Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΠΡΟΘΕΣΗΣ

Η ΓΗ ! Boullogne, Louis the Younger 1698 Schloss Sanssouci Potsdam ΓΕΡΜΑΝΙΑ

Η Δύναμη της Πρόθεσης !

Το πιο σημαντικό κατόρθωμα ενός ανθρώπου πάνω στην γη ,είναι να βρει και να κατανοήσει τον εαυτό του και, μέσω αυτής της σοφίας και ολοκλήρωσης ,να κατανοήσει τον κόσμο γύρω του και νιώσει δικαιωμένος για ύπαρξη του....
Να γίνει, αυτό που ήταν πάντα, ένας άγγελος και να ξαναβρεί τα φτερά του, πετώντας σε άλλους μακρινούς Γαλαξίες…
Η Γη, η δίδυμη αδελφή της Αφροδίτης ,ο γαλαζοπράσινος αυτός πλανήτης, που ταξιδεύει στο διάστημα με μεγάλες ταχύτητες κάνοντας ταυτοχρόνως τρεις κινήσεις, είναι ο κυβερνήτης του Ταύρου.
Γεννάει , συντηρεί όλα τα έμβια όντα και παρέχει όλες της προϋποθέσεις να επιβιώσει η ανθρώπινη ζωή, σαν πραγματική τροφός και μεγάλη Μητέρα.
Είναι η μεγάλη αγάπη του πολεμιστή και περπατώντας πάνω της δεν νιώθει ποτέ …μόνος.

Ο μόνος τρόπος να το πετύχει αυτό είναι να ακολουθήσει τον δρόμο της γνώσης και η γνώση είναι μια μακρινή και επίπονη διαδικασία και έχει τέσσερις φοβερούς εχθρούς.
Τον φόβο, την διαύγεια, την δύναμη και τα …γηρατειά.
Ο πολεμιστής, αν θέλει να γίνει ένα άνθρωπος της γνώσης, πρέπει να πολεμήσει σκληρά και άγρια μαζί τους.
Η  πρόθεση είναι πέρα από τα λόγια κα την σκέψη γιατί… ανήκει στο Άγνωστο.Ο πολεμιστής σφυρηλατεί μια ισχυρή πρόθεση και ενώνεται με τον Σκοπό που διαποτίζει το σύμπαν. Το βλέμμα γνέφει την πρόθεση αλλά, η φωνή και η χροιά της εκφράζει όλα τα ενεργειακά αποθέματα, που έχει τόσο από την σύλληψη του, όσο και από ανακατανομή της ενέργειας μετέπειτα…
Η φωνή προδίδει την ασφάλεια, την δύναμη και την κατεύθυνση της πρόθεσης.
Το βλέμμα- η όραση- ανήκει στον Απολλώνεια συνείδηση, αλλά η φωνή, στην Δήμητρα και συνδέεται με τον σεξουαλικό Πλούτωνα, μαζί με την γεύση.

ΕΛΖΙΝ

Ο ΛΟΓΟΣ... ΕΝ ΑΡΧΗ

Ο ΕΡΜΗΣ! 1517 RAPHAEL FRESCO ΑΙΘΟΥΣΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ Villa Farnesina
Η πρώτη προσοχή είναι ο Λόγος …που είναι η Αρχή και αυτός ο λόγος …είναι ο θεός Ερμής.
Ο Ερμής, ο παιγνιδιάρης νεανικός θεός που κάνει άνω κάτω τον κόσμο,τον συνδέει, τον επικοινωνεί αλλά και τον κλέβει ταυτοχρόνως αν δεν ελέγχεις την προσοχή σου και δεν έχεις τον νου σου… στον νου.
Είναι ο λόγος γραπτός ή προφορικός, αλλά και ο εσωτερικός διάλογος που συγκρατεί τον κόσμο.Η δύναμη του είναι μεγάλη.
Η ομιλία όπως και το γέλιο ξεχωρίζει τον άνθρωπο από τα ζώα .

Η αποτελεσματικότητα της πένας είναι πάντα μεγαλύτερη από το σπαθί, αλλά και το γέλιο είναι σπουδαίο όπλο και ενδεικτικό της πνευματικής κατάστασης του ανθρώπου.
Ο Πυθαγόρας παρατηρούσε στους μαθητές του τον τρόπο με τον οποίο γελούσαν και με τι γελούσαν.

Μιλάμε ακατάπαυστα, όχι μόνο με τους άλλους αλλά και με τον εαυτό μας σε ένα ατελείωτο εσωτερικό μονόλογο διάλογο.
Αν σταματήσουμε αυτό τον διάλογο ο κόσμος σταματά να είναι όπως τον ξέρουμε
Καταρρέει… μαζί του και πολλές από τις πεποιθήσεις μας.
Αυτή η εσωτερική σιωπή είναι πολυπόθητος στόχος για τους πολεμιστές που προσπαθούν να προσεγγίσουν θέματα γνώσης.
Ο κίνδυνος από τις πληροφορίες είναι να παραμείνουμε σε ένα πληροφοριακό επιφανειακό επίπεδο, μιλώντας… για να μιλούμε και ξέροντας… για να ξέρουμε.
Οι γνώσεις και οι πληροφορίες χρειάζεται να φιλτραριστούν , να δοκιμαστούν σε εμπειρίες ζωής
και όλη η γνώση του κόσμου αν δεν στοχεύσει στην αυτογνωσία , την βαθιά
γνωριμία με τον Εαυτό είναι άχρηστη και επικίνδυνη.
Δεν φθάνει η ενέργεια, ο χρόνος και μια ανθρώπινη ζωή για όλα αυτά.
Γι αυτό χρειάζεται να γίνεται επιλογή σωστή και να ορίζεται πάντα το σύστημα και το σημείο αναφοράς σε μια μελέτη και ένα πρόβλημα.
Κάθε σύστημα μπορεί να έχει άλλη λύση που για ένα λαό να είναι διαφορετικό από το ιστορικό του πλαίσιο και να μη του ταιριάζει.
Επίσης σημαντικό είναι πάντα και πρέπει να γίνεται η σύνδεση των γεγονότων και των εννοιών.
Διαφορετικά δεν υπάρχει κατανόηση και ο νους σκορπίζεται και διασκορπίζεται και καταβροχθίζεται.
Λεηλατείται και αντιδρά παράλογα και αντινοικά από έλλειψη ή υπερβολή ενέργειας.
Οι ορδές των βαρβάρων που γκρέμισαν τον ναό της γνώσης φοβούνται το ΓΝΩΘΙ Σ ΑΥΤΟΝ ΕΙ,γιατί φοβούνται αυτό που αντικρίζουν στον εαυτό τους.
Δεν θέλουν την αυτογνωσία γιατί θα χάσουν το άρμεγμα του ποιμνίου.
Οι αρχηγοί όμως “αμνοί και κριοί” και οι ιθύνοντες είχαν την γνώση και γνωρίζαν από τα οινομαγειρέματα και μυστικούς δείπνους.
Την κρατήσαν για τον εαυτό τους και τα θησαυροφυλάκια τους.
Πουλήσανε όμως ακριβά την πίστη και εικόνες θαυματουργές θησαυρίζοντας επί της γης και ντυθήκαν στο χρυσάφι, υπηρετώντας τον άρχοντα του!

Οι πολεμιστές εκπαιδεύονται όχι μόνο στην εσωτερική σιωπή αλλά και στον σωστό εξωτερικό και εσωτερικό διάλογο.
Αρχίζουν με την προσοχή.
Όπου πάει η προσοχή κατευθύνεται και η ενέργεια.
Το να μας κλέβουν την προσοχή σημαίνει ότι μας κλέβουν ενέργεια.
 Οδυσσέας είναι δισεγγονος του Ερμή και ο Ερμής είναι παρών σε όλη την πορεία και την διαδρομή μαζί με την Αθηνά.
Ο πολυμήχανος βασιλιάς της Ιθάκης διαθέτει και ξεκινάει με όλα τα χαρίματα του προπάπου του αλλά δεν θα μείνει μόνο σε αυτά.
Η αποστολή του είναι να εξελίξει την συνείδηση σε Επίγνωση , να εξερευνήσει το Άγνωστο και να το συνδέσει με το Γνωστό.
Για αυτό το έργο είναι απαραίτητο να λειτουργεί άριστα ο νους και η ενέργεια του θεού.
Ο Λόγος φτιάχνει τον κόσμο και ο ποιητής των αιώνων κατέχει τα μυστικά, τις δυνατότητες του και θέλει ένα κόσμο ελεύθερο, δίκαιο, ισόνομο, περιπετειώδες και βαθιά ερωτικό!
ΕΛΖΙΝ

Η ΑΝΑΚΕΦΑΛΑΙΩΣΗ

ΤΟ "ΟΝΕΙΡΟ" ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗΣ ΖΩΗΣ Michelangelo  Buonarroti 1553 Courtauld Institute of Art, London
 Ο μόνος ίσως τρόπος να ζήσεις την ζωή παίρνοντας μέρος σε αυτή χωρίς να φυλακιστείς και να ταυτιστείς πουθενά και περνώντας απ όλα είναι να ζήσεις την ιστορία σου σαν ένας κυνηγός ονειρευτής.
Όλες οι ιστορίες είναι παρόμοιες των ανθρώπων εκείνο που αλλάζει είναι τα αξιοσημείωτα γεγονότα και κάποιοι σταθμοί σημαντικοί.
Οι ιστορίες όμως που αφαιρούν την έννοια του πολεμιστή και σε αφοπλίζουν σε ξαρματώνουν ΄
κλέβοντας την ζωτική σου ενέργεια είναι μέρος και καλλιεργούνται από τη μεγάλη σκεπτομορφή
της φυλακής του σπηλαίου με δόλο πολύ και δεν θα μπορέσεις να βγεί κανείς…. χωρίς αυτή.
ανακεφαλαίωση, η ανασκόπηση είναι μια τεχνική που χρησιμοποιεί ο πολεμιστής για να εξετάσει , να ξαναζήσει τις εμπειρίες της ζωή του και γίνεται με δύο τρόπους.
Ο ένας είναι η τυπικότητα, να φτιάξουμε μία λίστα των περιστατικών και των προσώπων , ξεκινώντας από τα πιο πρόσφατα και προχωρώντας προς τα πίσω, έως την πρώτη ανάμνηση.
Ο δεύτερος είναι η ρευστότητα, να τα ξαναθυμηθούμε ανακατωμένα.
Η επίμονη στην ενθύμηση και των πιο ασήμαντων λεπτομερειών, είναι απαραίτητη, για να ακονίσει κανείς την ικανότητα… να «θυμάται» και να στοχεύσει στην ολότητα του Εαυτού.Αυτή η ενθύμηση συνεπάγεται ότι λαμβάνει υπόψη όλες τις φυσικές λεπτομέρειες του περιβάλλοντος, του χώρου και του περιστατικού.
Να θυμηθεί, τα έπιπλα, τις κουρτίνες τα ρούχα και να εισπνεύσει την ενέργεια που άφησε πίσω του ασυνείδητα.
Η ανασκόπηση του περιστατικού απαιτεί να αναπνέει κάποιος βαθιά, ταλαντώνοντας το κεφάλι του , σαν να κάνει αέρα, αργά και μαλακά και ρυθμικά, από την μια πλευρά στην άλλη, ξεκινώντας από τα αριστερά.
Εισπνέει έτσι τα συναισθήματα που διασκορπίστηκαν στο χώρο και εκπνέει τις δυσάρεστες σκέψεις και τα εξωγενή αισθήματα που έμειναν μέσα του δημιουργώντας “τις μαύρες τρύπες” και την διαρροή της ενέργειας.
Το μυστήριο της ανακεφαλαίωσης, βρίσκεται στην μαγική διεργασία της αναπνοής.
Η αναπνοή είναι μια ζωτική θεία λειτουργία, και μέσω αυτής μπορείς να παραδώσεις στην θάλασσα της αντίληψης , ένα πιστό αντίγραφο των εμπειριών σου και να πάρεις πίσω την υγιή νεότητα και την ζωτική σου δύναμη.Η έλλειψη εσωτερικής αυτοπειθαρχίας των ανθρώπων τους εμποδίζει να διαχωρίσουν τις δύο δυνάμεις
και παρασύρονται στην αναμόχλευση και των μαζοχισμό των αναμνήσεων ιδίως των οδυνηρών.
Σε αυτά τα πεδία, σε αυτή την βιβλιοθήκη και την κοσμική θάλασσα της μνήμης,

θα φθάσει ο πολεμιστής μέσω της ανακεφαλαίωσης , να δει τα εγγραμμένα και να πάρει πίσω την ζωτική του δύναμη, διαχωρίζοντας τη εμπειρία από… την ταινία.
Αντιστοιχεί με τον Άθλο της Λερναίας Ύδρας του Ηρακλή, το τέρας που μας κατατρώει αδηφάγα.Το παρελθόν, το προσωπικό μας παρελθόν και ο τρόπος που ασχολούμαστε και προσκολλούμαστε σ’αυτό.

Κουβαλούμε μαζοχιστικά την αυτολύπηση μας, τις μίζερες εμπειρίες μας και η Λερναία Ύδρα απλώνει τα πλοκάμια της και μας καταβροχθίζει με τα 9 κεφάλια της.Στην πραγματικότητα όλες οι ιστορίες των ανθρώπων μοιάζουν απελπιστικά. Η συλλογή αναμνήσεων, μας φθείρει μας γεράζει και ταυτόχρονα μας κάνει τόσο ηλίθια υπερόπτες.

Αρκετές φορές προκαλεί την ανίατη ασθένεια του καρκίνου, που συνδέεται με το ομώνυμο ζώδιο.Παλιά , όταν είχαν την πλήρη ισχύ τους τα μυστήρια, αυτό το νόημα είχε η εξομολόγηση.Θεράπευε το ενεργειακό σώμα του ανθρώπου.Έκλεινε τις πληγές, τα τραύματα.Σήμερα που η ανθρωπότητα έχει ενηλικιωθεί, πρέπει ν’αναλάβουμε την ευθύνη του εαυτού μας σαν ενήλικες πιά και να ξεκαθαρίσουμε με το παρελθόν μας.

Μπορούμε να διαλέξουμε ένα σύννεφο ένα δέντρο ένα λουλούδι . ..
Να διηγηθούμε την ιστορία μας ,να νιώσουμε θεατές του δράματος και να ξεμπερδέψουμε με αυτήν.Η πλήρης και μεθοδική ανασκόπηση της ζωής μας, θα λύσει πολλά από τα προβλήματα της υγείας, αν θέλει κάποιος να τα λύσει, αρκετές φορές αυτός είναι ενας τρόπος να επιζητούμε και να επισύρουμε την προσοχή και των οίκτο των άλλων.Πίσω από τις αρρώστιες κρύβεται μια αρρωστημένη λογική.

Πρέπει να θελήσουμε ν’αποφασίσουμε να είμαστε υγιείς!
Η σπηλιά του Κύκλωπα αντιστοιχεί στον Καρκίνο, που ο Πλάτωνας ονόμαζε “Πύλη του ανθρώπου», και ο πολυδιάστατος μύθος συνδέει και συνδέεται με πολλά.
Επισημαίνει τον ρόλο του μικρού τυράννου που πολλές φορές βρίσκεται στον οικογενειακό χώρο.
Την τύφλωση του τρίτου ματιού, ενός μωρού που ζει στην μήτρα και στο ναγουάλ

και «βλέπει», αλλά δεν μπορεί ακόμη να σκεφτεί και να μιλήσει, και τρέφεται με το γάλα και δεν γνωρίζει το κρασί και την οδυνηρή του έξοδο στον κόσμο του ορθολογισμού και του λόγου και του νησιού του τονάλ .

ΕΛΖΙΝ

 

ΤΟ ΑΡΜΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ

 

ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΟΙ ΑΚΤΙΝΕΣ ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ Anne-François-Louis Janmot Musée des Beaux- Arts - Lyon 1830

ΓΝΩΘΙ ΣΑΥΤΟ
 Γιατί η πιο ανήθικη πράξη του ανθρώπου είναι η έλλειψη αυτογνωσίας;
Γιατί τοποθετείται στο κέντρο των Δελφών;
Στο κέντρο του ομφαλού τη Γης;
Στο κέντρο της Ελληνικής κοσμοθεώρησης;
Γιατί καμιά ανθρώπινη ζωή δεν έχει νόημα δεν έχει σκοπό δεν έχει περιεχόμενο χωρίς αυτή την πράξη.
Γιατί χωρίς την κατάθεση μιας τέτοιας πράξης,  ο άνθρωπος παραμένει ένα άδειο κέλυφος και ένας «περιπατών νεκρός» που άσκοπα περιφέρεται στην Γη και την πληγώνει την τραυματίζει,
μία Ύβρις, μέχρι να φθάσει στο Άδη συνοδευόμενος από τον ψυχοπομπό Ερμή χωρίς καμιά εξαργυσώσιμη κατάθεση στην ζωή του.
Χωρίς το ένδυμα του Ηνίοχου χωρίς να ανεβεί στην Άμαξα κυβερνήτης του Εαυτού του σε αρμονία με τα 4 στοιχεία,η ζωή του είναι ανύπαρκτη.Δεν έζησε ποτέ. Δεν υπήρξε ποτέ!
Ήταν μια σκιά που διαλύεται στο πρώτο φως ενός λαμπερό Ήλιου στην πρώτη ακτίνα του.
Μια ανθρώπινη ζωή δεν μπορεί να ξοδευτεί μόνο στην απόκτηση υλικών αγαθών και μάλιστα σε υπερβολή.Δεν μπορεί να περάσει περιδιαβαίνοντας διαδρόμους και δωμάτια Λαβύρινθου αποστηθίζοντας ξερές γνώσεις χωρίς κατανόηση και συλλέγοντας πτυχία και ντοκτορά.
Δεν μπορεί να φύγει κοιτάζοντας τον Λαβύρινθο απ έξω και εξορκίζοντας τον κακό .
Δεν μπορεί ο Λαβύρινθος να εκτοπιστεί ούτε ο Μίνωας να παραγραφεί.
Αποτελεί την πρόκληση, την δοκιμασία με έπαθλο τα Φτερά του ανθρώπου.
Ο δρόμος μιας ανθρώπινης ζωής περνά μέσα από την Γνώση και όλες τις πλευρές της και αξιώνεται από την ένωση την σύνδεση τους.
Γιατί ο θεός τοποθετεί πρώτα αυτό τον νόμο ;
Γνώθι σαυτόν στο ναό του;
Γιατί πρώτα τον άνθρωπο κέντρο τον άνθρωπο και την γνώση
και όχι τον θεό
Όχι… τον ΕΑΥΤΟ του;
Γιατί δεν μιλάει για το «θεό»;
Γιατί ο Απόλλων στο ναό του δεν δοξάζει τον Θεό δεν περιαυτολογεί;
Γιατί τον ενδιαφέρει ο Άνθρωπος και αυτόν τοποθετεί πρώτο και στο κέντρο
του νησιού του.
Διότι ο θεός του Φωτός δεν θέλει να δημιουργήσει γιους Φαέθοντες.
Δεν θέλει να εγκλωβίσει τον άνθρωπο στην θεολαγνεία να τον κάψει.
Δεν θέλει να του φανερωθεί με αυτόν τον τρόπο να του συστηθεί θεός.
Επιθυμεί την Ελευθερία του ανθρώπου και κρατάει μια απόσταση ασφάλεια μαζί του
Δεν μένει μακριά του να τον αφήσει να παγώσει δεν πλησιάζει πολύ κοντά
να τον κάνει κάρβουνο.
Για να μπορέσει να αναπτυχθεί σωστά και να αρχίσει να ερευνά για τον Εαυτό του.
Η γνωριμία του ανθρώπου με τον εαυτό του είναι ένα μακρύ ταξίδι και δύσκολο …και Λαιστρυγόνες και Κύκλωπες θα συναντήσει πολλούς
Όμως είναι και η κορυφαία πράξη του ανθρώπου .
Η ΝΙΚΗ ΤΟΥ!
Χωρίς αυτή δεν υπάρχει ζωή. Δεν υπάρχει λύτρωση.
Σε αυτή την διαδρομή ο άνθρωπος θα συναντήσει πολλά
και πολλούς θεούς θεές και τέρατα και φαντάσματα.
Και είναι αυτή η διαδρομή που τον κάνει “θεό” και η κατανόηση της
ακόμη και η προσπάθεια της.
Το δελφικό ρητό είναι η πεμπτουσία της ανθρώπινης ζωής
και περιλαμβάνει τα πάντα σε μία οδηγία “νόμο”.
Τα περικλείει.
Τα αγκαλιάζει στοργικά σοφά ενωτικά ενάρετα με μέτρον με αψογοσύνη με αγάπη.
Γιατί περικλείει την Αγάπη την δίνει με ασφάλεια χωρίς τυμπακοκρουσίες και νοσηρότητες. Την εξηγεί.Ο άνθρωπος που γνωρίζει τον εαυτόν τον αγαπάει τον κυβερνά Ηνίοχος στην Άμαξα του, αγαπά και τον κόσμο
τον κατανοεί τον προστατεύει τον υπερασπίζεται τον διευρύνει τον ανανεώνει
και αποφεύγει να το στύβει σαν λεμόνι να το εξαντλεί.
Αποφεύγει να το καταστρέφει.
Ο άνθρωπος που γνωρίζει τον εαυτό του δεν μπορεί να γίνει δούλος κανενός δεν μπορεί να προσκυνάει κανένα αλλά δεν μπορεί να γίνει και αφέντης κύριος κανενός ούτε και να επιτρέψει σε κανένα να τον προσκυνήσει σαν θεό.
Ο άνθρωπος που γνωρίζει τον εαυτό τον προσέχει τον γυμνάζει σέβεται το σώμα του που φιλοξενεί το πνεύμα του δεν νιώθει ενοχές γι αυτό δεν το τιμωρεί δεν το σκελετώνει και το αφήνει να γίνει μια μάζα κρεάτων και μόνο.
Μόνο ο άνθρωπος που έχει γνωρίσει τον εαυτό του μπορεί να αγαπήσει τον θεό να ενωθεί μαζί του μέσα από αυτή την διαδικασία αυτή την βασανιστική διαδρομή μιας αυτογνωστικής Οδύσσειας.Γιατί έχει αγαπήσει και τον άνθρωπο
και έχει κατανοήσει σε όλος του το εύρος τι σημαίνει να είσαι Άνθρωπος
να προσπαθείς να γίνεις Άνθρωπος.
Πόσος κόπος πόσος αγώνας πόση μοναξιά πόσες παγίδες πόσες μάχες αλλά και πόση Δόξα! Η Δόξα του ΑΝΘΡΩΠΟΥ!
Το “γνώθι σαυτό”
Είναι η τρίτη κόρη της Θέμιδος
και η πιο σημαντική

Η πιο ανήθικη πράξη του ανθρώπου είναι η έλλειψη αυτογνωσίας.

Σαφώς ναι!
ΕΛΖΙΝ

ΤΟ ΜΑΝΙΦΕΣΤΟ ΤΟΥ ΥΠΕΡΡΕΑΛΙΣΜΟΥ

Η ΑΚΡΟΠΟΛΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΛΟΦΟ ΤΗΣ ΠΝΥΚΑΣ 1863 Muller Rudolph ΜΟΥΣΕΙΟ ΜΠΕΝΑΚΗ

1. Δεν έχουμε καμία σχέση με τη λογοτεχνία. Αλλά μπορούμε θαυμάσια να τη χρησιμοποιήσουμε, αν χρειαστεί, όπως όλος ο κόσμος.

2. Ο σουρεαλισμός δεν είναι κανένα καινούργιο ή ευκολότερο μέσο έκφρασης, ούτε κάποια μεταφυσική της ποίησης. Είναι ένα μέσο για την ολοκληρωτική απελευθέρωση του πνεύματος και όλων όσων του μοιάζουν.
3. Είμαστε αποφασισμένοι να κάνουμε Επανάσταση.
4. Κολλήσαμε τη λέξη σουρεαλισμός με τη λέξη Επανάσταση μόνο και μόνο για να δείξουμε τον αμερόληπτο, αδέσμευτο και εντελώς απεγνωσμένο χαρακτήρα αυτής της Επανάστασης.
5. Δεν ισχυριζόμαστε πώς θα διορθώσουμε κανένα από τα σφάλματα των ανθρώπων. Σκοπεύουμε όμως να τους δείξουμε πόσο εύθραυστες είναι οι σκέψεις τους και πάνω σε ποία κινούμενη άμμο, σε ποίο σαθρό έδαφος έχουν θεμελιώσει τα ετοιμόρροπα σπίτια τους
6. Στέλνουμε στην κοινωνία αυτή την αυστηρή προειδοποίηση: να προσέχει τη διαγωγή της. Κανένα πνευματικό της παραστράτημα δεν πρόκειται να μας διαφύγει…
7. Είμαστε δεξιοτέχνες στην Εξέγερση. Δεν υπάρχει ένα μέσο δράσης που να μην είμαστε σε θέση να χρησιμοποιήσουμε, αν χρειαστεί…
Ο Σουρεαλισμός δεν είναι μορφή της ποίησης.
Είναι μια κραυγή του πνεύματος που ξαναγυρίζει στον εαυτό του με την απεγνωσμένη απόφαση να σπάσει τις αλυσίδες του.
Και στην ανάγκη με υλικά σφυριά.
Να κρατήσουμε και τις ασκήσεις συνείδησης …..θα πρότεινα ενθέρμως για να κινούμεθα ανέτως στον χωροχρόνο με τον χορό της αρμονίας και της εναντιοδρομίας..τον πολεμικό.
Ο χρόνος είναι ιερός και ο χώρος μπορεί να μην γίνεται περιοριστικός.
Είμαστε παιδιά του χώρου και του χρόνου. Είμαστε τα υλοποιήσιμα αποτελέσματα της ένωσης τους.. Είμαστε η σύντηξη της ενέργειας στην ύλη.
Ο χρόνος μπορεί να επιμηκυνθεί και να βραχυνθεί. Εξαρτάται από την φορά που τον κοιτάζουμε και από το καύσιμο υλικό των συναισθημάτων μας που τον τροφοδοτούμε.
Μπορούμε να ταξιδέψουμε στον χρόνο… μπρος πίσω και στο παρόν μέσω της ανασκόπησης της ανακεφαλαίωσης και της ενόρασης. Μπορούμε να δούμε τον εαυτό μας ….να τον ξαναδημιουργήσουμε να τον θεραπεύσουμε …καθώς και άλλους ανθρώπους με την Tέχνη του Οράν.
Δυνάμεθα να μετακινηθούμε στον χώρο με τα φτερά, το όχημα του ενεργειακού σώματος.
Ήτοι …με τα φτερά τη συνείδησης μας όταν γίνεται αυτοσυνείδηση.
Το μυστικό …το κλειδί της μεταβλητής κίνησης και της μετακίνησης είναι η Συνείδηση. Όταν διευρύνεται και ταξιδεύει παρορμητικά …η προστασία της για να μη χαθεί είναι να βρίσκεται πάντα συνδεδεμένη με ένα σταθερό σημείο αμετακίνητο και καθορισμένο.
Όταν είναι απούσα ο άνθρωπος είναι νεκρός. Πολλοί άνθρωποι είναι άδεια κελύφη αν και περπατούν και ομιλούν “περιπατώντες νεκροί ” γιατί έχουν χωριστεί …είναι μακριά από την ζωτική τους πηγή.

Λοιπόν κύριοι ας μάθουμε να ονειρευόμαστε και τότε ίσως βρούμε την αλήθεια!
ΕΛΖΙΝ

Η ΓΕΡΗ ΑΡΜΑΤΩΣΙΑ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ

Η ΑΓΑΠΗ ΟΔΗΓΕΙ ΤΟ ΠΛΟΙΟ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑΣ
George fredric Watts 1899 Watts Gallery Down Lane Compton, Guildford, Surrey, England
Ποια είναι η γερή αρματωσιά της Αγάπης;
Είναι η προτίμηση του πολεμιστή …η αγάπη του, το ταλέντο του.
Αυτό που καταλαβαίνει περισσότερο….που τα καταφέρνει καλύτερα.
Θέατρο, φιλοσοφία, μαθηματικά ,χορός ,τραγούδι, ζωγραφική, πολιτική ποίηση,.. …το οποίο τοποθετεί στο κέντρο του προσωπικού του νησιού ως σημείο αναφοράς .
Ξαναγυρίζει πάντα σε αυτό όταν διευρύνει την ακτίνα της συνείδησης του συμπεριεκτικά.
Το συνδέει με όλες τις έννοιες και την λογική τους..με τα υπόλοιπα δωμάτια της γνώσης,
ώστε να μην παραμείνει εγκλωβισμένος σε μια εμμονή μιας κάμαρης,
αλλά …και να μη χαθεί φτερό…πηγαίνοντας όπου φυσά ο άνεμος…. σκόρπιος.
Έίτε βρίσκεται στον κόσμο του ναγουάλ …σαν ονειρευτής είτε βρίσκεται στο νησί του τονάλ… σαν κυνηγός έχει ορίσει το σημείο αναφοράς και το σύστημα αξιών του
… επιστρέφοντας πάντα εκεί και ..στον τόπο της δύναμης του.
Είναι τα ρούχα μαζί με τον κόκκινο μανδύα με την περόνη που ενώνει τις δυο πλευρές που έδωσε η Πηνελόπη στον Οδυσσέα προστασία για το ταξίδι το μακρινό και δύσκολο.
Αυτοί που πουλάνε την αγάπη σε τιμή ευκαιρίας μαζί με την σωτηρία, χωρίς τον έρωτα
και προωθούν τον έρωτα χωρίς την αγάπη μαζί με το κέρδος της ευτέλειας,
ακρωτηριάζουν τους ανθρώπους στο παράλογο διχασμό,τους εγκλωβίζουν μέσα και έξω από τα τείχη να πολεμούν για το είδωλο της ομορφιάς και τους παγιδεύουν σε νησιά, βράχια και σπηλιές όπου ξεμένουν και απομένουν … μισοί και ερημωμένοι….σκιές και φαντάσματα του εαυτού τους.
Είναι ο Αετός που προσπαθεί να ανέβει… από την λησμονιά!

Ο άλλος μας Εαυτός να αναδυθεί σε ένωση και ολοκλήρωση, ολότητα αρμονική με την σιωπηλή φωνή του μας καθοδηγεί!
Μόνο ένας ολοκληρωμένος, ελεύθερος και δυνατός άνθρωπος μπορεί να αγαπήσει και να ερωτευθεί αληθινά. Όλα τα άλλα είναι δουλεία, νοσηρή αδυναμία, μαστροπία και ζητιανιά!
Ποια είναι η γερή αρματωσιά της Αγάπης?
“Περπάτησε απαλά, μη τυχόν και ποδοπατήσεις τα όνειρά μας
ΕΛΖΙΝ

"ΕΘΝΟΣ"

"ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ" ELIHU VEDDER 1896 Library of Congress
"Το έθνος να λυπάστε αν φορεί ένδυμα  που δεν το ύφανε.

Ψωμί αν τρώει αλλά όχι απ' τη σοδειά του.
Κρασί αν πίνει, αλλά όχι από το πατητήρι του.
Το έθνος να λυπάστε που δεν υψώνει τη φωνή παρά μονάχα στην πομπή της κηδείας.
Που δεν συμφιλιώνεται παρά μονάχα μες τα ερείπιά του.
Να λυπάστε το έθνος που δεν υψώνει τη φωνή του παρά μόνο σε νεκρώσιμη πομπή, δεν υπερηφανεύεται παρά μόνο μέσα στα συντρίμμια του, δεν εξεγείρετε παρά μόνο όταν βρεθεί με το λαιμό του ανάμεσα στο σπαθί και στο ξύλο.

Το έθνος να λυπάστε που έχει αλεπού για πολιτικό, απατεώνα για φιλόσοφο, μπαλώματα και απομιμήσεις για τη τέχνη του.
Να λυπάστε το έθνος που καλωσορίζει τον καινούριο του άρχοντα με σάλπιγγες και τον αποχαιρετά με κραυγές αποδοκιμασίας, μέχρι να υποδεχτεί τον καινούριο με τη συνοδεία σάλπιγγας και πάλι.
Να λυπάστε το έθνος που έγινε κομμάτια και το κάθε του κομμάτι αυτοανακηρύσσεται έθνος”»."
Το έθνος να λυπάστε που έχει σοφούς από χρόνια βουβαμένους.

 

Χαλίλ Γκιμπράν  "Ο ΚΗΠΟΣ ΤΟΥ ΠΡΟΦΗΤΗ" 1923

ΠΕΤΡΙΝΑ ΘΡΑΝΙΑ

«ο χαρακτήρας ενός ανθρώπου ορίζει …και την μοίρα του!»
Σε ποιο σχολείο αναρτήθηκε αυτή η μεγάλη αλήθεια;
Πουθενά γιατί αυτό θα είχε ένα αντίχτυπο στη κοινωνία.
Πότε διδάχτηκαν τα Oμηρικά Eπη με αυτό το πρίσμα;
Πουθενά όλοι περάσαμε νύχτα από τα θρανία.
Ποιος φιλόλογος δεν μετατράπηκε σε άχαρο βασανιστή των παιδιών;
Όλοι στην πραγματικότητα χτυπούν το πνεύμα, στρατιώτες του γράμματος και του συστήματος που βρήκε αυτόν τον έξυπνο τρόπο να πλήξει τη γλώσσα.
Μπορούμε να φανταστούμε τι γενιές Ελλήνων και παγκόσμιων πολιτών, θα μεγάλωναν αν υπήρχαν άξιοι εκπαιδευτικοί που κάτω από ένα δέντρο το καλοκαίρι θα εξηγούσαν την Ιλιάδα, την Οδύσσεια, τους άθλους του Ηρακλή, των ηρώων, τα λόγια των σοφών, τους νόμους της φυσικής και τα μαθηματικά;
Αν η ελευθερία, η δικαιοσύνη, η ισότητα, η απλότητα, η αρμονία, ο χαρακτήρας ήταν η προτεραιότητα;
Πόσο μακριά πρέπει να τρέξουμε στο χρόνο για να δούμε αυτές τις εικόνες;

Σχολεία που δεν προάγουν την αρετήν,δεν οικοδομούν χαρακτήρες,
δεν ποιούν ήθος,,είναι άχαρα, άχρηστα και επικίνδυνα.

Τι φτιάχνουν κατακερματισμένους ανισσόρροπους,γερασμένους ανθρώπους νωρίς,
που πεθαίνουν στα 18 και στα 60 τους… θάβουν;

Παπαγάλους, αρριβίστες, επαίτες,αμοραλιστές, υπηρέτες ενός σάπιου συστήματος,
σκόρπιες πληροφορίες και παραπληροφορίες και χαμένα χρόνια… σε πέτρινα θρανία;

ΠΕΡΙ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑΣ
 

ΑΔΩΝΙΔΟΣ ΚΗΠΟΙ

 

ΑΦΡΟΔΙΤΗ ΑΔΩΝΙΣ Νikolas Poussin Fort Worth, Kimbell Art Museum Texas

Οι πρώτες μέρες της γιορτής ήταν ημέρες πένθους και είχαν το όνομα «Αφανισμός». Λυσίκομες και γυμνόποδες γυναίκες περιέφεραν ομοίωμα του θεού, τελούσαν νεκρική τελετή και προσέφεραν στον αγαπημένο νεκρό, γλυκά από μέλι και λάδι, έρωτες και αγγεία όπου μερικές μέρες πριν είχαν σπείρει φακή, σιτάρι, κριθάρι, κεχρί και μαρούλια, τους επονομαζόμενους «Κήπους Αδώνιδος». Οι «κήποι» μετά το πέρας των δρώμενων τοποθετούνταν στις στέγες των σπιτιών, όπου αναπτύσσονταν γοργά με τη βοήθεια του ηλιακού φωτός. Καθ' όλη τη διάρκεια της πομπής έψαλλαν πένθιμους ύμνους τα λεγόμενα «αδωνίδια» με συνοδεία γίγγρας (είδος αυλού). Σπουδαίο δείγμα του τρόπου που θρηνούνταν ο Άδωνις, είναι ο «Επιτάφιος Αδώνιδος» του Βίωνος του Σμυρναίου, ένας θρήνος ηλικίας εικοσιενός αιώνων.

 

Στη συνέχεια οι γυναίκες πετούσαν το ομοίωμα του θεού σε λίμνες, πηγές ή ποτάμια. Μετά το πέρας των ημερών του θρήνου, γιόρταζαν την ανάσταση του θεού με ευωχία και οινοποσία, μέσα σε γενικό κλίμα χαράς. Οι αναστάσιμες ημέρες είχαν το όνομα «Εύρεσις».

Ο Ἐπιτάφιος Ἀδώνιδος του Βίωνα από τη Σμύρνη

 Αἰάζω τὸν Ἄδωνιν, «ἀπώλετο καλὸς Ἄδωνις»·
«ὤλετο καλὸς Ἄδωνις», ἐπαιάζουσιν Ἔρωτες.
μηκέτι πορφυρέοις ἐνὶ φάρεσι Κύπρι κάθευδε·
ἔγρεο, δειλαία, κυανόστολα καὶ πλατάγησον

στήθεα καὶ λέγε πᾶσιν, «ἀπώλετο καλὸς Ἄδωνις».
αἰάζω τὸν Ἄδωνιν· ἐπαιάζουσιν Ἔρωτες.

αἰάζω τὸν Ἄδωνιν· ἐπαιάζουσιν Ἔρωτες.

κεῖται καλὸς Ἄδωνις ἐν ὤρεσι μηρὸν ὀδόντι,
λευκῷ λευκὸν ὀδόντι τυπείς, καὶ Κύπριν ἀνιῇ
λεπτὸν ἀποψύχων· τὸ δέ οἱ μέλαν εἴβεται αἷμα

χιονέας κατὰ σαρκός, ὑπ᾽ ὀφρύσι δ᾽ ὄμματα ναρκῇ,
καὶ τὸ ῥόδον φεύγει τῶ χείλεος· ἀμφὶ δὲ τήνῳ
θνᾴσκει καὶ τὸ φίλημα, τὸ μήποτε Κύπρις ἀποίσει.
Κύπριδι μὲν τὸ φίλημα καὶ οὐ ζώοντος ἀρέσκει,
ἀλλ᾽ οὐκ οἶδεν Ἄδωνις ὅ νιν θνᾴσκοντα φίλησεν.

αἰάζω τὸν Ἄδωνιν· ἐπαιάζουσιν Ἔρωτες.

ἄγριον ἄγριον ἕλκος ἔχει κατὰ μηρὸν Ἄδωνις,
μεῖζον δ᾽ ἁ Κυθέρεια φέρει ποτικάρδιον ἕλκος.
τῆνον μὲν περὶ παῖδα φίλοι κύνες ὠρύονται
καὶ Νύμφαι κλαίουσιν Ὀρειάδες· ἁ δ᾽ Ἀφροδίτα

λυσαμένα πλοκαμῖδας ἀνὰ δρυμὼς ἀλάληται
πενθαλέα νήπλεκτος ἀσάνδαλος, αἱ δὲ βάτοι νιν
ἐρχομέναν κείροντι καὶ ἱερὸν αἷμα δρέπονται·
ὀξὺ δὲ κωκύοισα δι᾽ ἄγκεα μακρὰ φορεῖται
Ἀσσύριον βοόωσα πόσιν, καὶ παῖδα καλεῦσα.

ἀμφὶ δέ νιν μέλαν αἷμα παρ᾽ ὀμφαλὸν ᾀωρεῖτο,
στήθεα δ᾽ ἐκ μηρῶν φοινίσσετο, τοὶ δ᾽ ὑπὸ μαζοὶ
χιόνεοι τὸ πάροιθεν Ἀδώνιδι πορφύροντο.

«αἰαῖ τὰν Κυθέρειαν», ἐπαιάζουσιν Ἔρωτες.
ὤλεσε τὸν καλὸν ἄνδρα, σὺν ὤλεσεν ἱερὸν εἶδος.

 Κύπριδι μὲν καλὸν εἶδος ὅτε ζώεσκεν Ἄδωνις,
κάτθανε δ᾽ ἁ μορφὰ σὺν Ἀδώνιδι. «τὰν Κύπριν αἰαῖ».

ὤρεα πάντα λέγοντι, καὶ αἱ δρύες «αἴ τὸν Ἄδωνιν»·
καὶ ποταμοὶ κλαίοντι τὰ πένθεα τᾶς Ἀφροδίτας,
καὶ παγαὶ τὸν Ἄδωνιν ἐν ὤρεσι δακρύοντι,
ἄνθεα δ᾽ ἐξ ὀδύνας ἐρυθαίνεται, ἁ δὲ Κυθήρα
πάντας ἀνὰ κναμώς, ἀνὰ πᾶν νάπος οἰκτρὸν ἀείδει,
«αἰαῖ τὰν Κυθέρειαν· ἀπώλετο καλὸς Ἄδωνις»·
Τον Άδωνη θρηνολογώ, τον όμορφο που εχάθη,
«πάει, χάθηκεν ο Άδωνης» οι Έρωτες θρηνούνε.
Στα πορφυρά σου Κύπριδα να μην ξαναπλαγιάσεις,
βάλε τα μαύρα σου, πικρή, και να στηθοκοπιέσαι,
σύρε φωνή, ο Άδωνης χάθηκεν, ο καλός σου
Τον Άδωνη θρηνολογώ, τον όμορφο που εχάθη,
«πάει, χάθηκεν ο Άδωνης» οι Έρωτες θρηνούνε.
Στα πορφυρά σου Κύπριδα να μην ξαναπλαγιάσεις,
βάλε τα μαύρα σου, πικρή, και να στηθοκοπιέσαι,
σύρε φωνή, ο Άδωνης χάθηκεν, ο καλός σου

Στα όρη κείτετ᾽ ο καλός, στο πόδι λαβωμένος,

πληγή στον άσπρο του μηρό από το άσπρο δόντι·
κι ως ξεψυχάει, την Κύπριδα φαρμάκι την ποτίζει·
στάζει το αίμα ολόμαυρο στη σάρκα τη χιονάτη,
τα μάτια σβήνουν, φεύγουνε τα ρόδα των χειλιών του,
σβήνει μαζί του το φιλί κι η Κύπριδα το χάνει.
Τι κι αν νεκρός, η Κύπριδα το φίλημα το θέλει,
μα δεν το νιώθει το φιλί ο Άδωνης που σβήνει.
Τον Άδωνη θρηνολογώ κι οι Έρωτες θρηνούνε.
Βαθιά πληγή έχει ο Άδωνης απάνω στο μερί του,
βαθύτερη μες στην καρδιά η έρμη Αφροδίτη.
Και τα καλά του τα σκυλιά ουρλιάζουν γύρωθέ του,
κλαίνε οι Νύμφες των Βουνών· ξυπόλυτ᾽ η Κυθέρεια,
με τα μαλλιά της ξέπλοκα πλανιέτ᾽ αλαλιασμένη,
σέρνει το μαύρο πένθος της στα δάση, στα ρουμάνια,
το αίμα της το ιερό τ᾽ αγκάθια το συνάζουν·
στις λαγκαδιές γυροβολά, θρηνολογεί και σκούζει,
τον άντρα τον Ασσύριο καλεί, το παλικάρι.
Ολόμαυρο το αίμα του στάζει στον αφαλό του,
βάφονται κατακόκκινα του Άδωνη τα στήθη,
το στέρνο το χιονόλευκο κι εκείνο πορφυραίνει.
 «Αλί της της Κυθέρειας», οι Έρωτες θρηνούνε.
Όσον εζούσε ο Άδωνης, όμορφ᾽ η Αφροδίτη,
πέθαν᾽ εκείνος κι έδυσε το κάλλος της μαζί του.
«Αλί της» λένε τα βουνά, «αλί του» λεν τα δέντρα,
για το δικό της τον καημό και τα ποτάμια κλαίνε,
δακρύζουν για τον Άδωνη στα όρη οι νερομάνες.
Και τα λουλούδια άλικα βάφοντ᾽ από τον πόνο·
μες στα φαράγγια η θεά σέρνει πικρό τραγούδι:
«Αλί της της Κυθέρειας, ο Άδωνης εχάθη».