Ο αέρας των πολεμιστών

ΑΣΚΟΣ ΤΟΥ ΑΙΟΛΟΥ FRANCO FORTUNATO

Ο αέρας

Αμφιμέδων, Αμφίνομος και Ευρύμαχος, οι μνηστήρες του αέρα,
στο παλάτι της Ιθάκης την Πηνελόπη διεκδικούν , ενώ ο Οδυσσέας από τον Αίολο , της Σκύλας και της Χάρυβδης τα στενά περνά και στην σχερία Φαιακία για λίγο σταματά. Ο Αμφιμέδων παίρνει τα τηλεπαράθυρα , τα ιστολόγια , τα καφενεία με την σειρά και συνεχώς μιλά χωρίς να λέει απολύτως τίποτα αρχόσχολα και βαρετά. Στέλνει μηνύματα διαφημιστικά, προβάλλεται αυτάρεσκα χωρίς να υπάρχει ένα κέντρο σημείο αναφοράς πουθενά.
Η υπερπληροφόρηση και η παραπληροφόρηση καίνε το ανθρώπινο μυαλό που είναι αδύνατο μέσα σε όλη αυτή την σκουπιδολαγνεία να βρει να κατανοήσει το ουσιαστικό σε μία ακατάσχετη φλυαρία περί του ανοήτου και ένα φθηνό κουτσομπολιό.
Ο Οδυσσέας παίρνει μαζί του τον ασκό του Αιόλου και κρατά κλεισμένους του ανέμους. Ταξιδεύουν με το σωστό αεράκι αλλά η ανοησία των συντρόφων του τον ανοίγει καταστροφικά και διασκορπίζονται σαν της σκόνης τα αερικά.
Η Πηνελόπη δεν μπορεί να δεχθεί δίπλα της ένα ρηχό, φθηνό , επιφανειακό ,κουτσομπόλη , περιφερόμενο , αρχόσχολο σχολιαστή και ο Οδυσσέας απεχθάνεται την γυναικεία ευτελούς επιπέδου κατινιά, ακόμη και όταν την συναντά σε άντρες παρ όλα αυτά.Ο γνωστός μας Αμφίνομος με τα παραθυράκια του νόμου “νάχαμε να λέγαμε” και είναι καλά να έχουμε και την πίτα ολόκληρη και τον σκύλο χορτάτο κατά το δοκούν συμφέρον.
Τις πταίει;
Ανακράζει ο Χαρίλαος Τρικούπης, επίκαιρος όσο ποτέ!
Η “κολοκυθιά” είναι το παιγνίδι που την ανομία συντηρεί και βολεύει πολύ καλά αλλά η Πηνελόπη τους απορρίπτει για όλα αυτά ,ενώ ο Οδυσσέας τεκμηριώνει την ετυμηγορία με “το κατηγορώ ” του Ελζίν Ζολά.
Ο Ευρύμαχος ανοίγει μάχες εδώ και εκεί με σκοπό να διασπάσει την προσοχή και από το κυρίως θέμα να ξεστρατίσει με την αποφυγή και την υπεκφυγή. Εκεί που μας χρωστούσανε μα ς πήραν και το βόδι και προσφέρεται να πληρώσει για τα λίγα γουρουνάκια που έφαγε διότι την Πηνελόπη σεβάστηκε με άκρατο σεβασμό πολύ.
Αλλά και ο Ευρύαλος στους Φαίακες, τον Οδυσσέα προκαλεί
γιατί είναι ασυνείδητος στο ακρογιάλι της χαμηλής συνείδησης που περιπατεί.
Οι λόγοι του αέρος, με τον Ερμή στους Διδύμους κύριο ερμηνευτή, την Αφροδίτη στον Ζυγό σε άψογή αισθητική και την Άρτεμη στον Υδροχόο σε ειλικρινή σχέση φιλική, εμπεριέχουν όλη την ικανότητα της διανοητικής διαδικασίας της ανθρώπινης σκέψης σε μια βάση ακρίβειας λογική, επαγωγική και αναγωγική σύνθεση και ανάλυση συμπεριεκτική που ο Οδυσσέας και η Πηνελόπη , ως λογικά όντα του ορθού λόγου, που τον κόσμο δημιουργεί, δεν εγκαταλείπουν ποτέ, μα ποτέ.

2. Το Πέμπτον Στοιχείον

"Εν τη ρύμη τού λόγου "

Το μεγάλο πρόβλημα της επικοινωνίας των ανθρώπων είναι όχι μόνο ότι δεν ακούν καλά ,αλλά συνεχίζοντας τον ατέλειωτο μονόλογο τους απαντούν στον εαυτόν τους,

αντί στον συνομιλητή τους, ο οποίος πιθανόν να έχει πει κάτι άλλο….

που δεν κατανοήθηκε γιατί δεν έφθασε ποτέ στο αυτί του άλλου.
Μια ήρεμη και βαθιά αναπνοή οδηγεί σε ένα ήρεμο εσωτερικό διάλογο και σε ένα νηφάλιο λόγο. Διαφορετικά οι υπερβολική κατανάλωση του λόγου, η φλυαρία, οι περιττές κινήσεις και σκέψεις εξουθενώνουν τον άνθρωπο τον καταβροχθίζουν, όπως ακριβώς τα άλογα του Διομήδη τρεφόταν από τις ανθρώπινες σάρκες..
Το να γελάμε και με τον ίδιο μας τον εαυτό είναι ένα καλό αντίδοτο για την θολή σκέψη.

Να μη γινόμαστε σοβαροφανείς, δύσκαμπτοι και σφιχτοί, παίρνοντας την σπουδαιότητα του εγωκεντρικού εαυτού μας στα …σοβαρά.
Το μεγαλύτερο δώρο δύναμης που μπορείς να κάνεις σε κάποιο είναι να του δώσεις
χαρά και αισιοδοξία και να τον απενοχοποιήσεις, για να σταθεί στα ποδιά του όρθιος και να διεκδικήσει την εσωτερική και εξωτερική του ελευθερία.
Οπωσδήποτε δεν πρέπει να ξεχνάμε να ακολουθούμε τα αντίθετα αχνάρια του Ερμή για να παίρνουμε πίσω τις αγελάδες μας, έστω… και τις 48.
Να σκεφτόμαστε και αντίθετα από πού μας λένε…και από αυτό που πιστεύουμε ότι «γνωρίζουμε»…

 

Μαγικές ασκήσεις …για ένα Δίδυμο!

Το νερό των πολεμιστών

Οδυσσέας Πηνελόπη, Εγγονόπουλος

Το νερό

Με το 70% της επιφάνειας της Γης και του ανθρώπινου οργανισμού κυριαρχεί στο θυμικό , στα μεταβλητά κύματα, στις παρορμητικές αντιδράσεις και στα σταθερά έλη του στοιχείου.Με τον Ποσειδώνα, κυρίαρχο της κοσμικής αντίληψης των υδάτων στους Ιχθείς, τον Πλούτωνα κυρίαρχο της λίμπιντου στον Σκορπιό και την Ήρα βασίλισσα της Μνήμης στον Καρκίνο.Τα συναισθήματα και τα αισθήματα ταλαιπωρούν τον Οδυσσέα άνθρωπο και εύκολα δεν τον βγάζουν σε ευθύ νησί.
Χρόνια παραδέρνεται σε άγρια κύματα ομίχλες και βαλτώδη έλη .
Και όταν η Πηνελόπη είναι αντιμέτωπη με τον παρανοϊκό Αντίνοο, τον μάντη γλοιώδη Λειώδη και τον βάρβαρο Δημοπτόλεμο, τους μνηστήρες του νερού,το ταίρι της βρίσκεται στην Ιθάκη, στην Κίρκη και τον μάντη Τειρεσία στον Άδη και στην σπηλιά του Πολύφημου Κύκλωπα αντιστοίχως και σχεδόν ταυτοχρόνως.
Η έλλειψη νερού φυσικά έχει αποτέλεσμα μια ανυδρία και έρημο αλλά ,και η υπερβολή του ένα «πνίξιμο» και μια νοσηρότητα.Η διαίσθηση γίνεται παραίσθηση, παράνοια, αποφένια, η λίμπιτος γίνεται εμμονή και σκοτεινή διαστροφή, η μαντική δεν έχει την καθαρότητα του Απόλλωνος ,η δε Μνήμη καταλήγει στείρα συλλογή αναμνηστικών ρακοσυλλεκτών, ένα καρκινωματικό καβούκι.
Ο Οδυσσέας και η Πηνελόπη κυριαρχούν στα συναισθήματα τους χωρίς να τα καταργούν. Δεν άγονται και φέρονται από αυτά ανεξέλεγκτα σαν «Ανεμοδαρμένα ύψη και βάθη». Έχουν δράση, και όχι αντίδραση
Και έχουν θέση, όχι αντίθεση.Οι λόγοι τους είναι αριστουργήματα συγκροτημένης σκέψης ,συμπεριεκτικού στοχασμού και ρητορικής ,εμπεριέχοντας το υδάτινο στοιχείο στην ισορροπημένη του αναλογία αποφεύγοντας την οποιαδήποτε έλλειψη και την υπερβολή.

2. Το Πέμπτον Στοιχείον

ΟΙ ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΕΙΣ ΤΟΥ ΔΙΟΝΥΣΟΥ

  

Ο Θεός ΔΙΟΝΥΣΟΣ Ο ΑΙΩΝΙΟΣ ΕΦΗΒΟΣ  ξαναγεννήθηκε μέσα από τον μηρό του πατέρα του Δία αφού τον έκαψε η Ήρα με τη ζήλια της



ΔΙΟΝΥΣΟΣ   
                                                      α΄
Με δάδες που ξενύχτησαν μες στις οργιάζουσες πλαγιές των ξανθών
        ορχηστρίδων
Και με γαλάζιους σταλακτίτες που μεγάλωσαν μέσα σε παραμύθια με
        ύαινες
Αντάμα με χλωρές επαύλεις που ανοίγονται στο γέλιο τους και δε
        βρίσκουν πρωί
Μα όλα τα πυροφάνια τις τρελαίνουν στέλνοντας τις οπτασίες τους
        άθικτες
Μαζί με τις υδρίες των όρθρων που συμπερπατούν φωτοσκιασμένες
        με ήλεκτρο
Και με τους πέπλους των ξεχτένιστων ελπίδων που ατενίζουν τον
        εαυτό τους πέρα στις μεταβλητές θωπείες των οριζόντων
Οι ώρες έρχονται που αγάπησαν τις ώρες μας
Σαν άσπρες ξεγνοιασιές ανεμόμυλων οι ώρες έρχονται που αγάπη-
        σαν τις ώρες μας
Με βήμα τελετουργικό σε λυγερή προϋπάντηση Μαρτίων οι ώρες
        έρχονται που αγάπησαν τις ώρες μας!
 
                                                     β'
Ποια φωτοστέφανα ειδυλλίων! Ζαρκάδια φύγετε απ' εδώ φύγετε
        απ' την ευθυμία του καταρράκτη
Που σπάζει όλο τον ήχο του τσαγρίζοντας τα μέτωπα των εσπερίων
        παρθένων
Ουράνια τόξα πλεύσετε μες στους κρυστάλλους και τους ουρανούς
        που έστειλαν ως εδώ κεχριμπαρένια πλοιάρια
Είναι μια μαγική φωτιά που ανοίγει τα ριπίδια των βουνοπλαγιών μέ-
        σα στα εμβρόντητα ταξίδια μας
Είναι μια χαίτη που κεντρίζεται απ' την τυχερή κατηφοριά των λαγ-
        καδιών μιας νεότητας
Γυαλίζοντας τις αιχμηρές ματιές μας όταν αναφλέγονται οι χιτώνες
        όλοι της εκστάσεως
Όταν οι μνήμες εκπυρσοκροτούν και βγαίνουν από τα μικρά παράθυ-
        ρά τους υάκινθοι
Κυανοί και μυοσωτίδες με μικρούς ιβίσκους όλους χάρη όταν προ-
        σηλώνονται
Στις ρέουσες πεδιάδες που γητεύουν τα σουραύλια μεθυσμένων επι-
        θυμιών
Στα μεγάλα τόξα των μεγάλων θριαμβευτών δάσους εφήβου.
 
 

                                                      γ΄
 

Έλκηθρα δίδυμα σύρετε πυρσούς μέσα στο ανώνυμο τάνυσμα της
        ατμοσφαίρας
Σκούνες γοργές του πόθου εξιστορήσετε το πέλαγος με ρόχθο και
        άνεμο
Μάγουλα των νυμφών νιφτείτε όλη την άνοιξη ανασαίνοντάς την.
Κατά δω θα πνεύσει μια αιωνιότητα!
Σ' όλες τις κρήνες σ' όλες τις πηγές μια ιαχή θρυμματισμένη ξαναε-
        νώνεται
Ιαχή ζωής όλη ελιγμούς μέσ' από τις δροσιές ως την ηχώ της που
        σαλπίζει
Στα πεζούλια των άστρων το γενναίο σύναγμα των ασπίλων χεριών
Των χεριών μας που έπλασαν με φως από καρδιά το ιδεατό τους σκίρ-
        τημα...
Ω! σαν μας ντύσουν οι ώρες το δικό τους ρίγος κι υψωθεί απ' τον τέ-
        τοιον ύμνο το ενθουσιασμένο παρανάλωμα
Των κορμιών που κερδίζουν το αίμα τους σκύβοντας ολονυχτίς στις
        ρίζες της Χίμαιρας!
 
 

                                                      δ'
 

Σαν τις φρεσκοχυμένες οπτασίες που στίλβουν την πολύεδρη τύχη
        των κυνηγητών τους μες στο ξάγναντο
Κι αφήνουν τα μαλλιά τους διθυραμβικά να πλέκονται μες στις λατά-
        νιες φεγγερών στοών
Σαν φρούτα σπάνια που γιορτάζουνε το χνούδι του πιο χλοερού των
        θριάμβου
Σπινθηροβολώντας στις παλάμες γυναικών που ωράισαν τη διαύγεια
Σαν μύθοι που έσπασαν τις πύλες των βουβών ανακτόρων τους βοών-
        τας μια καινούρια αλήθεια
Οι ώρες έρχονται που αγάπησαν τις ώρες μας
Μ' ανοιξιάτικα χείλια και χορδές πτηνών που βγαίνουν απ' το σφρί-
        γος τους
Χαράζοντας μια λεία καμπύλη στο κενό οι ώρες έρχονται που αγάπη-
        σαν τις ώρες μας...
Κι είν' όλος τους ο αιθέρας ποίημα που πλαταίνει κι ανοίγεται
Σαν η πρώρα του ύπνου μπαίνει στη ζωή που ορέγεται άλλη ζωή
Σαν οι κόλποι ανοίγουνε κρυφό σφυγμό κι από τον κάθε χτύπο τους
        ένα κορίτσι βγαίνει τραγουδώντας μύρτα
Τραγουδώντας μες στα τούλια των χρωματιστών ανέμων α! υπάρξεις
        περιούσιες...
 

                                                       ε΄
 
Πυρρόξανθο μαστίγωμα! Πούπουλα εκτυφλωτικά σαν στροβιλίζον-
        ται μέσα στ' αλώνια
Κι ο άνεμος τα λυμαίνεται με θημωνιές που κρύβονται από τη μονο-
        μαχία του ήλιου
Όταν αρχίζει στα ξανθά κεφάλια των πρωτόβγαλτων περιπετειών
Εκρήξεις - όταν οι βηματισμοί των πόθων φλέγονται τραντάζοντας
        τις θυμωμένες γέφυρες
Κι όλος ο κόπος στάζει σε διαμάντια
Κι όλος ο κόπος πέφτει από τη δόξα ημέρας που εγνώρισε το αχόρταγο
        ξεδίπλωμα της νεότητας...
Αίμα στην πράξη αυτή! Αίμα στις πράξεις μας - στις καυτερές αφές
        του γήινου κόσμου αίμα!
Γιατί πετάξαμε μιαν αγκαλιά φλοιούς με χαραγμένα ονόματα στην αμ-
        μουδιά που ελπίζει πάντα
Γιατί λασκάραμε όλα μας τα χαλινάρια κατακτώντας τις νωπές κοιλά-
        δες της νοτιάς
Γιατί τρεμίσαμε τα βλέφαρα της κάθε μας συγκίνησης μέσα σε παν-
        δαιμόνιο βόμβων και χρωματισμών
Πιστέψαμε τα Βήματά μας - ζήσαμε τα Βήματά μας - είπαμε τα Βή-
        ματά μας άξια!
 
                                                      ς'
Μόχθος περιστεριών οι πλάτες της ημέρας γέρνουν στην ευδία του
        ήλιου τους
Σύγκορμα τρέμουν τ' απαράμιλλα πουλιά στα λατρευτά ροδάκινα
Είναι το φως που ενστερνισθήκανε και τ' ανυψώνει ως τις καρδιές μιας
        ύπαρξης που αλλάζει
Όλους τους δρόμους των ζέφυρων προς τα εκεί που φλέγονται τα αι-
        σθήματα
Που όλα τα στήθη σφίγγουν τις εικόνες τους ακατανίκητα έπαθλα μιας
        καθαρής ζωής
Κι είν' η μεγάλη προσμονή σπόρος που σκίζει όλο το χώμα για να βρει
        την άνοιξη
Άπλωμα δύναμης βαθιά κι ως τ' άστρα που αγναντεύουν!
Α τα γυμνά κορμιά στ' αετώματα του χρόνου χαραγμένα - οι κύκλοι
        των ωρών
Που ήβραν τις ώρες μας και πάλεψαν σώμα με σώμα ώσπου να λάμψει
        ο Έρωτας
Ο Έρωτας που μας παίρνει και μας ξαναδίνει σαν παιδιά μες στην πο-
        διά της Γης!
 
                                                       ζ΄
 
Κι αύριο είναι πρωί - μα εμείς σήμερα θα καλπάσουμε προς τις
        κρυψώνες του ήλιου
Με χρυσές μπρατσέρες θα 'βγουμε στον κίνδυνο πιο πέρ'  απ' τ'  ακρω-
        τήριο της καλής ανταύγειας
Προς τις σπαθωτές φιλίες των υποσχέσεων που έστησαν κιόσκια μες
        στη μέση της χαράς
Υψώνοντας τις φλόγες των σαν τ' αλαφριά κορμιά της καλοσύνης
Θα ξαφνιάσουμε τις θαρραλέες σφενδόνες του οίστρου μιας ωκεανο-
        πορίας
Χτυπώντας τις παλάμες μας ώσπου ν' ακούσ' η Γη κι ανοίξει όλα τα πέ-
        ταλα των μυστηρίων της
Κι αύριο είναι πρωί - μα εμείς σήμερα θα προσφέρουμε τις ώρες μας
        προσάναμμα στην αποφασισμένη προέλαση
Κι ας παν τα τραύματα της λύπης σ' άλλο μούχρωμα - σ' άλλον λι-
        μναίο καθρέφτη να σωπάσουν
Ας κρυφτούν οι κύκνοι των ευαισθησιών μες στη χλωρίδα μιας ψιθυ-
        ρισμένης οάσεως
Τα οργώματα της λεβεντιάς είναι για θούρια πρασινάδας λυγισμένης
        με άνεμο και λόγο!
 

Αποστασιοποίηση

Slaughter of the suitors by Odysseus and Telemachus, Campanian red-figure bell-krater, ca. 330 BC, Louvre (CA 7124)

Ο Τηλέμαχος ενώ είναι ΑΓΧΙ, κοντά στον Οδυσσέα μάχεται από  ΤΗΛΕ μακριά

γιατί κρατά την σωστή απόσταση από τα συναισθήματα του τα αρνητικά. Κρίνει, διακρίνει  αμερόληπτα  δίκαια και σωστά  σε νηφομανείς ραψωδίες όπως  τα χρόνια τα παλιά, τα ΟΜΗΡΙΚΑ

Αποστασιοποίηση

Ο μεγάλος Γερμανός θεατρικός συγγραφέας Bertolt Brecht εισήγαγε τον όρο «αποστασιοποίηση», σε μια προσπάθεια να εξηγήσει θεωρητικά τον πρωτοποριακό και πειραματικό χαρακτήρα των θεατρικών του έργων. Στη γλώσσα μας, ο όρος έχει αποδοθεί και ως παραξένισμα, ενώ φαίνεται να έχει κάποια κοινά σημεία με την έννοια της ανοικείωσης των Ρώσων φορμαλιστών, που προηγούνται κατά μερικά χρόνια (o Brecht, όμως, δε φαίνεται να είχε υπόψη του το έργο τους, οπότε θα πρέπει να θεωρήσουμε ότι πρόκειται απλώς για σύμπτωση απόψεων).
Σύμφωνα με τον Brecht, τα παραδοσιακά θεατρικά έργα είναι πάνω απ' όλα ρεαλιστικά: επιδιώκουν, δηλαδή, να δημιουργήσουν μια ψευδαίσθηση της πραγματικότητας, να αναπαραγάγουν, με όσο το δυνατό μεγαλύτερη ακρίβεια τον πραγματικό κόσμο. Δημιουργούν μια θεατρική ψευδαίσθηση, ένα αληθοφανές σύνολο, το οποίο προσπαθεί επιμελώς να αποκρύψει ότι είναι κατασκευασμένο. Με τον τρόπο αυτό, το κοινό σαγηνεύεται και παρασύρεται σε μια συναισθηματική κυρίως συμμετοχή· γίνεται ο παθητικός καταναλωτής ενός τελειωμένου και αμετάβλητου έργου τέχνης που του προσφέρεται ως πραγματικό, και δεν είναι σε θέση να σκεφθεί δημιουργικά και κριτικά επάνω στην παράσταση. Ο Brecht πιστεύει ότι η αισθητική αυτή αντανακλά την ιδεολογική πεποίθηση ότι ο κόσμος είναι σταθερός, αμετάβλητος και δεδομένος και ότι λειτουργία του θεάτρου είναι να παρέχει διασκέδαση φυγής σε όσους έχουν παγιδευτεί σε τούτη την παραδοχή.

Bertolt Brecht (1898-1956): ο Γερμανός δημιουργός εφάρμοσε την πράξη την έννοια της αποστασιοποίησης στα θεατρικά του έργα, ενώ την υποστήριξε και θεωρητικά.

Στους αντίποδες αυτού του παραδοσιακού θεάτρου, ο Brecht τοποθετεί το δικό του πειραματικό και πρωτοποριακό θέατρο, που το ονομάζει «επικό». Βασικός στόχος αυτού του νέου τύπου θεάτρου δεν είναι να αντανακλά την κοινωνική πραγματικότητα αλλά να στοχάζεται πάνω σ' αυτήν, συμπαρασύροντας σ' αυτό το στοχασμό και το κοινό. Στο θέατρο του Brecht, το έργο παρουσιάζεται ασυνεχές, διακοπτόμενο, μορφικά ανόμοιο και με πολλές εσωτερικές αντιφάσεις· αντιπαραθέτει σκηνές με τρόπο που δεν ανταποκρίνεται στις προσδοκίες του κοινού, ενώ δεν έχει καθορισμένο τέλος. Εξάλλου, η εσωτερική ενότητα του έργου κυριολεκτικά διαλύεται με τη χρήση διαφορετικών μορφών τέχνης (π.χ. κινηματογράφος, προβολή εικόνων, τραγούδι, χορογραφία), οι οποίες δεν επιδέχονται αρμονικό σμίξιμο μεταξύ τους και περισσότερο συγκρούονται με τη δράση παρά ενσωματώνονται σ' αυτή. Οι ηθοποιοί διδάσκονται να ερμηνεύουν τους ρόλους τους κρατώντας μιαν απόσταση και όχι να ταυτίζονται μ' αυτούς, δείχνοντας έτσι με σαφή τρόπο ότι πρόκειται για ηθοποιούς που παίζουν θέατρο. Σύμφωνα με τον Brecht, αποτέλεσμα όλων αυτών των τεχνασμάτων είναι η αποστασιοποίηση του κοινού από την παράσταση: η συναισθηματική ταύτιση με το έργο παρεμποδίζεται και ενθαρρύνεται η κριτική θεώρηση, που παραμένει πρόσφορη σε διάφορες αλληλοσυγκρουόμενες εκδοχές. Με τον τρόπο αυτό, το θέατρο του Brecht προσπαθεί να δείξει πώς οι χαρακτήρες και η δράση παράγονται ιστορικά, πώς θα μπορούσαν να είναι και πώς μπορούν να γίνουν διαφορετικοί. Το κοινό γίνεται ένας ειδικός συνεργάτης και όχι ο αποδέκτης ενός ολοκληρωμένου προϊόντος. Το κείμενο είναι πάντοτε υπό αίρεση (ο Brecht συχνά το ξαναέγραφε με βάση τις αντιδράσεις του κοινού και ενθάρρυνε κι άλλους να συμμετάσχουν στο ξαναγράψιμό του), ενώ το ίδιο το έργο είναι ένα πείραμα που ανατροφοδοτείται από το αποτέλεσμα της παράστασης και ολοκληρώνεται μόνο μέσα από την πρόσληψή του από το κοινό. Με βάση τα παραπάνω, μπορούμε να πούμε ότι ο Brecht συμβαδίζει με τη λογοτεχνία του μοντερνισμού, που χρησιμοποιεί συνειδητά διάφορα τεχνάσματα, με στόχο την κατάργηση των συμβάσεων και την αφύπνιση του αναγνώστη. Μ' άλλα λόγια, ο Brecht είχε ανακαλύψει το σημαντικό ρόλο του κοινού, του «αναγνώστη», πολύ πριν οι μελετητές της λογοτεχνίας αρχίσουν να ασχολούνται συστηματικά μ' αυτό το ζήτημα. Από την άποψη αυτή, συγκαταλέγεται αναμφίβολα ανάμεσα στους ανθρώπους που ενέπνευσαν τις σύγχρονες αναγνωστικές θεωρίες της λογοτεχνίας.

Συνετός Β'

 Για τον Αφανέρωτο Ήρωα

Με το ασημένιο κουτί στο χέρι πήδηξε το Βασιλόπουλο στην άσπρη φοράδα, δώρο του εξαδέλφου Βασιλιά, και μαζί με τον Πολύκαρπο ανέβηκε στο παλάτι. Το τραπέζι ήταν στρωμένο. Μόνο εκείνους πια περίμεναν για να καθήσουν. Το Βασιλόπουλο έτρεξε στον πατέρα του, γονάτισε μπροστά του και του έδωσε το ασημένιο κουτί.

- Πατέρα μου και Βασιλιά μου, είπε με συγκίνηση, σου πήρα το στέμμα σου μια μέρα που το έθνος ζητούσε απ' όλους μας θυσίες. Σήμερα το έθνος σηκώνει κεφάλι, έγινε δυνατό, και με τη δύναμη του επιβάλλει σεβασμό στους εχθρούς. Πάρε πίσω το στέμμα σου, Βασιλιά μου και πατέρα μου, το έθνος σου το χαρίζει.

Ο Βασιλιάς σήκωσε το σκέπασμα, και, βλέποντας τη θαυμάσια κορώνα με τα πολύτιμα της πετράδια, έμεινε ακίνητος, με το στόμα ανοιχτό.

- Τι είναι αυτό; Πού το βρήκες; ρώτησε στο τέλος.

- Είναι το δώρο του εξαδέλφου Βασιλιά, που ζητά τη φιλία μας και θέλει τη συμμαχία μας, αποκρίθηκε το Βασιλόπουλο.

Ο Βασιλιάς τότε σηκώθηκε, πήρε την κορώνα μέσα από το κουτί και την έβαλε στο κεφάλι του γιου του.

- Φόρεσε την εσύ, γιε μου, είπε βαθιά συγκινημένος. Σου αξίζει μια τέτοια κορώνα, γιατί με τον κόπο σου και τη δύναμη σου κατόρθωσες να την κερδίσεις. Σ' έκανα από καιρό Βασιλιά ίσο με μένα. Τώρα γέρασα, βαρέθηκα ν' ακούω για δουλειές, και θέλω να ζήσω ήσυχα τα τελευταία μου χρόνια. Πάρε συ το στέμμα μαζί με τα βάρη του, και κυβέρνα μόνος σου το βασίλειο που ανέστησες μονάχα με τη θέληση σου.

Την άλλη μέρα ο Βασιλιάς συγκάλεσε όλο το λαό στο στρατόπεδο πλάγι στον ποταμό, κι εκεί ανήγγειλε σε όλους πως παραιτούνταν από τη διοίκηση του Κράτους, και πως παρέδινε το στέμμα και την κυβέρνηση στο γιο του, το Βασιλόπουλο. Λέγοντας αυτά τα λόγια, έβαλε στο κεφάλι του γιου του την πολύτιμη κορώνα, και τον έστεψε Βασιλιά των Μοιρολατρών. Απ' όλα τα στήθη βγήκε μια μεγάλη φωνή:

- Ζήτω ο Συνετός Β'! Ζήτω!

Η χαρά του κόσμου δε βαστιούνταν. Όλοι ήθελαν να φιλήσουν τα χέρια του γερο-Βασιλιά, που αναγνώριζε την αξία του γιου του, και του νέου Βασιλιά, του σωτήρα του έθνους. Εκείνη η ημέρα ήταν εορτή σε όλο το κράτος. Όταν ο νέος Βασιλιάς Συνετός Β' ανέβηκε στο παλάτι με τον καινούριο αρχικαγκελάριο του, τον Πολύκαρπο, βρήκε πάλι όλη την οικογένεια μαζεμένη στην τραπεζαρία. Κοίταξε το αδειανό κρεμαστάρι πάνω από τη χρυσή κονσόλα, κι έβγαλε ένα βαθύ αναστεναγμό.

- Τώρα, είπε, που έφυγε από κει το απαίσιο γαϊδουρίσιο κεφάλι, μπορώ να πω πως αισθάνομαι ελεύθερος να καταπιαστώ μεγάλα πράματα.

Και γυρίζοντας στη Γνώση, που του χαμογελούσε χαρούμενη και ροδοκόκκινη, πρόσθεσε:

- Θέλεις, Γνώση, να με βοηθήσεις;

- Εγώ; αναφώνησε η κόρη κι έγινε ακόμα πιο ροδοκόκκινη. Εγώ; Πώς μπορώ να σε βοηθήσω;

- Να γίνεις γυναίκα μου και Βασίλισσα μου, είπε ο Συνετός. Μου έκανες τόσο καλό πάντα με τις πολύτιμες συμβουλές σου! Πες, Γνώση, δε θέλεις μαζί μου να διοικήσεις τον τόπο;

Μα πριν μπορέσει η κόρη ν' απαντήσει, ο γερο-Βασιλιάς τους είχε αρπάξει και τους δυο στην αγκαλιά του.

- Με την ευλογία μου, είπε, ναι! Μαζί να κυβερνήσετε το Κράτος.

Μαινόμενη Νηφαλιότητα

Ανυπόδητες Νηφομανίες  σε Χάσμα Σεισμού
Ο συγγραφέας αναφέρει σε μια από τις σελίδες το στίχο αυτό:«Χάσμα σεισμού που βγάν’ ανθούς και τρέμουν στον αέρα.» .Δεν μένει όμως στην αναφορά. Εξηγεί και αναλύει ότι αυτό "το χάσμα είναι η καταιγιστική ρωγμή του όντος". Και είναι για μας, που προσέχουμε αυτό το σημείο, ένα παραθύρι στη στιγμή που ο Λιαντίνης βρέθηκε ο ίδιος να ακροβατεί στα χείλη ενός τέτοιου χάσματος. Όντας ήδη «έξυπνος», έξω δηλαδή και μακριά από τον ύπνο και τη λήθη. Λίγο νωρίτερα  θα μιλήσει για την «αμήχανη ορμή του ανθρώπου να ξεφύγει αυτό το σεισμικό χάσμα», συνδέοντάς το μάλιστα με τη στιγμή της Εξόδου του Μεσολογγίου και αφήνοντας μας να αντιληφθούμε τον εσωτερικό αγώνα που έδωσε για να φύγει και να ξεφύγει τη φυσιολογική αυτή ορμή. Ορμή που έχει αναλύσει σε πολλά σημεία του έργου του και που το ίδιο το έργο και η ζωή του αποδεικνύουν πως κατάφερε όχι μόνο να την υπερκεράσει αλλά να βρει και το "φάρμακο" για όλους τους άλλους... Ο τρόπος, η δίοδος που τον οδήγησε στην ανακάλυψη, βρίσκεται σε σημαντικό βαθμό αποκρυσταλλωμένος στο επόμενο βιβλίο που εξέδωσε. Που δεν ήταν καν δικό του…"

Την ίδια χρονιά ο Λιαντίνης θα γράψει μια εργασία με θέμα τον Διονύσιο Σολωμό για να συμμετάσχει στη διεκδίκηση του βραβείου της Ακαδημίας Αθηνών. Την έγραψε λοιπόν, την έβαλε σε κλειστό ανώνυμο φάκελο, όπως προβλεπόταν, την έστειλε και το πήρε. Όμως δεν πήγε να το παραλάβει, όπως επίσης και το χρηματικό βραβείο 100 χιλ. δρχ. 
Το βιβλίο, που από πολλούς θεωρείται ως η καλύτερη προσέγγιση στο Σολωμό που γράφτηκε ποτέ, έχει τίτλο «Χάσμα Σεισμού – Ο φιλοσοφικός Σολωμός» .

Σύμφωνα με την οντολογία και την ηθική του Σολωμού η θέση του ανθρώπου είναι να βρίσκεται πάνοπλος στην ακμή της Εξόδου και ανυπόδητος στην κόψη του σπαθιού. Να ανθίζει στη ρωγμή των βράχων και να αστράφτει στο χάσμα της νυχτολαμπής. (σελ. 117)

Το 1979 θα μπει στα βαθιά καθώς θα επιχειρήσει να μεταφράσει Νίτσε και συγκεκριμένα το «Ίδε ο άνθρωπος». 

Χρεωστώ τούτη την εξομολόγηση. Υπάρχουν ώρες που ανοίγοντας να διαβάσω Nietzsche δεν καταλαβαίνω λέξη. (σελ. 15)

Στο εξώφυλλο του βιβλίου, ο Λιαντίνης θα δώσει ένα μικρό δείγμα από το στίγμα της μετάφρασης του «δύσκολου» Νίτσε. Θα επιλέξει αντί των συνηθισμένων «Μετάφρασε», «Απέδωσε», το άγνωστο «Ελλήνισε».
Τα επόμενα χρόνια θα ασχοληθεί με την μελέτη των έργων του Γιώργου Σεφέρη καρπός της οποίας είναι το βιβλίο «Ο Νηφομανής», που θα εκθοδεί το 1982.

Ο Νηφομανής δηλώνει το νηφάλιο και το μαινόμενο ταυτόχρονα. Είναι εκείνος που νοεί και κρίνει, αλλά την ίδια στιγμή ενθουσιάζεται και εμπνέεται. Ζει τον έλλογο μύθο ζυμωμένον με τη φρόνιμη τρέλα. (σελ. 11)


ΛΙΑΝΤΙΝΗΣ

Ανυπόδητος Μύθος  ζώντας   στην  κόψη του σπαθιού....

ΤΟΞΑ ΕΜΩΝ

ΤΟ ΤΟΞΟ ΚΑΙ ΤΟ ΒΕΛΟΣ ΤΟΥ ΟΔΥΣΣΕΑ Flying Drumkit

Τα τόξα του Ηρακλή, του Νίτσε και του Λιαντίνη

Ο ΕΛΛΗΝΟΕΛΛΗΝΑΣ του Λιαντίνη στη ΓΚΕΜΜΑ (σ. 103) ξεκινάει με την παράθεση «Τόξων εμών άτερ Τροία δεν πέφτει» και με αστερίσκο τη μετάφραση των παραπάνω στίχων στα γερμανικά «Ohne meinen Bogen wird kein Ilion erobert – Χωρίς το τόξο μου δεν θα κυριευθεί το Ίλιον».

Από πού προέρχεται η πρόταση και από πού την έχει λάβει ο Λιαντίνης;

Ο Peter Gast, φίλος του Νίτσε, κλείνει το προλόγισμά του στο Ζαρατούστρα του Νίτσε ως εξής. Gleich Philoktet, ruft Zarathustra von seinem Eiland heruber: «Ohne m e i n e n Bogen wird k e i n Ilion erobert – Όπως ο Φιλοκτήτης φωνάζει ο Ζαρατούστρα από το νησί του. Χωρίς το τόξο μου δεν θα κυριευθεί το Ίλιον».

Η ιστορία είναι γνωστή από την Τραγωδία «Φιλοκτήτης» του Σοφοκλή.

Ο Φιλοκτήτης γιος του Ποίαντα, βασιλιά των Μαλιέων, πιστός και ακόλουθος του Ηρακλή, έλαβε ως δώρο από τον Ηρακλή το τόξο του και τα αλάθητα βέλη του. Στην εκστρατεία των Ελλήνων κατά της Τροίας στρατεύθηκε και ο Φιλοκτήτης. Όταν οι Έλληνες αποβιβάστηκαν στη νήσο Χρύση κοντά στη Λήμνο για να θυσιάσουν στο βωμό της Χρύσης, όπου είχε θυσιάσει και ο Ηρακλής, το φίδι που φύλασσε το βωμό δάγκωσε το πόδι του Φιλοκτήτη και με άλγη εγκαταλείφθηκε εκεί από τους συντρόφους του για εννιά χρόνια υποφέροντας έρημος και νοσών τα πάνδεινα. Το δέκατο έτος σύμφωνα με χρησμό του Κάλχα η άλωση της Τροίας εξαρτιόταν από τη σύμπραξη του Νεοπτόλεμου, του γιου του ήδη φονευθέντος Αχιλλέα, και του Φιλοκτήτη που κατείχε το ανίκητο τόξο του Ηρακλή. Έτσι ο Οδυσσέας μετέβη με το Νεοπτόλεμο στη Λήμνο, προκειμένου να απαγάγουν με δόλο το Φιλοκτήτη στην Τροία, αφού εκείνος κατείχε τα όπλα του Ηρακλή.

Το δράμα, που γράφτηκε το 409 π.Χ., ξεκινάει με την απόβαση του Οδυσσέα και του Νεοπτόλεμου στη Λήμνο.

Και τώρα παραθέτω το απόσπασμα από το Φιλοκτήτη του Σοφοκλή, από όπου ο Λιαντίνης έχει πάρει το «τόξων εμών άτερ».

Τόξων εμών μνημεία προς πυράν εμήν
κόμιζε. και σοι ταυτ΄, Αχιλλέως τέκνον,
παρήνεσ. ούτε γαρ συ τούδ΄ άτερ σθένεις
ελείν το Τροίας πεδίον ούθ΄ ούτος σέθεν.(Στίχοι 1432-1435)

Για θύμηση των τόξων μου, στον τόπο
της πυράς μου θα πας να αφιερώσεις.
Σε σένα, του Αχιλλέα γιε, σου λέγω
να ξέρεις, ούτε συ μπορείς να πάρεις
χωρίς αυτόν της Τροίας τη χώρα, μήτε
κι αυτός χωρίς εσένα.

Ό,τι ακολουθεί στη συνέχεια στον ΕΛΛΗΝΟΕΛΛΗΝΑ μπορεί ο μελετητής να το δει κάτω από τις παραπάνω ερμηνευτικές παραθέσεις μου.

ΛΙΑΝΤΙΝΗΣ

Τα Τόξα του Οδυσσέα και  του Ηρακή

Ο θείος Βασιλιάς

ΤΑ ΚΑΣΤΡΑ ΤΗΣ  ΓΝΩΣΗΣ

Στο μεταξύ, ο θείος Βασιλιάς είχε κατορθώσει, ύστερα από τρία χρόνια που βασανίζουνταν, να μαζέψει στρατό αρκετό και να εκστρατεύσει εναντίον του ανεψιού του, του Βασιλιά των Μοιρολατρών. Καβαλίκεψε το καλύτερο του άλογο, έζωσε το μεγάλο του σπαθί, κι έβαλε τους σαλπιγκτές του να περπατούν μπροστά και να σημαίνουν το θριαμβευτικό εμβατήριο.

- Τραβάτε ίσια, παιδιά, φώναξε στους στρατιώτες του, και θα μπούμε ανεμπόδιστοι ως μέσα στο παλάτι του Ρήγα. Περπάτησαν κάμποσες ώρες.

Κοιτάζοντας τους κάμπους του, όπου τρία χρόνια πρωτύτερα είχε επιστρέψει νικημένος και ντροπιασμένος, ο θείος Βασιλιάς λογάριαζε πως στο γυρισμό, αυτή τη φορά, θα σέρνει πίσω του τον Αστόχαστο και το Βασιλόπουλο, δεμένους από το λαιμό στη σέλα του αλόγου του. Και γελούσε με γέλιο σατανικό, και μέσα του χαίρουνταν από πριν τη ντροπή και τα δάκρυα των ανεψιών του.

- Αχ! Πόσο ακριβά θα μου ξεπληρώσετε τη νίκη σας εκείνη! μούγκρισε φοβερίζοντας τον ορίζοντα με το γρόθο του.

Αλλά έξαφνα σταμάτησε κι έτριψε τα μάτια του. Ύστερα κοίταξε πάλι μπροστά του, δεξιά, αριστερά, τσίμπησε δυνατά το μπράτσο του να δει αν κοιμάται, και πάλι έτριψε τα μάτια του.

- Μα τι έπαθα λοιπόν; είπε ανήσυχα. Ξυπνητός ονειρεύομαι;

Και φώναξε:

- Στρατηγέ!

Ο στρατηγός ζύγωσε και υποκλίθηκε ως κάτω.

- Άρχοντα μου;

- Κοίταξε μπροστά σου, εκεί, και πες μου, τι βλέπεις;

- Κάστρο, Άρχοντα μου.

- Είσαι στραβός! Φώναξε τον υποστράτηγο! είπε με θυμό ο θείος Βασιλιάς.

Και ήλθε ο υποστράτηγος και υποκλίθηκε ως κάτω.

- Άρχοντα μου;

- Ρίξε μια ματιά γύρω σου, εκεί, κατά τα σύνορα, και πες μου τι βλέπεις;

- Κάστρα, Άρχοντα μου.

- Είσαι βλάκας! ξεφώνισε άγρια ο θείος Βασιλιάς, βλάκας και προδότης! Πες αμέσως στον εκατόνταρχο να έλθει, κι εξαφανίσου από μπρος μου!

Και ήλθε ο εκατόνταρχος και υποκλίθηκε ως κάτω. - Βλέπεις εκείνο το πέρα βουνό; ρώτησε απότομα ο θείος Βασιλιάς.

- Ναι, Άρχοντα μου.

- Τι έχει απάνω εκεί, σαν κάτι πέτρες στοιβαγμένες!

- Δεν είναι πέτρες στοιβαγμένες, είπε ο εκατόνταρχος σκιάζοντας τα μάτια του με το χέρι, είναι τρανό κάστρο...

Δεν πρόφθασε να τελειώσει. Με μια σπαθιά ο θείος Βασιλιάς του είχε κόψει το κεφάλι. Τότε γύρισε στους στρατιώτες του και φώναξε αφρισμένος:

- Τι στέκει εκεί απάνω, παιδιά, θα μου το πείτε επιτέλους;

Και όλος μαζί ο στρατός φώναξε:

- Κάστρο, και παρακάτω άλλο κάστρο, και πέρα άλλο κάστρο, και, όσο πάει το μάτι, κάστρα και πάλι κάστρα!

Εμπειρικά Σχολεία

Σχολεία Ζωής

Ο Λοκ θεωρούσε ιδανική την αγωγή που συνδυάζει τον φυσικό τρόπο ζωής, την σωματική αγωγή και την σκληραγωγία. Πίστευε πως για την διαμόρφωση του χαρακτήρα σημασία έχει περισσότερο το γενικότερο περιβάλλον και η καθημερινή τριβή με τα άτομα παρά η συστηματοποιημένη διδασκαλία. Έδινε σημασία στην αγωγή του παιδιού μικρής ηλικίας, το οποίο πρέπει είναι κοντά στον φυσικό τρόπο ζωής και μακριά από την χλιδή. Το πνεύμα του παιδιού, με άλλα λόγια, πρέπει να διατηρείται ζωντανό και ελεύθερο. Ήταν υπέρμαχος των ατομικών μαθημάτων, καθώς πίστευε πως ούτε καν δυο παιδιά δεν μπορείς να τα μεταχειριστείς με τον ίδιο τρόπο. Ο δάσκαλος που θα παραδίδει τα ιδιαίτερα μαθήματα πρέπει να είναι κυρίως κάτοχος ηθικών αρετών παρά συγκεκριμένων γνώσεων. Οι γνώσεις αξίζουν όταν τις κατέχουν άνθρωποι με σωστή συμπεριφορά, άνθρωποι όμως χωρίς ψυχική ευγένεια γίνονται κατά τον Locke «εύκολα ακόμη πιο ανόητοι και κακοί». Έβλεπε την μάθηση ως ένα χαλαρό και παιγνιώδες αντικείμενο. Το παιδί θα πρέπει να αγαπήσει αυτό που μαθαίνει και όχι να εξαναγκαστεί. «Είναι καλύτερα να μάθει το παιδί να διαβάζει ένα χρόνο αργότερα παρά να του δημιουργηθεί αποστροφή προς το διάβασμα». Τέλος θέλει μια μάθηση ανοιχτή στον κόσμο και εκτιμά την χειρωνακτική εργασία για όλους τους ανθρώπους. ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ

Μεγαλύτερος δάσκαλος η ίδια η ζωή, σύμβουλος η ιστορία και τα Ομηρικά Έπη, η καλύτερη διδασκαλία

γιατί  είναι μια Ιλιάδα και Οδύσσεια μαζί η ανθρώπινη πορεία.

Εμπειρισμός

Ο Όμηρος απαγγέλλει τις  Ομηρικές  Εμπειρίες του

Εμπειρισμός στη φιλοσοφία ονομάζεται η θεωρία που υποστηρίζει πως η πηγή και τα συστατικά της ανθρώπινης γνώσης προέρχονται από την εμπειρία που αποκτάται μέσω των αισθήσεων. Αυτές μπορεί να είναι είτε οι πέντε (5) παραδοσιακές αισθήσεις (ακοή, όραση, αφή, οσμή, γεύση) ή εσωτερικές αισθήσεις όπως ο πόνος και η ευχαρίστηση.

Αν και στοιχεία του εμπειρισμού συναντώνται από την εποχή της διδασκαλίας του Αριστοτέλη και σε σημαντικό βαθμό στο έργο του Τόμας Χομπς, η κλασσική εμπειριστική θεώρηση συνδέεται κυρίως με τον Άγγλο εμπειριστή Τζων Λοκ, κατά τον οποίο ο ανθρώπινος νους παρομοιάζεται με άγραφο πίνακα (tabula rasa), αποκλείοντας κάθε προϋπάρχουσα (a priori) σκέψη. Οι θέσεις του εμπειρισμού, εξελίχθηκαν υπό μια συνεχιζόμενη διαμάχη με τον Σκεπτικισμό, όπου έγινε εντονότερη με τους διαδόχους του, Τζορτζ Μπέρκλεϊ και Ντέιβιντ Χιουμ. Αυτό οδήγησε στην κριτική θεώρηση των θέσεων του εμπειρισμού από τον Εμμάνουελ Καντ και μετέπειτα, κατά τον 20ο αιώνα, από τον Λούντβιχ Βίτγκενσταϊν στον τομέα της Λογικής.

Ο εμπειρισμός έχει τις ρίζες του στην ιδέα πως οτιδήποτε γνωρίζουμε για τον κόσμο, είναι αυτά που μας επιτρέπουν να αντιληφθούμε οι αισθήσεις μας και είναι επαληθεύσιμα μέσω της εμπειρικής απόδειξης. Στηρίζεται στην a posteriori γνώση, δηλαδή στην μη ύπαρξη έμφυτων αλλά ύστερων κατακτήσιμων ιδεών, και διακρίνει την εξωτερική αίσθηση μέσω της οποίας λαμβάνουμε τα εξωτερικά ερεθίσματα και την εσωτερική αίσθηση, μέσω της οποίας τα επεξεργαζόμαστε και δημιουργούμε τις έννοιες και στη συνέχεια τις γνώσεις.

Ιστορικά αντιπαραβάλλεται με τον ρασιοναλισμό, κατά τον οποίο ο νους πρέπει να θεωρείται πηγή γνώσης και όχι οι αισθήσεις που μπορεί να μας εξαπατούν. Στις μέρες μας αυτός ο διαχωρισμός θεωρείται απλουστευτικός εξαιτίας της αποδοχής των κλασσικών ορθολογιστών (Ντεκαρτ, Σπινόζα, Λάιμπνιτς) της εμπειρικής απόδειξης, όπως επίσης και της διαισθητικής γνώσης και χρήσης της λογικής των εμπειριστών για διάφορες έννοιες (όπως πχ. η ύπαρξη του Θεού). Σε αντιδιαστολή είναι και ο λογικισμός, κατά τον οποίο η γνώση αποδίδεται στο λογικό συμπέρασμα.

Κύριοι εκπρόσωποι του Εμπειρισμού είναι ο Τόμας Χομπς, ο Τζων Λοκ και ο Ντενί Ντιντερό. Ο Εμπειρισμός συγγενεύει επίσης με την Αισθησιαρχία ή Αισθησιοκρατία. ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ

....σε 5 συν μία  εμπειρικές  ΑΙΣΘΗΣΕΙΣ

Ποια είναι η εμπειρία των   ΕΜΠΕΙΡΙΩΝ;;;

Ορθολογισμός

Detail of the right-hand facade fresco, showing Aristotle and His Disciples. National and Kapodistrian University of Athens.

Πόσο ορθολογιστές είμαστε;

Ο ορθολογισμός (ή ρασιοναλισμός) είναι η συνολική φιλοσοφική κατεύθυνση που αποδέχεται ως γνώμονα και αφετηρία της γνώσεως τη λογική σκέψη. Σύμφωνα με τους ορθολογιστές φιλοσόφους, η γνώση μας για τον κόσμο προέρχεται κυρίως από τον ίδιο τον ορθό λόγο και τα βασικά του στοιχεία που μπορούν να αναζητηθούν στο νου μας. Από την περίοδο του Διαφωτισμού ο ορθολογισμός συνδέεται συνήθως με την εισαγωγή των μαθηματικών μεθόδων στη φιλοσοφία, αρχικά με το έργο των Ντεκάρτ, Λάιμπνιτς και Σπινόζα.

Ο ορθολογισμός συχνά έρχεται σε αντιπαράθεση με τον εμπειρισμό. Στη πράξη οι απόψεις αυτές δεν αποκλείονται αμοιβαία, αφού για παράδειγμα η φιλοσοφία της επιστήμης είναι και ορθολογιστική και εμπειρική. Αν τραβηχτεί όμως στα άκρα ο εμπειρισμός θεωρεί ότι όλες οι ιδέες προέρχονται από την εμπειρία, είτε μέσω των πέντε εξωτερικών αισθήσεων, είτε μέσω των εσωτερικών αισθήσεων όπως ο πόνος και η ευχαρίστηση, και επομένως ότι η γνώση βασίζεται ουσιαστικά στην εμπειρία. Αντίστοιχα κάποιες εκδοχές ορθολογισμού υποστηρίζουν ότι ξεκινώντας με βασικές θεμελιώδεις αρχές, όπως τα αξιώματα της γεωμετρίας, θα μπορούσε κανείς να αντλήσει επαγωγικά το σύνολο ολόκληρης της δυνατής γνώσης. Οι φιλόσοφοι που υποστήριζαν περισσότερο την άποψη αυτή ήταν ο Σπινόζα και ο Λάιμπνιτς, οι προσπάθειες των οποίων να αντιμετωπίσουν τα επιστημολογικά και μεταφυσικά προβλήματα που έθεσε ο Ντεκάρτ οδήγησαν σε ανάπτυξη μιας κάπως θεμελιοκρατικής προσέγγισης του ορθολογισμού. Τόσο ο Σπινόζα όσο και ο Λάιμπνιτς υποστήριζαν ότι κατ 'αρχήν τουλάχιστον όλες οι γνώσεις, συμπεριλαμβανομένων των επιστημονικών γνώσεων, μπορούν να αποκτηθούν με τη χρήση του ορθού λόγου και μόνο. Αν και οι δύο παραδέχονταν ότι αυτό δεν είναι δυνατό στην πράξη για τον άνθρωπο, παρά μόνο σε συγκεκριμένες περιοχές της επιστήμης όπως είναι τα μαθηματικά. ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ

Πόσο πραγματισμό αντέχουμε;

ΣΑΝ ΗΦΑΙΣΤΕΙΟ ΠΟΥ ΞΥΠΝΑ

Η ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟ ΤΟ ΗΦΑΙΣΤΕΙΟ ΜΑΟΥΝΑ ΚΕΑ (4.205 m) ΣΤΗΝ ΧΑΒΑΗ. (ΝΑΣΑ)

Ημερομηνία τελευταίας έκρηξης 2460 π.Χ. Πρώτη αναρρίχηση : 1823

Οι περισσότεροι άνθρωποι επιπλέουν στην ζωή χωρίς να κάνουν τίποτα και αφήνονται να κυβερνηθούν από τις περιστάσεις.

Υπάρχει ο κατάλληλος χρόνος και τόπος για κάθε πράγμα στην ζωή.
Θα έχουμε όλο τον χρόνο να μη κάνουμε τίποτα όταν θα είμαστε νεκροί.
Ας κάνουμε κάτι τώρα που είμαστε ζωντανοί όσο ζούμε.
«Πεθαίνουμε στα 17 και μας θάβουν στα 70″ έγραφε ένα σύνθημα στους τοίχους ,στο μεταξύ αυτό διάστημα κυκλοφορούμε σαν περιπατώντες νεκροί
με τις ορνιθοασχολίες μας και τα ορνιθοενδιαφέροντα μας...

Δείτε τα πράγματα γύρω σας με άλλα μάτια σαν γρίφους που ζητούν απάντηση αποκωδικοποίηση, Ο κόσμος θα γίνει πιο συναρπαστικός μια αληθινή πρόκληση.Η ζωή μοιάζει σαν ένα τσαμπί σταφύλι.Άλλοι το τρώνε εκεί επί τόπου γλυκό ξινό άγουρο στυφό όπως τους έχει δοθεί. Άλλοι προτιμούν να πάρουν τον χυμό του να τον υποβάλλουν σε ζύμωση να τον αποστάξουν να υποστούν όλη αυτή την πολύπλοκη κοπιαστική διαδικασία για να απολαύσουν ένα εξαίσιο οίνο και το πνεύμα του. Εκείνο που κάνει την διαφορά είναι η εργασία η επινοητικότητα και η υπομονή..Σταματήστε να σκέφτεστε όπως όλος ο κόσμος, Αρνηθείτε να κάνετε αυτά που κάνει όλος ο κόσμος . Σταματήστε να επιθυμείτε αυτά που επιθυμεί όλος ο κόσμος να διασκεδάζετε να διαβάζετε αυτά που διαβάζει όλος ο κόσμος. Σταματήστε να μοιάζετε με τους άλλους.Ο Γουσταύος Λε Μονόν στο βιβλίο του «η ψυχολογία των μαζών» αναλύει σε βάθος το φαινόμενο της μάζας . Την περιγράφει νωθρή συναισθηματική ανεύθυνη και άβουλη.
Το κυριότερο χαρακτηριστικό της είναι η αποχαλίνωση των ενστίκτων της και κινείται πάντα μέσα σε ένα διαρκές παραλήρημα.
Η κάθε δικτατορία είναι φοβισμένη. Φοβάται την ευφυΐα το διαφορετικότητα την εξαιρετικότητα και την ξεριζώνει μόλις βγει από το χώμα γιατί δεν μπορεί να την ελέγξει. Το κατεστημένο επιβάλλει την ψεύτικη μετριοφροσύνη την μετριότητα και έτσι ο κόσμος είναι αποψιλωμένος.
Τίποτα όμως δεν κατόρθωσε μια μετριότητα.
Οι σύγχρονοι άνθρωποι δεν κάνουν ερωτήσεις, Η αδιαφορία έχει γίνει τόπος ζωής, Δεν αμφιβάλλουν. Γι αυτούς τα πάντα είναι όπως τους παρουσιάζονται ενώ για τους αρχαίους προγόνους μας «το μέμνησο απιστείν»
να θυμάσαι να αμφιβάλεις ήταν τρόπος ζωής.Εμείς δεχόμαστε έτοιμες τις απαντήσεις, δόγματα πίστες και θεούς που μας προσφέρουν οι άλλοι.

Όποιος και αν είστε οποιεσδήποτε και αν είναι οι συνθήκες που ζείτε να θυμάστε πως δεν έχει σημασία που βρίσκεστε αλλά που κατευθύνεστε.

Εξετάστε τα πρότυπα στην ζωής σας με τα σωστά πρότυπα.
Σταματήστε μια στιγμή και κάντε μερικές σκέψεις για τα πρότυπα που θέτετε στην ζωής σας. Εξετάστε από πού προέρχονται πως προωθούνται σε τι σκοπεύουν.
Κάντε αυτή την μικρή ενδοσκόπηση στην ζωή σας και προσδιορίστε το μέγεθος της άγνοιας μας Να θυμόμαστε πως η άγνοια δεν είναι κακό αλλά η άρνηση μας να μάθουμε οι άνθρωποι προτιμούν να πεθάνουν παρά να σκεφθούν.Από την άλλη δεν υπάρχει τίποτα σε αυτόν τον κόσμο καμία γνώση που να μη την επεδίωξε ο άνθρωπος και να μη την απέκτησε.
Ο δρόμος της γνώσης είναι ένας δρόμος υπέροχος χωρίς τέλος που αναζωογονεί τους ανθρώπους γιατί ξυπνάει το μυαλό τους και διώχνει μακριά κάθε αρνητική σκέψη.
Η γνώση είναι το μόνο εφόδιο που πρέπει να επιδιώξει κανείς στην ζωή του αφού έχει το βασικό χαρακτηριστικό να παραμένει αναλλοίωτη. Κανείς δεν μπορεί να σου την αφαιρέσει. Ακόμη και αν συμβούν στην ζωή μας καταστροφές απρόβλεπτες η σοφία που έχουμε αποκτήσει θα μας βοηθήσει να διατηρήσουμε την νηφαλιότητα μας όχι μόνο να επιζήσουμε αλλά να ξαναδημιουργηθούμε.

"Οι γρίφοι της καρδιάς
του νου
και της γνώσης της
…πολύπλευρα βαθιάς!" ΑΣΤΡΑΙΑ


Αλεξανδρινό Αστέρι

Παραδείγματα Ηγετών

Alexander the Great refusing water in the desert of Gedrosia 
Ο Αλέξανδρος αρνείται να πιει το νερό  στην έρημο της Γεδρωσίας
μπροστά στους διψασμένους στρατιώτες του:
Ό,τι και όταν διψάτε  ΕΣΕΙΣ και ΕΓΩ για να είμαστε στο ΕΜΕΙΣ

ΤΑ ΟΜΗΡΙΚΑ ΕΠΗ ΤΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ

Ο ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΤΙΜΑ ΤΑ ΕΠΗ ΤΟΥ ΟΜΗΡΟΥ

Ο ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΚΑΙ Ο ΟΜΗΡΟΣ 

ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΟΙΧΟΓΡΑΦΙΑ ΤΟΥ Raphael's Parnassus

 (AΠΟΛΛΩΝ ΚΑΙ ΜΟΥΣΕΣ )

 Stanza della Segnatura 

ΒΑΤΙΚΑΝΟ

Τι είπε ο κεραυνός

Προφορικές Ποιήσεις σε ΕΠΗ  ΚΕΡΑΥΝΟΥ

Η ποίηση είναι λογοτεχνία προφορική.

Μολονότι σήμερα έχουμε πάρει τη συνήθεια να διαβάζουμε μόνο με τα μάτια, πρέπει σα λογοτεχνία προφορική να την αντικρίσουμε πρώτα-πρώτα, αν θέλουμε να την καταλάβουμε. Γιατί αυτή είναι η πηγή της και αυτή είναι η φυλή της: ο προφορικός λόγος, που στην πιο παρωχημένη άκρη της γενιάς του, συναντά το «άγριο χτύπημα» που αναφέρει ο Έλιοτ «ενός τυμπάνου μέσα στη ζούγκλα». Και αν ψάξουμε προς αυτή την κατεύθυνση για να βρούμε τη διαφορά ποίησης και πρόζας, φαντάζομαι να μην πάει χαμένος ο κόπος μας· ένα παράδειγμα: η ποίηση χρησιμοποιεί τη σιωπή, είναι καμωμένη από λόγο και από σιωπή, σμιλεύει τη σιωπή κατά κάποιον τρόπο. Η πρόζα είναι μια τέχνη σιωπηλή, ξετυλίγεται μέσα στη σιωπή· αν έχει διακοπές δεν μπορεί να έχει σιωπές. Συνήθως η πρόζα που προσκαλεί την απαγγελία, η ποιητική πρόζα, είναι κακή πρόζα· η ποίηση που δεν προσκαλεί τη φωνή είναι κακή ποίηση.

Και όμως πόσοι από αυτούς που διαβάζουν ποιήματα, αισθάνουνται την ανάγκη να τ’ ακούσουν για να τα καταλάβουν. Και πόσοι λιγότεροι ξέρουν να τ’ ακούσουν. Γιώργος Σεφέρης, Δοκιμές

“Ποιός είναι ο τρίτος που περπατεί πάντα

στο πλάι σου;

Όταν μετρώ, είμαι μονάχα εγώ και εσύ και συ μαζί μου

Μα όταν κοιτάζω εμπρός τον άσπρο δρόμο

Υπάρχει πάντα κάποιος που περπατεί στο πλάι 

σου

Γλιστρώντας  τυλιγμένος σε καστανό μανδύα,

κουκουλωμένος

Αν είναι άντρας αν είναι γυναίκα δεν το ξέρω

-  Μ’ αυτός εκεί ποιος είναι απ’ τ’ άλλο πλάι σου; “

 (απόσπασμα από το κομμάτι 

«Τι είπε ο Κεραυνός»

του έργου « Η Έρημη Χώρα») Τ.Σ ΕΛΙΟΤ

Τι λέει ο κεραυνός;

Μυθικο-ϊστορική αντικειμενική συστοιχία

Alberto Galvez

Μυθική Αλληγορία

σε  έρημες  χώρες

Αντικειμενική συστοιχία

Ο όρος «αντικειμενική συστοιχία» είναι αρκετά παλαιός αλλά με την έννοια που μας ενδιαφέρει εδώ χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά στα 1919 από το μεγάλο Βρετανό ποιητή Τ. S. Eliot. Σύμφωνα με τον Eliot, ο μόνος τρόπος για να εκφράσουμε τη συγκίνηση μέσα από τη λογοτεχνία είναι να ανακαλύψουμε μια αντικειμενική συστοιχία, δηλαδή ένα αντικείμενο, μια κατάσταση ή μια ακολουθία γεγονότων που θα ανακαλεί το συγκεκριμένο τύπο συγκίνησης στο νου του αναγνώστη.

Τ. S. Eliot (1888-Ι965): αξιοποίησε συστηματικά την αντικειμενική συστοιχία στην ποίησή του, ενώ την ανέλυσε και θεωρητικά.

Σε ό,τι αφορά τη νεοελληνική λογοτεχνία, ο ποιητής που ασχολήθηκε όχι μόνο θεωρητικά αλλά και προσπάθησε να εφαρμόσει μ' ένα δικό του προσωπικό τρόπο τη μέθοδο της αντικειμενικής συστοιχίας είναι ο Γιώργος Σεφέρης. Συγκεκριμένα, για να εκφράσει τον τύπο συγκίνησης ή γενικότερα την ιδέα που τον ενδιαφέρει, ο Σεφέρης χρησιμοποιεί συχνά στοιχεία από το μύθο ή την ιστορία, δημιουργώντας μιαν αντιστοιχία μεταξύ παρόντος και παρελθόντος, συνήθως αρχαιοελληνικού ή μυθικού (π.χ. στο ποίημα Ο βασιλιάς της Ασίνης ή στη συλλογήΜυθιστόρημα). Η μέθοδός του αυτή θα μπορούσε να ονομαστεί «μυθική» ή «μυθικο-ϊστορική αντικειμενική συστοιχία» και έχει δώσει πολύ ενδιαφέροντα αποτελέσματα στην ποίησή του. Εξάλλου, ο ίδιος ο Σεφέρης, στην περίφημη διάλεξή του «Κ. Π. Καβάφης, Θ. Σ. Έλιοτ· παράλληλοι» (1946), επισημαίνει κάτι ανάλογο και στα λεγόμενα ιστορικά ποιήματα του Καβάφη· θα πρέπει, όμως, να δεχθούμε ότι πρόκειται περισσότερο για σύμπτωση: ο Καβάφης χρησιμοποιεί ίσως την αντικειμενική συστοιχία όχι όμως συνειδητά, όπως τη χρησιμοποίησε αργότερα ο Σεφέρης, διότι ως τότε κανείς δεν είχε θίξει θεωρητικά αυτό το θέμα.

Γ. Σεφέρης (1900-1971): μεταφραστής και μελετητής του Τ. S. Eliot, αξιοποίησε στην ποίησή του την αντικειμενική συστοιχία με έναν καθαρό προσωπικό τρόπο.