Σελίδες

Παρασκευή 16 Νοεμβρίου 2018

Φοβάμαι




                                                                            ΕΔΩ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΑΠΘ 2018

Φοβάμαι
τους ανθρώπους που εφτά χρόνια
έκαναν πως δεν είχαν πάρει χαμπάρι
και μια ωραία πρωία –μεσούντος κάποιου Ιουλίου–
βγήκαν στις πλατείες με σημαιάκια κραυγάζοντας
«Δώστε τη χούντα στο λαό».
Φοβάμαι τους ανθρώπους
που με καταλερωμένη τη φωλιά
πασχίζουν τώρα να βρουν λεκέδες στη δική σου.
Φοβάμαι τους ανθρώπους
που σου 'κλειναν την πόρτα
μην τυχόν και τους δώσεις κουπόνια
και τώρα τους βλέπεις στο Πολυτεχνείο
να καταθέτουν γαρίφαλα και να δακρύζουν.
Φοβάμαι τους ανθρώπους
που γέμιζαν τις ταβέρνες
και τα 'σπαζαν στα μπουζούκια
κάθε βράδυ
και τώρα τα ξανασπάζουν
όταν τους πιάνει το μεράκι της Φαραντούρη
και έχουν και «απόψεις».
Φοβάμαι τους ανθρώπους
που άλλαζαν πεζοδρόμιο όταν σε συναντούσαν
και τώρα σε λοιδορούν
γιατί, λέει, δεν βαδίζεις στον ίσιο δρόμο.
Φοβάμαι, φοβάμαι πολλούς ανθρώπους.
Φέτος φοβήθηκα ακόμα περισσότερο.

Μανώλης Αναγνωστάκης

Τρίτη 6 Νοεμβρίου 2018

ΠΑΓΚΑΚΙΑ ΓΙΑ ΣΚΕΨΗ......





"Ο κόσμος που όλοι γνωρίζουμε είναι μονάχα μια περιγραφή.Οτι έχουμε μέσα στο μυαλό μας για τον κόσμο σαν χειροπιαστό είναι απλώς μια περιγραφή του κόσμου ,που εγγράφεται μέσα μας από την στιγμή της γέννησής μας.


Το ΄΄ σταμάτημα του κόσμου΄΄ σπάει αυτή η δογματική βεβαιότητα όλων μας για την εγκυρότητα των αισθήσεων μας ή για την πραγματικότητα αυτού κόσμου.





 Το πρόβλημα των ανθρώπων είναι ότι είναι υπερβολικά πραγματικοί,και οι προσπάθειες όλων πολύ πραγματικές και οι διαθέσεις μας το ίδιο.Μην παίρνεις τα πράγματα για τόσο σίγουρα.Πρέπει να αρχίσεις να σβήνεις τον εαυτό σου.


Είναι λοιπόν καλύτερα να σβήνουμε σιγά σιγά την  προσωπική μας ιστορία γιατί αυτό μας απελευθερώνει από το βάρος των σκέψεων των άλλων
Οσοι μας γνωρίζουν έχουν σχηματίσει μια γνώμη για μας και τίποτε στον κόσμο δεν μπορεί να τους αλλάξεις αυτή την γνώμη ,γιατί εμείς οι ίδιοι τους την καλλιεργούμε .Πρέπει συνεχώς να ανανεώνουμε την προσωπική μας ιστορία λέγοντας στους γονείς μας και στους φίλους μας καθετί που κάνουμε.
      Όταν δεν έχεις προσωπική ιστορία  οι εξηγήσεις δεν χρειάζονται.Κανένας δεν θυμώνει και δεν απογοητεύεται από τις πράξεις σου.Και πάνω από όλα κανένας δεν σε πιλατεύει με τις σκέψεις του.Παράτησε την προσωπική του ιστορία όταν ανακάλυψε ότι δεν του ήταν αναγκαία..Καταρχήν θα πρέπει να θέλει κανείς να την εγκαταλείψει  και ύστερα προχωρά μεθοδικά και αρχίζει να την πετσοκόβει λίγο λίγο.





                Όταν τίποτε δεν είναι βέβαιο βρισκόμαστε διαρκώς σε κατάσταση ετοιμότητας.

-          Ο κυνηγός χρησιμοποιεί το λυκόφως και την δύναμη που κρύβεται μέσα στον αέρα.
-          Πρέπει να μάθεις να γίνεσαι επίτηδες διαθέσιμος η μη.Με τον τρόπο που ζείς τώρα , είσαι ασύνετα διαθέσιμος.Το να μην είσαι διαθέσιμος δεν σημαίνει να κρύβεσαι αλλά να είσαι απρόσιτος.Οταν είσαι προσιτός η ζωή σου γίνεται μια ρουτίνα.




-          Το να είσαι απρόσιτος σημαίνει να αγγίζεις τον κόσμο γύρω σου με μέτρο.Μην φάς πέντε ορτύκια φάε ένα.Μην καταστρέφεις τα φυτά χωρίς λόγο.μην εκτίθεσαι στην δύναμη του αέρα,εκτός αν είναι ανάγκη.Και προπαντός μην στίβεις και μην χρησιμοποιείς τους ανθρώπους ,ιδιαίτερα τους ανθρώπους που αγαπάς.
-          Το να μην είσαι διαθέσιμος σημαίνει να αποφεύγεις σκόπιμα να εξαντλείς τον εαυτό σου και τους άλλους.

-          Το να στεναχωριέσαι σημαίνει να γίνεσαι προσιτός,ασύνετα προσιτός.Απο την στιγμή που γαντζώνεσαι σε κάτι από απελπισία ,είναι φυσικό να εξαντλείσαι στο τέλος και να εξαντλείς αυτόν η αυτό από το οποίο γαντζώνεσαι.



-          Πρόσεχε ο κόσμος που μας περιτριγυρίζει είναι πολύ μυστηριώδης και δεν παραδίνει εύκολα τα μυστικά του. Όσο θα νοιώθεις  ότι είσαι το ποιο σημαντικό πράγμα που υπάρχει στον κόσμο, δεν θα μπορέσεις ποτέ να καταλάβεις και να εκτιμήσεις τον κόσμο γύρω σου. Θα είσαι σαν άλογο με παρωπίδες και δεν θα βλέπει παρά μόνο τον εαυτό του.

-          Ο κυνηγός χρησιμοποιεί τον κόσμο του με μέτρο και με τρυφερότητα,τα φυτά τους ανθρώπους ,τα ζώα ή και την δύναμη.Δεν στίβει τον κόσμο σαν λεμόνι.Τον αγγίζει απαλά,μένει μαζί του όσο χρειάζεται και μετά απομακρύνεται γρήγορα ,αφήνοντας πίσω του ένα πολύ αμυδρό σημάδι.




-          Για να είσαι κυνηγός πρέπει να απαλλαγείς από τις στερεότυπες συνήθειες της ζωής σου.Πρέπει να γίνεις ρευστός και απρόβλεπτος στις ενέργειες σου.Πρέπει με λίγα λόγια να πάψεις να είσαι το θήραμα ο ίδιος,γιατί το μυαλό σου έχει μάθει να λειτουργεί με σινιάλα.



      Οι πράξεις μας αποκτούν μια παράξενη δύναμη όταν το πρόσωπο που δρά γνωρίζει ότι αυτές οι πράξεις μπορεί να είναι η τελευταία του μάχη.Υπάρχει μια παράξενη ευτυχία στο να δρά κανείς με πλήρη επίγνωση πως ότι κάνει κάθε στιγμή μπορεί να είναι η τελευταία του πράξη.Σε συμβουλεύω να ξανασκεφτείς την ζωή σου και τις πράξεις σου κάτω από αυτό το πρίσμα..
      Η έννοια της συνέχειας σου σε κάνει συνεσταλμένο και οι πράξεις σου δεν έχουν αυτή την ορμή και την επιβλητική δύναμη.Με άλλα λόγια η ΄΄συνέχεια σου΄΄ δεν σε κάνει ούτε ευτυχισμένο ούτε δυνατό.Πηγαίνεις από πράξη σε πράξη χωρίς κανένα αγώνα ή σκέψη
Δεν έχεις καιρό για δειλίες ,γιατί η δειλία σε κάνει να προσκολλάσαι σε κάτι που υπάρχει μόνο στην σκέψη σου.
Σε καθυσηχάζει όταν όλα γύρω σου είναι ναρκωμένα αλλά μετά όταν ο φοβερός μυστηριώδης κόσμος,θα ανοίξει το στόμα του του για να σε καταπιεί,όπως ανοίγει για όλους μας,θα καταλάβεις ότι οι βέβαιοι τρόποι σου δεν ήταν καθόλου βέβαιοι.Το να είμαστε δειλοί ,μας εμποδίζει να εξετάσουμε και να εκμεταλλευτούμε την μοίρα μας σαν άνθρωποι.



    Κάθε άνθρωπος αξίζει ότι είναι στον κλήρο του ανθρώπινου γένους,χαρά,πόνο ,λύπη και αγώνα.Η φύση των πράξεων του είναι χωρίς σημασία,εκτός αν αυτός ο άνθρωπος αρχίσει να δρά σαν πολεμιστής.
Η αναζήτηση της τελειότητας του πνεύματος ,είναι η μόνη πράξη που δικαιώνει το ανθρώπινο γένος
-          Κάθε άνθρωπος αξίζει ότι είναι στον κλήρο του ανθρώπινου γένους,χαρά,πόνο ,λύπη και αγώνα.Η φύση των πράξεων του είναι χωρίς σημασία,εκτός αν αυτός ο άνθρωπος αρχίσει να δρά σαν πολεμιστής.
Η αναζήτηση της τελειότητας του πνεύματος ,είναι η μόνη πράξη που δικαιώνει το ανθρώπινο γένος

-          Για να έχει κανείς δύναμη πρέπει να ζεί με δύναμη.
-          Ότι καθορίζει τον τρόπο που ενεργεί κανείς είναι η προσωπική δύναμη.Ο άνθρωπος είναι αυτό το άθροισμα της προσωπικής του δύναμης και αυτό το άθροισμα καθορίζει τον τρόπο που ζεί και που πεθαίνει.Η προσωπική δύναμη είναι ένα αίσθημα μια διάθεση μία κλίση,και πρέπει κανείς να την κατακτήσει , ανεξάρτητα από την καταγωγή του.
-          Ανθρωπος της γνώσης είναι εκείνος που ακολούθησε με πίστη τον δύσκολο δρόμο της μάθησης,χωρίς να βιάζεται ή να κάμπτεται,προχώρησε μακρυά όσο μπόρεσε στην αποκάλυψη των μυστικών της προσωπικής δύναμης.

Η ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΗΣ ΣΚΕΨΗΣ
-Ενας πολεμιστής βρίσκεται πάντα σε συνεχή επιφυλακή ενάντια στην σκληράδα της ανθρώπινης συμπεριφοράς.Ενας πολεμιστής είναι μαγικός και αδυσώπητος,ενας πλανήτης με τους πιο ραφιναρισμένους τρόπους και γούστα,του οποίου το κατά κόσμον καθηκον είναι να οξύνει αλλά και να καλύπτει τις αιχμές του,έτσι που κανείς να μην μπορεί να υποψιαστεί τον αδυσώπητο χαραακτήρά του.
-Η αίσθηση του μπουκώματος,την έχει ο καθένας μας και είναι για να μας θυμίζει τον υπαρκτό δεσμό μας με τον σκοπό.Αυτή την αίσθηση οι μάντεις την έχουν πιο έντονη,ακριβώς γιατί ο στόχος τους είναι να ευαισθητοποιήσουν το δεσμό τους μέχρι ότου τον κάνουν να λειτουργεί κατά βούληση.ΟΤΑΝ Η ΠΙΕΣΗ ΕΙΝΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΟΙ ΜΑΝΤΕΙΣ ΤΗΝ ΑΝΑΚΟΥΦΙΖΟΥΝ ΜΕ ΤΟ ΝΑ ΠΑΡΑΦΥΛΑΝΕ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥΣ.

-Η παραφύλαξη είναι μία διαδικασία,πολύ απλή.Είναι μία συγκεκριμένη συμπεριφορά που ακολουθεί ορισμένες αρχές.Είναι μία μυστική, λαθραία και παραπλανητική συμπεριφορά,προορισμένη να δώσει ένα τράνταγμα.Και όταν παραφυλάς τον εαυτό σου,τον τραντάζεις,χρησιμοποιώντας την ίδια σου την συμπεριφορά με ένα αδυσώπητο και πονηρό τρόπο.


Εκείνο που είναι τόσο παράλογο και ο άνθρωπος δεν μπορεί να καταλάβει, παρόλο που είναι μπροστά στα μάτια του ,είναι ότι καταβάλλει πολύ μεγάλη προσπάθεια για να γίνει δυστυχισμένος,και βρίσκεται συνεχώς σε μία κατάσταση αποπροσανατολισμού,δυσαρέσκειας και σύγχυσης.Το ζήτημα είναι σε τι δίνει κανείς έμφαση .Είτε γινόμαστε δυστυχείς είτε δυνατοί ο όγκος της δουλειάς είναι ο ίδιος.Στο χέρι μας είναι να επιλέξουμε.



- Δεν υπάρχει τρόπος να μιλήσεις για την ΄΄ μη Δράση΄΄ ,γιατί είναι το σώμα που την πραγματοποιεί.Το μόνο που μπορώ να σου πώ είναι Το να κοιτάζεις για παράδειγμα τον βράχο είναι δράση ,το να τον ΄΄ βλέπεις΄΄ είναι μη δράση.Ο κόσμος είναι κόσμος γιατί ξέρεις την δράση που προυποθέτει για να τον κάνεις τέτοιον που είναι.Αν δεν ήξερες αυτή την δράση ο κόσμος θα ήταν διαφορετικός.Χωρίς αυτή την δράση δεν θα υπήρχε τίποτε το οικείο γύρω μας.
- Αν θες να σταματήσεις αυτόν τον κόσμο πρέπει να σταματήσεις να δράς.
- Η δράση σε κάνει να ξεχωρίσεις το χαλίκι από τον βράχο.Αν θες να μάθεις να μην δράς πρέπει να μάθεις να τα ενώνεις..Μη Δράση είναι να φερθείς στο χαλίκι σαν να ήταν κάτι πέρα από μια απλή πέτρα.Αν είχες προσωπική δύναμη μη δράση θα ήταν να μεταβάλλεις το χαλίκι σε αντικείμενο δύναμης.

Πάντα μπερδεύεις τα πράγματα. Η αυτοπεποίθηση του πολεμιστή δεν αυτή του μέσου ανθρώπου.Ο μέσος άνθρωπος επιζητά την βεβαιότητα στα μάτια του θεατή και αυτό το ονομάζει αυτοπεποίθηση.Ο πολεμιστής επιδιώκει να είναι άψογος στα μάτια του και αυτό το ονομάζει ταπεινότητα.Ο μέσος άνθρωπος κρέμεται από τους γύρω του,ενώ ο πολεμιστής βασίζεται στον εαυτό του. Επιδιώκεις την αυτοπεποίθηση ενός μέσου ανθρώπου ενώ θα έπρεπε να αναζητάς την ταπεινότητα ενός πολεμιστή.Η διαφορά αυτών των δύο είναι πολύ σημαντική.Να θυμάσαι ότι η ταπεινότηΤα του πολεμιστή δεν είναι η ταπεινότητα ενός ζήτουλα.Ο πολεμιστής δεν σκύβει το κεφάλι του σε κανένα.Αλλά ταυτόχρονα δεν επιτρέπει σε κανέναν να σκύψει το κεφάλι του σε αυτόν.
Παρηγοριά,λιμάνι ,φόβος,όλα αυτά είναι τόποι που τους έμαθες από τους μαύρους μάγους χωρίς ποτέ να αναρωτηθείς για την αξία τους. Οι μαύροι μάγοι που είναι οι συνανθρωποί σου έχουν δεσμεύσει όλες τις δικαιολογίες σου.Στην ουσία είσαι και εσύ μαύρος μάγος ,γιατί δεν μπορείς να παρεκκλίνεις από το μονοπάτι που σου έχουν χαράξει.Ολες οι σκέψεις σου και οι πράξεις σου καθορίζονται πάντα με τους όρους τους.Αυτό είναι σκλαβιά Μην σπαταλάς τον χρόνο σου και την δύναμη σου με το να φοβάσαι εμένα και την γνώση.Τους δεσμοφύλακες σου και τους αφέντες σου να φοβάσαι.Εγώ σου προσφέρω μόνο ελευθερία ακριβή μεν αλλά όχι αδιανόητη.








Μην προσπαθείς να μετατρέψεις όλο αυτό το μεγαλείο σε λογική,δεν θα σου προσφέρει τίποτε.Μας τριγυρίζει η αιωνιότητα.Το να  να την κάνεις μια κατανοητή ανοησία είναι και μικρό και καταστροφικό.
-Όταν ο διάλογος σταματά,ο κόσμος καταρρέει και λάμπουν σπάνιες πλευρές του εαυτού μας,που ήταν σαν να τις πλάκωναν πρώτα τα λόγια μας.Είσαι ότι είσαι, γιατί λές στον εαυτό σου ότι είσαι έτσι.
-Οι άνθρωποι είναι  γεμάτοι με σχήματα που μπορεί να είναι επιθυμίες,προβλήματα,λύπες,έγνοιες.Απέναντί τους νοιώθεις ποικίλα συναισθήματα από μια γλυκιά απόλαυση μέχρι έντονη απέχθεια



























Δευτέρα 18 Ιουνίου 2018

Ποιητικές Τυμπανοκρουσίες


Στ’ άρματα


Κι ο πόλεμος ο κόκκινος πόλεμος είναι 
το τραγούδι που πάω τραγουδώντας 
μέσ’ από τους δρόμους σου, Πολιτεία!
 
Whitman («Τυμπανοκρουσίες»).

1.

Στ’ άρματα! Εμπρός, ολόρθοι, φτερωμένοι!Παρατήστε της δάφνης τα κρεβάτιαπου να σημαδευτούνε δεν προφτάσαναπ’ τα κορμιά σας.
5Από της Κρήτης τα νερά ώς τον κόρφοτο θεσσαλονικιώτη προς τον Αίμοτο σάλπισμα το μέγα το σαλπίζειΣΑΛΠΙΧΤΗΣ, βράχος.
Και σαν τον έρμο αντίλαλο κρυμμένο10στα ολόβαθα του σπήλιου που δεν είναιπαρά από μύρια στόματα ένας ίσκιοςγια να πληθαίνει
την ξένη τη φωνή που την αδράχνεικαι μας την ξαναρίχνει στοιχειωμένη,15κι εγώ ειμ’ αχός κι απ’ την ερημιά μου κράχτης:—Εμπρός! Ολόρθοι!

(Βοηθήστ’ εσείς, του Παρνασσού, του Ολύμπου160πουλιά, πνοές, ήχοι!)
κάποιο τραγούδι να χυθεί γυρεύει,κι όχι από λάβρο Πίνδαρο αϊτός ύμνος·Ομήρου γαληνού επικό ποτάμισε μια Ιλιάδα.

5.

165
Πάντα καιρός για να σας ξαναβρούμε,της ειρήνης και της μελέτης Ώρες,Λευκοθέες, που μας ρίχνετε τους πέπλους180ναυαγοσώστες.
Όσο πιο άγριο το μάτωμ’, άλλο τόσοπιο ποθητές· κι όσο πικρή είν’ η δάφνη,τόσο γλυκιά είν’ η μυρουδιά του ρόδουστην αγκαλιά σας.

7.

—Κι εσύ, Όνειρο, που μόλις ξεσκεπάζεις,όψη άπλαστη, αξεδιάλυτη, και σβήνεις,215και ή δεν μπορείς ή δεν τολμάς την όψηνα ξαναδείξεις,
Και ω των πατρίδων η Πατρίδα, ω Μάνα,στου Σαλπιχτή το σάλπισμα το μέγαπετιέσαι από της δάφνης το κρεβάτι260που δεν κοιμόσουν,
και λες: —Κι εγώ είμ’ εδώ! Η μεγαλοσύνηστα έθνη δε μετριέται με το στρέμμα,με της καρδιάς το πύρωμα μετριέταικαι με το αίμα.
12 του Τρυγητή 1915

Πέμπτη 12 Απριλίου 2018

Ὁ Ἡδονικὸς Ἐλπήνωρ

Ὁ Ἡδονικὸς Ἐλπήνωρ

Τὸν εἶδα χτὲς νὰ σταματᾶ στὴν πόρτα
κoιτῶ ἀπὸ τὸ παράθυρό μου θἄ᾿ταν
ἑφτὰ περίπου μιὰ γυναίκα ἦταν μαζί του.
Εἶχε τὸ φέρσιμο τοῦ Ἐλπήνορα, λίγο πρὶν πέσει
νὰ τσακιστεῖ, κι ὅμως δὲν ἦταν μεθυσμένος.
Μιλοῦσε πολὺ γρήγορα, κι ἐκείνη
κοίταζε ἀφηρημένη πρὸς τοὺς φωνογράφους-
τὸν ἔκοβε καμιὰ φορὰ νὰ πεῖ μία φράση
κι ἔπειτα κοίταζε μ᾿ ἀνυπομονησία
ἐκεῖ ποὺ τηγανίζουν ψάρια- σὰν τὴ γάτα.
Αὐτὸς ψιθύριζε μ᾿ ἕνα ἀποτσίγαρο σβηστὸ στὰ χείλια:
- Ἄκουσε ἀκόμη τοῦτο. Στὸ φεγγάρι
τ᾿ ἀγάλματα λυγίζουν κάποτε σὰν τὸ καλάμι
ἀνάμεσα σὲ ζωντανοὺς καρποὺς
— τ᾿ ἀγάλματα-
κι ἡ φλόγα γίνεται δροσερὴ πικροδάφνη,
ἡ φλόγα ποὺ καίει τὸν ἄνθρωπο, θέλω νὰ πῶ.
- Εἶναι τὸ φῶς... ἴσκιοι τῆς νύχτας...
- Ἴσως ἡ νύχτα ποὺ ἄνοιξε, γαλάζιο ρόδι,
σκοτεινὸς κόρφος, καὶ σὲ γέμισε ἄστρα
κόβοντας τὸν καιρό.
Κι ὅμως τ᾿ ἀγάλματα
λυγίζουν κάποτε, μοιράζοντας τὸν πόθο
στὰ δυό
, σὰν τὸ ροδάκινο κι ἡ φλόγα
γίνεται φίλη μὰ στὰ μέλη κι ἀναφιλητὸ
κι ἔπειτα φύλλο δροσερὸ ποὺ παίρνει ὁ ἄνεμος-
λυγίζουν γίνουνται ἀλαφριὰ μ᾿ ἕνα ἀνθρώπινο βάρος.
Δὲν τὸ ξεχνᾶς.
- Τ᾿ ἀγάλματα εἶναι στὸ μουσεῖο.
-Ὄχι, σὲ κυνηγοῦν, πῶς δὲν τὸ βλέπεις;
θέλω νὰ πῶ μὲ τὰ σπασμένα μέλη τους,
μὲ τὴν ἀλλοτινὴ μορφή τους ποὺ δὲ γνώρισες
κι ὅμως τὴν ξέρεις.
Ὅπως ὅταν
στὰ τελευταῖα τῆς νιότης σου ἀγαπήσεις
γυναίκα ποὺ ἔμεινε ὄμορφη, κι ὅλο φοβᾶσαι,
καθὼς τὴν κράτησες γυμνὴ τὸ μεσημέρι,
τὴ μνήμη ποὺ ξυπνᾶ στὴν ἀγκαλιά σου-
φοβᾶσαι τὸ φιλὶ μὴ σὲ προδώσει
σ᾿ ἄλλα κρεβάτια περασμένα τώρα
ποὺ ὡστόσο θὰ μποροῦσαν νὰ στοιχειώσουν
τόσο εὔκολα τόσο εὔκολα καὶ ν᾿ ἀναστήσουν
εἴδωλα στὸν καθρέφτη, σώματα ποὺ ἦταν μία φορὰ-
τὴν ἡδονή τους.
Ὅπως ὅταν
γυρίζεις ἀπ᾿ τὰ ξένα καὶ τύχει ν᾿ ἀνοίξεις
παλιὰ κασέλα κλειδωμένη ἀπὸ καιρὸ
καὶ βρεῖς κουρέλια ἀπὸ τὰ ροῦχα ποὺ φοροῦσες
σὲ ὄμορφες ὧρες, σὲ γιορτὲς μὲ φῶτα
πολύχρωμα, καθρεφτισμένα, ποὺ ὅλο χαμηλώνουν
καὶ μένει μόνο τὸ ἄρωμα τῆς ἀπουσίας
μιᾶς νέας μορφῆς.
Ἀλήθεια, τὰ συντρίμμια
δὲν εἶναι ἐκεῖνα- ἐσὺ ῾σαι τὸ ρημάδι-
σὲ κυνηγοῦν μὲ μία παράξενη παρθενιὰ
στὸ σπίτι στὸ γραφεῖο στὶς δεξιώσεις
τῶν μεγιστάνων, στὸν ἀνομολόγητο φόβο τοῦ ὕπνου-
μιλοῦν γιὰ περιστατικὰ ποὺ θὰ ἤθελες νὰ μὴν ὑπάρχουν
ἢ νὰ γινόντουσαν χρόνια μετὰ τὸ θάνατό σου,
κι αὐτὸ εἶναι δύσκολο γιατί...
-Τ᾿ ἀγάλματα εἶναι στὸ μουσεῖο.
Καληνύχτα.
-... γιατὶ τ᾿ ἀγάλματα δὲν εἶναι πιὰ συντρίμμια,
εἴμαστε ἐμεῖς. Τ᾿ ἀγάλματα λυγίζουν ἀλαφριὰ ... καλή-
νύχτα.

Ἐδῶ χωρίστηκαν. Αὐτὸς ἐπῆρε
τὴν ἀνηφόρα ποὺ τραβάει κατὰ τὴν Ἄρκτο
κι αὐτὴ προχώρεσε πρὸς τὸ πολύφωτο ἀκρογιάλι
ὅπου τὸ κύμα πνίγεται στὴ βοὴ τοῦ ραδιοφώνου:
Γ. Σεφέρης

Δευτέρα 26 Μαρτίου 2018

Στις ακρογιαλές του Ομήρου



Στις ακρογιαλιές του Ομήρου υπήρχε μια μακαριότητα, ένα μεγαλείο,
που έφτασαν ως τις ημέρες μας άθιχτα.
Η πατούσα μας, που ανασκαλεύει την ίδιαν άμμο, το νιώθει.
Περπατάμε χιλιάδες χρόνια, ο άνεμος ολοένα λυγίζει τις καλαμιές
κι ολοένα εμείς υψώνουμε το πρόσωπο.
Καταπού; Ως πότε; Ποιοί κυβερνάνε; 

Κατοίκησα που 'βγαινε από την άλλη, την
πραγματική, όπως τ' όνειρο από τα γεγονότα της ζωής μου.
Την είπα κι αυτήν Ελλάδα και τη χάραξα πάνω στο χαρτί
να τηνε βλέπω. Τόσο λίγη έμοιαζε' τόσο άπιαστη.
Περνώντας ο καιρός όλο και τη δοκίμαζα: με κάτι ξαφνικούς
σεισμούς, κάτι παλιές καθαρόαιμες θύελλες. Άλλαζα θέση
στα πράγματα να τ' απαλλάξω από κάθε αξία. Μελετούσα
τ' Ακοίμιστα και την Ερημική ν' αξιωθώ να φκιάνω λόφους καστανούς,
Μοναστηράκια, κρήνες. Ως κι ένα περιβόλι ολόκληρο έβγαλα γιομάτο εσπεριδοειδή
που μύριζαν Ηράκλειτο κι Αρχίλοχο. Μα 'ταν η ευωδία τόση που φοβήθηκα.
Κι έπιασα σιγά - σιγά να δένω λόγια σαν διαμαντικά να την
καλύψω τη χώρα που αγαπούσα. Μην και κανείς ιδεί το κάλλος.
'Η κι υποψιαστεί πως ίσως δεν υπάρχει.


Την Άνοιξη δεν τη βρήκα τόσο στους αγρούς ή, έστω,
σ' έναν Μποττιτσέλλι όσο σε μια μικρή Βαϊφόρο κόκκινη.
Έτσι και μια μέρα, τη θάλασσα την ένιωσα κοιτάζοντας μια
κεφαλή Διός.
Όταν ανακαλύψουμε τις μυστικές σχέσεις των εννοιών και
τις περπατήσουμε σε βάθος θα βγούμε σ' ένα άλλου είδους
ξέφωτο που είναι η Ποίηση. Και η Ποίηση πάντοτε είναι
μία όπως ένας είναι ο ουρανός. Το ζήτημα είναι από πού
βλέπει κανείς τον ουρανό.

Εγώ τον έχω δει από καταμεσίς της θάλασσας.

Τα παιδικά μου χρόνια είναι γεμάτα καλαμιές. Ξόδεψα
πολύν άνεμο για να μεγαλώσω. Μόνον έτσι όμως έμαθα να
ξεχωρίζω τους πιο ανεπαίσθητους συριγμούς, ν' ακριβολογώ
μες στα μυστήρια.
Μια γλώσσα όπως η ελληνική όπου άλλο πράγμα είναι η αγάπη
και άλλο πράγμα ο έρωτας' άλλο η επιθυμία και άλλο η
λαχτάρα' άλλο η πίκρα και άλλο το μαράζι' άλλο τα σπλάχνα
κι άλλο τα σωθικά. Με καθαρούς τόνους, θέλω να πω, που
-αλίμονο- τους αντιλαμβάνονται ολοένα λιγότερο αυτοί που
ολοένα περισσότερο απομακρύνονται από το νόημα ενός
ουράνιου σώματος που το φως του είναι ο αφομοιωμένος μας
μόχθος, έτσι καθώς δεν παύει να επαναστρέφεται κάθε μέρα
όλος θάμβος για να μας ανταμείψει.
Θέλουμε - δε θέλουμε, αποτελούμε το υλικό μαζί και το
όργανο μιας αέναης ανταλλαγής ανάμεσα σ' αυτό που μας
συντηρεί και σ' αυτό που του δίνουμε για να μας συντηρεί: το
μαύρο, που δίνουμε, για να μας αποδοθεί λευκό, το θνησιμαίο,
αείζωο.
Έστρεψα καταπάνω μου το θάνατο σαν υπερμέγεθες ηλιοτρόπιο
Φάνηκε ο κόλπος ο Αδραμυττηνός με τη σγουρή στρωσιά του μαΐστρου
Ακινητοποιημένο ένα πουλί ανάμεσα ουρανού και γης και τα βουνά
Ελαφρά βαλμένα το 'να μέσα στο άλλο. Φάνηκε το παιδί που ανάβει
Γράμματα και τρέχει να γυρίσει πίσω το άδικο στο στήθος μου
Στο στήθος μου όπου φάνηκε η Ελλάδα η δεύτερη του επάνω κόσμου.

Αυτά που λέω και γράφω για να μην τα καταλάβει άλλος κανείς
Όπως ένα φυτό που αρκείται στο φαρμάκι του έως ότου ο άνεμος
Του το γυρίσει σ' ευωδιά ναν τη σκορπίσει και στα τέσσερα σημεία του κόσμου
Θα φανούν αργότερα τα οστά μου φωσφορίζοντας ένα γαλάζιο
Που το πάει αγκαλιά ο Αρχάγγελος και στάζει με τεράστιους
Διασκελισμούς διαβαίνοντας την Ελλάδα τη δεύτερη του επάνω κόσμου.

Ο Μικρός Ναυτίλος, Οδυσσέας Ελύτης