υπεροψίαν και μέθην θα είχεν ο Δαρείος. 

ΗΡΟΔΟΤΟΣ

94. – Ἱστορίαι 3, 80-82

Ύστερα από τον πόλεμο Σπάρτης και Σάμου , ο Ηρόδοτος εξιστορεί στο τρίτο βιβλίο των Ἱστοριών του τον τρόπο με τον οποίο ο Δαρείος ανήλθε μετά τον Καμβύση, στον θρόνο της Περσίας (521 π.Χ.). Σύμφωνα με την ιστορία που αφηγείται ο Ηρόδοτος, κάποιος Μάγος (εδώ θα πει: μέλος τη μηδικής φυλής των Μάγων, οι οποίοι ειδικεύονταν στη μαντεία και τη μαγεία) με το όνομα Σμέρδις εμφανίστηκε ως ο ομώνυμος αδελφός του Καμβύση που είχε δολοφονηθεί κρυφά, ενόσω ο ίδιος ο Καμβύσης βρισκόταν στην Αίγυπτο. Με τον αιφνίδιο θάνατο του Καμβύση, ο Μάγος αυτός ανέλαβε την εξουσία, αλλά σύντομα η απάτη του ήλθε στο φως. Επτά ευγενείς Πέρσες οργάνωσαν συνωμοσία εναντίον του και τον σκότωσαν. Στο παρατιθέμενο απόσπασμα ο Ηρόδοτος περιγράφει τη συζήτηση που έλαβε χώρα, μετά την ανατροπή του ψευδο-Σμέρδη, μεταξύ των συνωμοτών για τον τρόπο με τον οποίο θα έπρεπε να κυβερνηθεί στo εξής η Περσία. Τρεις από τους Πέρσες ευγενείς συνηγορούν αντίστοιχα για τρεις διαφορετικές μορφές πολιτεύματος: ο Οτάνης υπέρ της δημοκρατίας, ο Μεγάβυξος υπέρ της ολιγαρχίας και ο Δαρείος υπέρ της μοναρχίας. Το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας φέρει νικήτρια τη μοναρχία. Η πρώιμη αυτή συζήτηση για τη διάκριση των πολιτευμάτων αποτελεί την απαρχή της ελληνικής πολιτικής φιλοσοφίας. Ο Ηρόδοτος μεταφέρει εδώ σε μιαν άλλη χώρα συζητήσεις και ιδέες καθαρά ελληνικές. Η επίδραση των σοφιστών είναι εμφανής όχι μόνο στο περιεχόμενο των τριών λόγων αλλά και στη σύνθεσή τους σε έναν "αγώνα λόγων" καθώς και στο ρητορικό τους ύφος.

 Όταν ωστόσο καταλάγιασε η φασαρία και πέρασαν πέντε ημέρες, αυτοί που είχαν επαναστατήσει κατά των Μάγων, έκαναν συμβούλιο για την κατάσταση γενικά, και ειπώθηκαν τότε λόγια που μερικοί Έλληνες τα βρίσκουν απίστευτα, αλλά που είναι γεγονός ότι ειπώθηκαν. [2] Ο Οτάνης1πρότεινε να ανατεθούν οι δημόσιες υποθέσεις σε όλους τους Πέρσες μαζί, λέγοντας τα εξής: «Εγώ πιστεύω ότι δεν πρέπει πια να γίνει μονάρχης ένας από εμάς: αυτό δεν είναι ούτε ευχάριστο ούτε καλό. Γιατί είδατε πού έφθασε η αλαζονεία του Καμβύση, δοκιμάσατε και την αλαζονεία του Μάγου. [3]Πώς λοιπόν μπορεί να είναι κάτι πρόσφορο η μοναρχία, όπου επιτρέπεται στον ανεύθυνο να κάνει αυτά που θέλει; Σίγουρα, ακόμη και ο καλύτερος απ᾽ όλους τους ανθρώπους, αν αποκτήσει τέτοια εξουσία, θα πάψει πια να σκέπτεται με τον ίδιο τρόπο. Από τα αγαθά που έχει στα χέρια του, γεννιέται μέσα του η αλαζονεία, και όσο για τον φθόνο, είναι έμφυτος στον άνθρωπο από την αρχή. [4] Και όποιος έχει αυτά τα δύο, έχει ό,τι κακό υπάρχει· μπουχτισμένος όπως είναι, κάνει ένα σωρό ατασθαλίες, άλλες από αλαζονεία, άλλες από φθόνο. Και μολονότι ο τύραννος δεν θα έπρεπε βέβαια να νιώθει φθόνο αφού έχει όλα τα αγαθά, φέρνεται μολοντούτο στους πολίτες αντίθετα: ζηλεύει δηλαδή τους καλύτερους που ζουν και υπάρχουν, και χαίρεται με τους χειρότερους πολίτες, και είναι μοναδικός να παραδέχεται τις συκοφαντίες. [5] Αλλά το πιο άβολο απ᾽ όλα είναι τούτο: όταν του δείχνει κανείς τον θαυμασμό του συγκρατημένα, ο τύραννος δυσανασχετεί επειδή δεν τον αγαπούν πολύ· και όταν του δείχνουν πολλή αγάπη, δυσανασχετεί ότι τον κολακεύουν. Ας πω όμως τα σπουδαιότερα: ο τύραννος ανατρέπει τους πατροπαράδοτους νόμους, βιάζει τις γυναίκες, σκοτώνει ανθρώπους χωρίς δίκη. [6] Αλλά η λαϊκή εξουσία πρώτα πρώτα έχει το καλύτερο όνομα: ισονομία, κι έπειτα δεν κάνει τίποτε απ᾽ όσα κάνει ο μονάρχης· τα αξιώματά της απονέμονται με κλήρο, έχει υπεύθυνη κυβέρνηση, και τις αποφάσεις όλες τις παρουσιάζει μπροστά στο λαό. Κάνω λοιπόν την πρόταση ν᾽ αφήσουμε κατά μέρος τη μοναρχία και ν᾽ αναθέσουμε την εξουσία στον λαό -γιατί στον λαό βρίσκεται το παν». Αυτήν λοιπόν την πρόταση έκανε ο Οτάνης.
[81] Ο Μεγάβυξος ωστόσο συμβούλευσε να αναθέσουν την εξουσία σε ολιγαρχία και είπε τα εξής: «Όσα είπε ο Οτάνης για την κατάργηση της τυραννίδας, είναι σαν να τα είπα και του λόγου μου, αλλά αυτό που πρότεινε, να αναθέσουμε τη διακυβέρνηση στον λαό, δεν είναι η καλύτερη γνώμη· γιατί δεν υπάρχει τίποτε πιο αστόχαστο και πιο αλαζονικό από το αχρείο πλήθος. [2] Είναι πράγματι πέρα για πέρα απαράδεκτο, άνθρωποι που ζητούν να γλυτώσουν από την αλαζονεία του τυράννου, να πέσουν στην αλαζονεία του ασυγκράτητου όχλου. Γιατί ο τύραννος ό,τι κάνει, το κάνει εν γνώσει του, ενώ στον όχλο δεν υπάρχει ούτε γνώση. Άλλωστε, πώς να έχει γνώση ο όχλος που ούτε διδάχτηκε ποτέ κανένα καλό ούτε το είδε από μόνος του, και ρίχνεται με τα μούτρα στα δημόσια πράγματα, χωρίς μυαλό, όμοιος με ποτάμι που ξεχειλίζει; [3] Τη δημοκρατία λοιπόν ας την εφαρμόσουν όσοι μελετούν κακό για τους Πέρσες· εμείς όμως ας διαλέξουμε μια ομάδα από τους καλύτερους και ας τους αναθέσουμε την κυβέρνηση· ανάμεσά τους άλλωστε θα είμαστε κι εμείς, και είναι φυσικό οι καλύτεροι άνθρωποι να παίρνουν τις καλύτερες αποφάσεις». Αυτήν λοιπόν την πρόταση έκανε ο Μεγάβυξος, και τρίτος διατύπωσε τη γνώμη του ο Δαρείος λέγοντας τα εξής:
[82] «Τα όσα είπε ο Μεγάβυξος σχετικά με τον όχλο, εμένα μου φαίνεται ότι σωστά τα είπε· αλλά τα σχετικά με την ολιγαρχία δεν τα είπε σωστά. Γιατί αν έχουμε μπροστά μας αυτά τα τρία πράγματα και αν υποθέσουμε ότι και τα τρία είναι τα καλύτερα στο είδος τους, η καλύτερη δημοκρατία και ολιγαρχία και ο καλύτερος μονάρχης, εγώ υποστηρίζω ότι ο μονάρχης υπερτερεί κατά πολύ. [2] Γιατί τίποτε καλύτερο δεν μπορεί να υπάρξει από τον ένα και μοναδικό άντρα που είναι ο καλύτερος: ακολουθώντας παρόμοια γνώμη, δηλαδή την καλύτερη, θα κυβερνά τον λαό χωρίς ψεγάδι, ενώ με αυτόν τον τρόπο θα κρύβονται όσο γίνεται καλύτερα τα σχέδια τα σχετικά με τους εχθρούς. [3] Στην ολιγαρχία όμως, ανάμεσα στους πολλούς που φροντίζουν για το καλό του λαού, συχνά γεννιούνται έχθρες δυνατές· γιατί ο καθένας θέλει να είναι ο πρώτος και να νικούν οι γνώμες του, και έτσι φτάνουν σε μεγάλες έχθρες αναμεταξύ τους, και από τις έχθρες προκαλούνται κινήματα και από τα κινήματα σκοτωμοί και από τους σκοτωμούς φτάνουμε στη μοναρχία, πράγμα που δείχνει πόσο ανώτερη είναι η μοναρχία. [4] Όταν πάλι κυβερνάει ο λαός, είναι αδύνατο να μη δημιουργηθεί φαυλότητα· και όταν δημιουργηθεί φαυλότητα στα δημόσια πράγματα, δεν δημιουργούνται έχθρες ανάμεσα στους φαύλους αλλά ισχυρές φιλίες· γιατί οι φαύλοι των δημοσίων πραγμάτων τα κάνουν πλακάκια στις λοβιτούρες τους. Και η κατάσταση αυτή συνεχίζεται ώσπου κάποιος υπερασπιστής του λαού να εμφανιστεί και να τους καταργήσει· και για τον λόγο αυτό ο λαός τον περιβάλλει με θαυμασμό, και μέσα στον θαυμασμό, αυτός αναδεικνύεται μονάρχης· έτσι, με την περίπτωσή του, το αποδείχνει και αυτός ότι η μοναρχία είναι η καλύτερη. [5] Και για να μη λέμε πολλά, εμάς πούθε μας ήρθε η ελευθερία και ποιος μας την έδωσε; Η δημοκρατία άραγε, η ολιγαρχία ή η μοναρχία; Έχω λοιπόν τη γνώμη, αφού ένας και μόνο άνθρωπος μας απελευθέρωσε, να μείνουμε στα ίδια, και χώρια απ᾽ αυτό, να μην καταργήσουμε νόμους πατροπαράδοτους που είναι πρώτης τάξεως· γιατί αυτό δεν θα ήταν καλό».

(μετάφραση Ηλίας Σπυρόπουλος)